Η είδηση για την "πτώση" της Καμπούλ είχε όλα όσα χρειάζεται μια καλή ταινία καταστροφής. Σκηνές εκκένωσης των αμερικανών με στρατιωτικά αεροπλάνα, αφγανούς να κρέμονται από τα αεροσκάφη και να πέφτουν στο κενό όταν αυτά απογειώνονται, δεκάδες ντόπιους να κατακλύζουν το αεροδρόμιο. Όμως δεν ήταν ταινία. 

Ήταν η τελευταία πράξη της πλέον μακροχρόνιας επέμβασης της υπερδύναμης Αμερικής και της σιωπηρής ουδετερότητας της πολιτισμένης Δύσης σε μια χώρα που πλέον δεν έχει ελπίδα.

Οι Αφγανοί που έχουν ήδη διαφύγει σήμερα είναι σα φαντάσματα. Μιλάνε με όσους έχουν μείνει πίσω και μετά κλαίνε. Κλαίνε γιατί όπως μου είπαν «ο κόσμος έκλεισε για αυτούς».

Τα σύνορα του Αφγανιστάν με τις γείτονες χώρες, ακόμη κι αυτές που τα προηγούμενα χρόνια έγιναν καταφύγιο για τους Αφγανούς που εγκατέλειπαν τη χώρα, το Ιράν και το Πακιστάν έχουν κλείσει.

Στο Αφγανιστάν παρά τις διαβεβαιώσεις των Ταλιμπάν ότι δεν θα υπάρξουν αντίποινα κυριαρχεί μόνο ο φόβος. Οι άνθρωποι έχουν κλειστεί στα σπίτια τους και όσοι υπηρετούσαν στον κυβερνητικό στρατό έχουν κληθεί να παραδώσουν τα όπλα τους. 
Κατά την παράδοση διαβεβαιώνονται ότι μπορούν να γυρίσουν σπίτι τους και δεν θα υπάρχει κανένας κίνδυνος για αυτούς. Οι ίδιοι ξέρουν ότι πιθανόν μέσα στο επόμενο τρίμηνο θα έχουν εκτελεστεί. «Οι ταλιμπάν δεν είναι άνθρωποι που μπορείς να εμπιστευτείς» λέει ο Rahman, «όλοι ξέρουμε ότι όσοι ήταν στο στρατό μέσα στο επόμενο τρίμηνο θα πεθάνουν».

Στα σύνορα της χώρας ειδικά από την πλευρά του Ιραν και του Πακιστάν στρέφουν τις ελπίδες τους. Να δραπετεύσουν προς τα εκεί.

Προς ώρας είναι κλειστά και κανείς δεν πιστεύει ότι θα ανοίξουν σύντομα.

Η διεθνής κοινότητα αυτή που έχει ανακατευτεί στα εσωτερικά του Αφγανιστάν όσο δεν παίρνει, παρακολουθεί έναν λαό να χάνει το μέλλον του. Εκκενώνει και υπόσχεται ότι όσοι συνεργάζονταν με τις αμερικανικές δυνάμεις θα πάρουν Visa με fast track διαδικασίες. Αλλά κανείς δε λέει πως θα γίνει όλο αυτό, διότι φυσικά καμία διπλωματική συμφωνία με το νέο καθεστώς δεν έχει γίνει.

Οι Ταλιμπάν προς ώρας κάνουν επίδειξη δύναμης και  την ίδια στιγμή που χιλιάδες αφγανοί ποδοπατούνται στο αεροδρόμιο προσπαθώντας να σωθούν.

Διπλωματικά όλοι περιμένουν μια κίνηση της Ρωσίας και πως αυτή ως πρώην προστάτης της χώρας θα αντιμετωπίσει τους Ταλιμπάν.

Εν τω μεταξύ, ο γυναικείος πληθυσμός ξέρει ότι πλέον κατατάσσεται στην κατώτατη κλίμακα σε ό,τι αφορά την αυτοδιάθεση, τα δικαιώματα, στην ουσία την ύπαρξή του. Παρά τις υποκριτικές διαβεβαιώσεις των Ταλιμπάν περί του αντιθέτου.

Οι δηλώσεις, λένε όσοι έχουν διαφύγει, γίνονται για τη διεθνή κοινότητα.

Αλλά όλοι ξέρουν τι θα γίνει.

Η χώρα έκλεισε σαν παγίδα και για κάποιους θα είναι θανάσιμη.