Πέντε χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ «The Putin interviews», όπου ο Όλιβερ Στόουν είχε πάρει μια σειρά συνεντεύξεων από τον Ρώσο πρόεδρο, υπογραμμίζει πως «αν και οι ΗΠΑ έχουν πολλούς επιθετικούς πολέμους στη συνείδησή τους, δεν δικαιολογούν την επιθετικότητα του κ. Πούτιν στην Ουκρανία. Δυο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό. Η Ρωσία έκανε λάθος που εισέβαλε».

Ο Όλιβερ Στόουν βέβαια κάνει λόγο και για «την επιθετικότητα της ουκρανικής κυβέρνησης» πριν την εισβολή, αλλά και για «παγίδα που έστησαν οι ΗΠΑ».

Ο γνωστός σκηνοθέτης τονίζει επίσης πως «οι ηλίθιοι που συνέχισαν να προκαλούν τη Ρωσία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1991 έχουν διαπράξει ένα τρομερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του μέλλοντος».

Ολόκληρη η ανάρτηση του Όλιβερ Στόουν:

«Αν και οι ΗΠΑ έχουν πολλούς επιθετικούς πολέμους στη συνείδησή τους, δεν δικαιολογούν την επιθετικότητα του κ. Πούτιν στην Ουκρανία. Δυο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό. Η Ρωσία έκανε λάθος που εισέβαλε.

Έχει κάνει πάρα πολλά λάθη:

1) Υποτιμώντας την ουκρανική αντίσταση,

2) υπερεκτιμώντας την ικανότητα του ρωσικού στρατού να επιτύχει τον στόχο του,

3) υποτιμώντας την αντίδραση της Ευρώπης, ειδικά της Γερμανίας που ενισχύει τη στρατιωτική της συνεισφορά στο ΝΑΤΟ. Ακόμη και η Ελβετία υποστηρίζει πλέον τους νατοϊκούς σκοπους. Η Ρωσία θα είναι πιο απομονωμένη από ποτέ από τη Δύση.

4) υποτιμώντας την ενισχυμένη ισχύ του ΝΑΤΟ, το οποίο τώρα θα ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στα σύνορα της Ρωσίας,

5) πιθανώς βάζοντας την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ,

6) υποτιμώντας την ζημιά στην ρωσική οικονομία και σίγουρα ενισχύοντας την εσωτερική αντιπολίτευση,

7) αναπροσαρμόζοντας σημαντικά την εξουσία των ολιγαρχών,

8) βάζοντας στο παιχνίδι βόμβες διασποράς,

9) και υποτιμώντας τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης παγκοσμίως.

Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε, πώς θα μπορούσε ο Πούτιν να είχε σώσει τους Ρωσόφωνους του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ;

Αναμφίβολα η κυβέρνησή του θα μπορούσε να είχε δουλέψει περισσότερο στο να δείξει στον κόσμο τα οκτώ χρόνια ταλαιπωρίας αυτών των ανθρώπων και των προσφύγων -καθώς και να τονίσει τη συσσώρευση 110.000 Ουκρανών στρατιωτών στα σύνορα Ντόνετσκ-Λουγκάνσκ, η οποία συνέβαινε ουσιαστικά πριν από την Ρωσική συγκέντρωση δυνάμεων.

Αλλά η Δύση έχει πολύ καλύτερες δημόσιες σχέσεις από τους Ρώσους.

Ίσως ο Πούτιν θα έπρεπε να είχε παραδώσει τις δύο επαρχίες και να είχε προσφέρει βοήθεια σε 1-3 εκατομμύρια ανθρώπους για να εγκατασταθούν στη Ρωσία.
Ο κόσμος μπορεί να είχε καταλάβει καλύτερα την επιθετικότητα της ουκρανικής κυβέρνησης. Αλλά και πάλι, δεν είμαι σίγουρος.

Αλλά τώρα, είναι πολύ αργά.

Ο Πούτιν έπεσε στην παγίδα που έστησαν οι ΗΠΑ και έχει δεσμεύσει τον στρατό του, επαληθεύοντας τα χειρότερα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει η Δύση.

Νομίζω πως έχει εγκαταλείψει οριστικά τη Δύση και αυτό μας φέρνει πιο κοντά από ποτέ σε μια Τελική Αντιπαράθεση.

Φαίνεται πως δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.

Οι μόνοι χαρούμενοι για αυτό είναι οι Ρώσοι εθνικιστές, που τελικά πήραν αυτό που ονειρευόντουσαν εδώ και χρόνια, ο Μπάιντεν, το Πεντάγωνο, η CIA, η ΕΕ, το NATO και τα κατεστημένα ΜΜΕ, χωρίς να παραβλέπουμε τη Βρετανίδα ΥΠΕΞ και την μοχθηρή συμμορία νέο-συντηρητικών στην Ουάσινγκτον. Η επισήμανση της τοξικότητας των πολιτικών τους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, επέκταση του ΝΑΤΟ, παραβίαση των πυρηνικών συνθηκών, λογοκρισία και παράλειψη κρίσιμων γεγονότων από τις ειδήσεις κ.ά.) θα είναι πλέον σχεδόν αδύνατη.

Η επισήμανση των Δυτικών δύο μέτρων και σταθμών, όπως η κακή συμπεριφορά του Κιέβου και του Ζελένσκι, θα πέσει επίσης στο κενό καθώς βγάζουμε και πάλι λάθος συμπεράσματα.

Είναι πιο εύκολο τώρα να δυσφημήσουν όσους από εμάς προσπάθησαν να κατανοήσουν τη ρωσική θέση τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Προσπαθήσαμε.

Αλλά τώρα είναι η ώρα -όπως ο Κένεντι και ο Χρουτσώφ αντιμετώπισαν την επικίνδυνη κατάσταση στην Κούβα τον Οκτώβριο του 1962- για τις δύο πυρηνικές δυνάμεις ώστε να μη βαδίσουν προς στην άβυσσο. Και οι δύο πλευρές πρέπει να σώσουν τα προσχήματα.

Δεν είναι μια στιγμή που οι ΗΠΑ πρέπει να χαίρονται.

Ως βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ και ως άνθρωπος που έχει δει τον ατελείωτο ανταγωνισμό του Ψυχρού Πολέμου, η δαιμονοποίηση και η ταπείνωση ξένων ηγετών δεν είναι μια πετυχημένη πολιτική. Μόνο χειροτερεύει την κατάσταση.

Οι παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις είναι απαραίτητες για να αποφύγουμε τον πόλεμο.

Υπάρχουν πραγματικοί πολιτικοί ανάμεσά μας; Ίσως, προσεύχομαι, ο Μακρόν.
Φέρτε μας τους Μέτερνιχ, Ταλεϋράνδο, Άβερελ Χάριμαν, Τζορτζ Σουλτζ, Τζέημς Μπέικερ και Γκορμπατσόφ.

Η μεγάλη, αόρατη τραγωδία στο επίκεντρο αυτής της ιστορίας των καιρών μας είναι η απώλεια μιας αληθινής ειρηνικής σχέσης μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, πιθανώς και της Κίνας.

Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να εξαιρέσουμε από αυτό που ζούμε και την επιθυμία των ΗΠΑ για κυριαρχία.
Οι ηλίθιοι που συνέχισαν να προκαλούν τη Ρωσία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1991 έχουν διαπράξει ένα τρομερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του μέλλοντος.

Μαζί, οι χώρες μας θα μπορούσαν να είναι φυσικοί σύμμαχοι στη μεγαλύτερη μάχη όλων ενάντια στην κλιματική αλλαγή.

Στα τεχνολογικά της επιτεύγματα, στην επιστήμη, στην πυραυλική, τις βαριές βιομηχανίες και τους πιο σύγχρονους, καθαρούς αντιδραστήρες πυρηνικής ενέργειας, η Ρωσία υπήρξε μεγάλος φίλος του ανθρώπου.

Στον αιώνα μας μέχρι τώρα, ο άνθρωπος απέτυχε να δει ή να φτάσει στα αστέρια».