O Κ.Σ ξεκίνησε χθες στις 7:30 το πρωί, όπως κάθε μέρα, να πάει στη δουλειά του στο Μαρκόπουλο. Ο καιρός ήταν εντάξει, δεν είχε δοθεί κάποια οδηγία και μπήκε στην Αττική Οδό, όπως χιλιάδες ακόμα συμπολίτες μας. Η συνέχεια θυμίζει ταινία τρόμου. Τον βρήκαμε στο τηλέφωνο στις 2 σήμερα το μεσημέρι που προσπαθούσε -ακόμα- να φτάσει σπίτι του. Τον αφήνουμε να μας τη διηγηθεί.

«Χθες 7:30 το πρωί μπαίνω στην Αττική Οδό, από την είσοδο της Πλακεντίας για να πάω στη δουλειά μου, στο Μαρκόπουλο. Ο καιρός είναι πολύ καλός, δε δείχνει κάτι. Προχωράω για τη δουλειά αναγκαστικά, ενώ ξέραμε όλοι τι θα γίνει. Απλά έπρεπε να πάω στη δουλειά. Η οδηγία είναι να πάμε στη δουλειά».

Κάτι που μάλλον αποδεικνύεται λάθος;
«Αυτό είναι και το μεγάλο λάθος, όπως φαίνεται. Πάμε στη δουλειά, ξεκινάμε και βλέπουμε ότι τα πάντα ασπρίζουν. Η εταιρεία, μας λέει ότι πρέπει να φύγουμε. Μπαίνω στην Αττική Οδό στις 10:30 και βλέπω ότι έχει πολλή κίνηση, τόσο όπως βλέπω εγώ μπροστά μου, όσο και στην εφαρμογή του κινητού. Ακόμα όμως τσουλάει, δεν είναι κολλημένα τα αυτοκίνητα. Στο ύψος της Κάντζας, μου έρχεται η φαεινή ιδέα, μήπως βγω και γλιτώσω την κίνηση, γιατί φαίνεται ότι δε θα πάει καλά. Έχει πάρα πολύ χιόνι. Δεν μπορώ λοιπόν να προχωρήσω, κάνω αναστροφή και ξαναμπαίνω Αττική Οδό. Πληρώνω δεύτερη φορά διόδια».

Όταν μπαίνετε στην Αττική Οδό την πρώτη φορά -και πληρώνετε τα διόδια- δεν έχετε κάποια ενημέρωση για το τι συμβαίνει μπροστά; Δεν σας λένε;
«Όχι, δεν ενημερώνει κανείς».

Βλέπετε ωστόσο κάποιο εκχιονιστικό μηχάνημα, οχήματα της Αττικής Οδού; Υπάρχει κάποια προετοιμασία;
«Υπήρχε ένα μόνο μηχάνημα στην αρχή της Αττικής οδού, στο ύψος του Αεροδρομίου που ξεχιόνιζε, όταν μπαίναμε. Από κει και πέρα κανείς, πουθενά».

Έχει πάει πια 11 το πρωί, υπολογίζω σωστά;
«Είναι περίπου 11, ναι, όταν ξαναβρίσκομαι στην Αττική Οδό. Κάνω 500 μέτρα το πολύ και σταματάμε. Ακινητοποιούμαστε. Στο ύψος της Παλλήνης, στην έξοδο για Μαραθώνα. Είναι μεν κοντά σε έξοδο, αλλά εκεί πέρασα όλο το βράδυ».

Περνάμε όλη τη νύχτα μέσα στο αυτοκίνητο. Άνθρωποι να ψάχνουν πού θα πάνε να κάνουν την ανάγκη τους, παιδάκια να κλαίνε, να φωνάζουν. Επικρατεί πραγματικά ένας πανικός. Δεν έρχεται κανένας

Φαντάζομαι ότι αρχίζετε όλοι να αναρωτιέστε τι γίνεται. Υπάρχει ενημέρωση από κάπου; Σας ειδοποιεί κάποιος για το τι έχει συμβεί και τι θα γίνει από εκεί και πέρα;
«Κάποια στιγμή έρχεται μόνο ένα γκρέιντερ της Αττικής Οδού. Χωρίς αλυσίδες, χωρίς αλάτι. Και ακινητοποιείται και αυτό. Μπροστά μου λοιπόν, έχω ακινητοποιημένο το φορτηγάκι της Αττικής Οδού. Και εγώ βρίσκομαι από πίσω. Ακίνητοι όλοι».

Ξεκινάει η ολονυχτία στο αυτοκίνητο;
«Περνάμε όλη τη νύχτα μέσα στο αυτοκίνητο. Άνθρωποι να ψάχνουν πού θα πάνε να κάνουν την ανάγκη τους, παιδάκια να κλαίνε, να φωνάζουν. Επικρατεί πραγματικά ένας πανικός. Δεν έρχεται κανένας. Ώσπου κάποια στιγμή στις 4 το πρωί μου χτυπάει ένας φαντάρος το τζάμι. Και μου αφήνει ένα τοστ και ένα νεράκι».

Το βράδυ πως κυλάει; Τι κάνετε για θέρμανση;
«Κάθε ένα τέταρτο άνοιγα τον κινητήρα και μετά από 40 λεπτά τον έκλεινα. Για να μπορώ να έχω ζέστη, μπαταρία, αλλά και βενζίνη».

Έχετε προσπαθήσει να επικοινωνήσετε με Αττική Οδό; Με αστυνομία, με πυροσβεστική;
«Όχι, δεν έχω προσπαθήσει. Είμαστε τόσο κολλημένοι που φαίνεται ότι δεν θα υπάρχει ανταπόκριση. Δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα στην στην παρούσα συνθήκη».

Ο στρατός πώς έφτασε, πώς σας προσέγγισε;
«Ήρθαν με τα πόδια. Τα παιδιά ήρθαν περπατώντας, είχαν ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ. Προσπαθούσαν να βοηθήσουν με ό,τι μπορούσαν και είδα μόνο έναν άνθρωπο της πυροσβεστικής. Με φτυάρι. Το γκρέιντερ που ήταν εκεί δεν βοήθησε σε τίποτα, δεν έκανε τίποτα. Δεν είχε αλυσίδες. Το όχημα δεν μπορούσε να μετακινηθεί».

Το όχημα της Αττικής Οδού ήρθε να βοηθήσει χωρίς αλυσίδες; Ενώ είχατε αποκλειστεί από τα χιόνια;
«Ναι. Χωρίς αλυσίδες και χωρίς αλάτι».

Είχαν ρίξει αλάτι στην Αττική Οδό;
«Δεν είχαν κάνει τίποτα, πουθενά. Τίποτα. Η χιονόπτωση όση ώρα ήμασταν εκεί μέχρι ήταν σφοδρή. Με κεραυνούς. Ξέχασα να σας πω ότι κάποια στιγμή αργά το βράδυ βρέθηκε εκεί η αστυνομία, η ΟΠΚΕ. Και προσπαθούσαν να ανοίξουν το δρόμο, χωρίς αποτέλεσμα».

Πώς προσπαθούσαν να ανοίξουν;
«Προσπαθούσαν να πείσουν τον άνθρωπο της Αττικής οδού, με το γκρέιντερ να κάνει μια προσπάθεια. Προσπαθούσε, αλλά δεν γινόταν τίποτα».

Και γιατί δεν έφεραν αλυσίδες για το όχημα αυτό;
«Έλα ντε. Όλοι την ίδια απορία είχαμε».

Ήρθε η αστυνομία μέχρι εκεί, άρα η αστυνομία μπόρεσε να φτάσει, πώς;
«Η αστυνομία μας προσέγγισε από την πίσω πλευρά».

Άρα μπορούσε να προσεγγίσει;
«Μπορούσε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα».

Να δώσει φαγητό και νερό νωρίτερα μπορούσε. Φαντάζομαι αφού μπορούσε να σας φτάσει.
«Ναι, μπορούσε. Αλλά δεν είχαν. Βοήθησαν πάρα πολύ, να σπρώξουν αυτοκίνητα, να κάνουν ό,τι μπορούν πια, σε ατομικό επίπεδο, αλλά δεν έφταναν. Αυτά γινόντουσαν κατά τη διάρκεια της βραδιάς συνέχεια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μόνο μεμονωμένα αποτελέσματα».

Η αστυνομία τι ώρα έφτασε εκεί;
«Ήρθε κατά τις 10 το βράδυ».

Τους ανθρώπους που έφυγαν με το τρένο, δεν τους συντόνισε κανείς. Από παράθυρο σε παράθυρο και από στόμα σε στόμα έφτασε η πληροφορία

Λοιπόν, να συνοψίσω μέχρι τις 10 που ήρθε η αστυνομία, κάποιος εκπρόσωπος του κράτους, είχε φανεί;
«Όχι μέχρι τις 10 το βράδυ δεν έχει φανεί κανένας. Μιλάμε για φοβερή κακοκαιρία και φοβερό χιόνι. Είχε ήδη γύρω στους 40 πόντους χιόνι έξω από το αυτοκίνητο».

Συνεχίστε παρακαλώ, σας διέκοψα εκεί που κατά τις 4 το πρωί, ο στρατός σάς άφησε το νερό και το τοστ. Μετά;
«Ξέχασα ακόμα να σας πω, συγχωρέστε με- είμαι πολύ κουρασμένος, ότι κατά τις 2 η νύχτα έφυγε πάρα πολύς κόσμος και προσπαθούσε να πάει προς το τρένο να επιβιβαστεί. Περισσότερο άνθρωποι μεγάλοι σε ηλικία. Πέρασε ένα τρένο και πήρε κόσμο».

Πώς έγινε αυτό; Πώς ενημερώθηκαν ότι θα περάσει ένα τρένο και μπορούν εκεί να μπουν; Συντόνισε κάποιος αυτήν την απόπειρα απεγκλωβισμού, μεγάλων ανθρώπων μάλιστα;
«Τους ανθρώπους που έφυγαν με το τρένο, δεν τους συντόνισε κανείς. Από παράθυρο σε παράθυρο και από στόμα σε στόμα έφτασε η πληροφορία».

Μάλιστα.
«Φτάνουμε λοιπόν, στις 7:30 το πρωί, όπου βλέπουμε ότι λίγο πιο κάτω έχει καταφέρει ο στρατός να έρθει με δικό του όχημα. Δικό του, όχι της Αττικής Οδού. Μια μεγάλη μπουλντόζα που είχε και αλυσίδες, έχει σπάσει τα κιγκλιδώματα. Τα κόβουν. Κόβουν τα κιγκλιδώματα, τις λαμαρίνες, για να μπορέσουν να μπουν μέσα και να απεγκλωβίσουν αυτοκίνητα και κόσμο».

Η Αττική Οδός παραμένει άφαντη;
«Δεν εμφανίστηκε ποτέ, ούτε ενημέρωσε. Ουσιαστικά η λύση δόθηκε από τον στρατό».

Και έτσι ξεκινάει ο απεγκλωβισμός των αυτοκινήτων. Τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόσασταν εσείς;
«Από εκεί φεύγουν κάποια φορτηγά και κάποια αυτοκίνητα, όσα μπορούσαν να φύγουν. Να πούμε ότι κάποια αυτοκίνητα είναι εγκλωβισμένα από άλλα αυτοκίνητα, που τα έχουν εγκαταλείψει οι οδηγοί τους. Οπότε δεν μπορούν να μετακινηθούν καθόλου. Έρχεται ειδικός γερανός από την τροχαία και τα σηκώνει, που μπήκε από την είσοδο που έφτιαξε ο στρατός, σήμερα το πρωί στα διόδια της Παλλήνης».

Μέχρι τότε σας έχει φέρει κάποιος φαγητό και νερό;
«Οι φαντάροι φέρνουν συνέχεια νερά και κρουασάν. Από την ώρα που εμφανίστηκαν, αισθανθήκαμε λίγο περισσότερο ασφαλείς. Μπροστά μου οι φαντάροι κουβαλήσανε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Έβαζαν αλυσίδες στα αυτοκίνητα. Τα μετακινούσαν. Χωρίς εκείνους, δεν θα είχε γίνει ακόμα τίποτα».

Μιλάμε για φαντάρους, για παιδιά μικρά;
«Ναι, μιλάμε φυσικά για φαντάρους».

Απεγκλωβιστήκατε τι ώρα τελικά εσείς;
«Ήμουν ακριβώς πάνω στην έξοδο. Όποτε κατά τις 10:30 σήμερα το πρωί  θυμήθηκαν ότι πρέπει να με μετακινήσουν για να ανοίξει αυτή η έξοδος. Για να φύγει ο κόσμος. Ήρθε η αστυνομία και επειδή εμπόδιζα την έξοδο, έφεραν κάποιον με ένα τζιπ και με τράβηξε με σχοινί.  Πιστεύω ότι αν δεν ενοχλούσα, θα ήμουν ακόμα εκεί. Είναι ακόμα πάρα πολλοί άνθρωποι εγκλωβισμένοι. Και πολλά αυτοκίνητα είναι παρατημένα. Οπότε θα υπάρξει συνέχεια στο πώς θα απεγκλωβιστούν».

Οπότε αυτή την ώρα που μιλάμε εσείς βρίσκεστε ακόμα στο δρόμο, προσπαθείτε να επιστρέψετε σπίτι σας;
«Ναι, μένω στα βόρεια προάστια. Δεν μπορώ να φτάσω ούτε στο σπίτι. Όποτε μετακινούμαι προς το σπίτι κάποιου φίλου, ώστε να μείνω σήμερα».