Το "περιστατικό" μου -έτσι θα αποκαλώ εφεξής τον άνθρωπό που θα "γνωρίσετε" παρακάτω- πέρασε 20 μέρες σε μια κλινική covid. Κι αυτή είναι η ιστορία του. Μια ιστορία που γράφεται καθημερινά στα νοσοκομεία της χώρας, δύο χρόνια τώρα.

Δεν είναι εμβολιασμένος, δεν μπορεί να εμβολιαστεί (αν υποθέσουμε ότι πρέπει να λογοδοτήσει).
Προσέχει, πολύ, για δύο χρόνια. Κολλάει τη μία φορά που δεν πρόσεξε. Τρεις μέρες μετά την αρχή των συμπτωμάτων, το μήνυμα που μου γράφει λέει: «μειώνεται το οξυγόνο, λογικά πάω για εισαγωγή».

Την επομένη ημέρα βρίσκεται στα επείγοντα του νοσοκομείου που εφημερεύει. Ο διαχωρισμός εμβολιασμένων - ανεμβολίαστων είναι κάτι παραπάνω από ορατός. Στα επείγοντα κάνουν διαλογή. Οι εμβολιασμένοι έχουν προτεραιότητα. Όποιος έχει πιστοποιητικό μπαίνει σε δωμάτιο. Όσοι δεν έχουν είναι στην αναμονή. Δύο ώρες μετά, το περιστατικό μου καταρρέει. Τον βάζουν σε καρεκλά με οξυγόνο. Οι προτεραιότητες αλλάζουν. Τώρα μιλάει η ιατρική, όχι οι οδηγίες του υπουργείου.  Η προϊσταμένη τον κρατάει δίπλα της. Βλέπουν το ιστορικό του. Ναι, δεν έπρεπε να εμβολιαστεί.

Είκοσι ημέρες σε θάλαμο covid

Στις 3 Νοεμβρίου ξεκινά η νοσηλεία. Μια νοσηλεία που θα κρατήσει πολλές μέρες, μερικές από αυτές πολύ κρίσιμες. Με σταθερή παροχή οξυγόνου. «Με πέθαναν το βράδυ, μου έβαλαν δεύτερη πεταλούδα, ένεση στην κοιλιά. Λες και με προετοιμάζουν για πιο μέσα. Δεν λένε πολλά». Βρίσκεται σε ΜΑΦ, η νόσος έχει κάνει υποτροπή. Οι ήδη κατεστραμμένοι πνεύμονες λυγίζουν. Το περιστατικό μου, πρέπει να διασωληνωθεί. Δε θέλει, θέλει να παλέψει. Αρνείται να το βάλει κάτω.

«Είναι ένας παππούς δίπλα και είναι 8 ώρες με την πάνα χωρίς να τον έχουν αλλάξει, δεν υπάρχει περίπτωση να το δεχτώ αυτό». Βγάζει μόνος του τη μάσκα, κάνει ασκήσεις αναπνοής, σκέφτεται βουνά, θάλασσες, ταξίδια. Κι ένα κορίτσι. Η παροχή του οξυγόνου σταθερά στο 60 %. Ανεβαίνει το ζάχαρο από την κορτιζόνη. 300. Ξεκινάει ινσουλίνες. Η διατροφή στο νοσοκομείο είναι λάθος. Εντελώς ακατάλληλη. Δεν έχουν άλλες επιλογές. Του το λένε. Κάνει 4 ενέσεις ινσουλίνης την ήμερα.

Το περιστατικό μου κάνει υπομονή: «Τους βλέπω όλους σιγά σιγά και διαλύονται» μου γράφει και ονειρεύεται βουτιές, χειμωνιάτικες, στο Σούνιο.

Στις δέκα ημέρες η παροχή του οξυγόνου μειώνεται στο 40%  στις δώδεκα κατεβαίνει ακόμα περισσότερο. Αρχίζουν οι βόλτες στο μπαλκόνι. Η προϊσταμένη φωνάζει από το διάδρομο. Το περιστατικό μου ζει στο μπαλκόνι. Δεν θα άντεχε διαφορετικά.

«Υπάρχει πίεση για κρεβάτια» μου λέει δυο μέρες μετά. «Σήμερα δίνουν πρώτη φορά εξιτήριο με αγωγή στο σπίτι. Πρέπει να γίνεται πόλεμος σε άλλα νοσοκομεία». Δε λέω τι γίνεται και παίρνω βαθιά αναπνοή. Μου στέλνει φωτογραφίες από το ερείπιο. Έτσι το λέει. «Δεν φταίνε οι άνθρωποι εδώ, Τρέχουν. Δεν έχουν προσωπικό... Η κυρία Κατερίνα μας καθαρίζει συνέχεια. Κι όμως έχω σκουπιδοτενεκέ 10 μέρες έξω από το παράθυρο με μάσκες, ορούς, αποφάγια, πεταλούδες -από φλέβες που βγάλανε χύμα στο όρθιο-, μάσκες οξυγόνου πιο μέσα. Τα πάντα».

Μικρές ιστορίες πανδημίας

Στις δεκαεφτά ημέρες ο κίνδυνος έχει εξαφανιστεί. Του ζητάω να μου τα πει όλα από την αρχή.

- «Θα τα γράψεις»;

- «Θα τα γράψω».

Μόλις βγεις και είμαι σίγουρη ότι είσαι καλά, σκέφτομαι. Αλλά δε το λέω.

• «Περίμενα δύο ώρες στην αναμονή στο ΕΚΑΒ, το τηλέφωνο δεν το σήκωσαν ποτέ για ενημέρωση και ακόμα περιμένω το τηλέφωνο της πολιτικής προστασίας από τις 30 Οκτώβρη, που βγήκα θετικός. Έρχομαι εδώ, καταρρέω και όταν συνέρχομαι θυμάμαι την προϊσταμένη στα επείγοντα. Σεβασμός. Μέσα στο χαμό μου έδειχνε με τα δάχτυλά της τα μάτια της και μου έλεγε μαζί μου εσύ. Δε φεύγεις να σε προσέχω. Φεύγοντας για θάλαμο, σήκωσε  τη γροθιά της και μου φώναζε: γερά! Το μεγαλύτερο σοκ ήταν εκεί».

• «Οι γιατροί και οι νοσηλευτές κάνουν τα πάντα με το τίποτα. Εντάξει, γιατρούς δεν βρίσκει η κυβέρνηση. Νοσηλευτές όχι; Ούτε καθαριστές βρίσκει; Η καθαριότητα και η απολύμανση εδώ είναι πολύ σημαντικές. Μόνο εντατικολόγους θέλει το σύστημα;».

• «Τους είπα ότι θέλω να κάνω το εμβόλιο, αλλά δεν μπορώ. Τους έδειξα τις θρομβώσεις από τη φλεβίτιδα. Το ένα πόδι ήταν διπλό όταν ήρθα. Ο διαχωρισμός ήταν στα λόγια, γιατί τελικά όλους μας νοσήλευαν».

• «Τα ρούχα έξω; δεν μπορούν να τα πετάξουν. Πρέπει να τα πάρουν οι συγγενείς. Ναι, είναι χύμα. Αλλά που να τα βάλουν; οι πτέρυγες είναι γεμάτες».

• «Εδώ εμείς είμαστε καλά, έχει βεράντα. Στο ισόγειο δεν μπορούν να βγουν από τα δωμάτια. Ένας που πήρε μεταγραφή από άλλη κλινική, ήταν σε δωμάτιο αποσυμπίεσης, δηλαδή δωμάτιο σφραγισμένο που το πήρε πτέρυγα covid, τα παράθυρα είναι σφραγισμένα με σιλικόνη και η πόρτα δεν ανοίγει. Αυτά τα δωμάτια είναι ακατάλληλα γιατί βασικό είναι ο καλός αερισμός. Εδώ έρχονται τα ανοίγουν όλα ακόμα και το βράδυ μας τα ανοίγουν για λίγο. Έχουν κάνει ό,τι χώρο μπορούν covid».

• «Φοβήθηκα ότι θα αρρωστήσω από ουρολοίμωξη, με καθετήρα και πάνες. Και τόση ώρα που χρειάζονται για να ντυθούν και να έρθουν. Ότι δεν θα προλάβουν κάτι».

• «Έρχονται με στολές αστροναύτη. Μάσκα kn95 πλαστική, αυτή που δένει στο κεφάλι, τριπλά γάντια, στολές με ταινίες σε όλα τα ανοίγματα, σακούλες στα πόδια, μέχρι τα γόνατα».

• «Δεν αντέχεται με τίποτα η καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το ότι δεν μπορείς να είσαι καθαρός. Και το hi flow. Που αν δεν μου το έβγαζαν θα έφευγα, Ειλικρινά προτιμούσα να πεθάνω σπίτι. Είναι οξυγόνο με ατμό από φυσιολογικό ορό και ό,τι άλλο βάζουν μέσα. Μοιάζει σαν να σε καθαρίζουν με ατμό. Ο συνεχόμενος θόρυβος που βράζει, εφιάλτης. Τους έλεγα ξέρω ότι το κάνετε για καλό, αλλά δεν μπορώ».

• «Σκεφτόμουν. Το ποδήλατο μου, βουτιά, ταξίδια, την μικρή. Το έβγαλα όλο χωρίς βιβλίο. Δεν έχω παιδιά να τα σκέφτομαι. Μάλλον θα ήταν αλλιώς. Σήμερα έφυγε μια κυρία όρθια. Ήταν 26 μέρες εδώ.  Κόλλησαν σε νοσοκομείο, που πήγαν για εξετάσεις. Ο άντρας της, δεν άντεξε πέθανε στο Σισμανόγλειο. Κόλλησαν όλοι. Τα παιδιά της, η μάνα της και εκείνη. Έκλαιγε και ζήταγε συγγνώμη στα παιδιά της από το μπαλκόνι».

• «Τέσσερις στον 5αρι θάλαμο. Η πίεση αυξάνεται από Δευτέρα. Διώχνουν πιο εύκολα κόσμο με αγωγή και καραντίνα στο σπίτι. Ποτέ πριν τη δωδέκατη μέρα από την ώρα που βγήκαν θετικοί επίσημα, δεν έφευγαν. Και μόνο σε πολύ καλή κατάσταση. Χρειάζονται χώρο».

• «Έναν γέρο που έφυγε, τον βρήκαν το πρωί νεκρό. Και μιάμιση ώρα ήταν σε μια σακούλα, με κουρτίνα γύρω από το κρεβάτι. Όλοι επηρεαζόμαστε. Όπως και όταν κάποιος πάρει εξιτήριο. Ειδικά σε ανθρώπους που το πέρασαν βαριά. Χαιρόμαστε όλοι. Βγαίνουμε, χαιρετάμε. Το πρωί έτρεξα στο μπαλκόνι, ξέρεις πόσα χαμογέλα μάζεψα; Οι ασθενείς χαμογελούσαν, οι γιατροί κούναγαν τα κεφάλια».

• «Μια ιστορία δίπλα. Μικρός σε ηλικία ήρθε μετά από δέκα μέρες με πυρετό και αρνητικά rapid. Οι γιατροί λένε ότι είναι αξιόπιστα, αλλά το θέμα είναι πως γίνεται η δειγματοληψία. Ακόμα και γιατροί -όχι νοσηλευτές και φαρμακοποιοί- δεν ξέρουν να το κάνουν σωστά».

• «Δεν μπαίνει κανείς μέσα σε κλινική covid. Οι δικοί μας μας αφήνουν τα πράγματα στην είσοδο και μας τα φέρνουν από τα μπαλόνια. Όσοι είμαστε τυχεροί με μπαλκόνια, κάθονται κάτω οι επισκέπτες και τους βλέπουμε».

• «Οι πνεύμονες είναι κατεστραμμένοι -μου λένε- από το τσιγάρο. Τους λέω τσιγάρο, χημικά, ναυπηγεία, ξυλουργεία, μπογιές, αμμοβολές, ροκανίδια σκόνες».

Στις 22 Νοεμβρίου το περιστατικό μου βγήκε. Με το ποδήλατό του. «Έτοιμος» μου λέει «έστρωσα και κρεβάτι. Το προσωπικό καθαριότητας σου είπα; τέλος του χρόνου στο δρόμο. 150 οικογένειες, Πάει σε ιδιώτες. Ξέρεις ότι χρωστάνε σε γιατρούς και οι νοσηλευτές 300 ρεπό από το πρώτο κύμα νοσηλείας; Και ακόμα 150-180 από το τωρινό;».

Ξέρω.

Όπως ξέρω, ότι μετράμε 18.000 "αχρείαστους" θανάτους.

18.000 μαύρες σακούλες στα αζήτητα ενός νοσοκομείου.

18.000 ιστορίες που δεν θα ειπωθούν πότε.