Μια Πανδημία που περνάει σχεδόν απαρατήρητη

Το 2019 η καθημερινότητα μας διαμορφώθηκε σε ένα είδος πραγματικότητας που δεν θα φανταζόμασταν προηγουμένως. Στα μέσα της πανδημίας του κορωνοϊού παρουσιάστηκε όμως μία άλλου είδους πανδημία. Μία πανδημία που δεν αναφέρεται πουθενά.

Μια Πανδημία που περνάει σχεδόν απαρατήρητη
ΠΡΟΒΟΛΗ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΛΙΛΗ Β.

Το 2020, στην 25η επέτειο του Τέταρτου Παγκόσμιου Συνέδριου Γυναικών, o Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, ζήτησε να παρθεί άμεση δράση για την πρόληψη βίας κατά των γυναικών, συμπεριλαμβανομένης και της γυναικοκτονίας.

Σύμφωνα με δεδομένα που συλλέγονται από το 2015 μέσω της πρωτοβουλίας του Femicide Watch και δεδομένα διαθέσιμα από το Γραφείο του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα: «Μεταξύ των θυμάτων όλων των εκ προθέσεως δολοφονιών που αφορούν στενούς συντρόφους, περισσότερο από το 80% των θυμάτων είναι γυναίκες».

Με βάση την εμπειρογνώμονα των Ηνωμένων Εθνών κυρία Σιμόνοβιτς, ζητήθηκε από «όλα τα κράτη και τους σχετικούς φορείς σε όλο τον κόσμο να λάβουν επείγοντα μέτρα για την πρόληψη της πανδημίας γυναικοκτονίας ή δολοφονιών γυναικών που σχετίζονται με το φύλο και της βίας κατά των γυναικών με βάση το φύλο..»

Το 2021 είδαμε 17 γυναικοκτονίες που συγκλόνισαν το Πανελλήνιο, 17 δολοφονίες που είχαν ως ρίζα τον μισογυνισμό. Δυστυχώς το 2022 δεν ξεκίνησε καλύτερα, με δύο ακόμα.

Η Γυναικοκτονία, η δολοφονία δηλαδή μιας γυναίκας λόγο του φύλου της, η δολοφονία μιας γυναίκας που έχει ως ρίζα τον μισογυνισμό και την διάκριση, μπορεί να πάρει πολλές μορφές: από ενδοοικογενειακή βία έως και προκαταλήψεων σε σχέση με τη μαγεία.

Πιο συχνά, ειδικά στην δύση, γίνεται από σύντροφο.

Οι λόγοι που ακούγονται συχνά είναι: ζήλεια, κτητικότητα, τιμωρία και έλεγχο.

Είναι σημαντικό βέβαια να σημειωθεί ότι γυναικοκτονίες δεν γίνονται μόνο από συντρόφους, αλλά και από την οικογένεια μέχρι και αγνώστους.

Όταν αναφερόμαστε σε κτητικότητα, ζήλεια κ.λπ., είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι οι γυναίκες ως κοινωνική ομάδα δεν αντιμετωπίζονται το ίδιο με τους άνδρες.

Ιστορικά, κοινωνικά και νομικά οι γυναίκες αναγνωρίζονταν ως ιδιοκτησία των ανδρών.

Παρόλο που νομικά πια οι γυναίκες αναγνωρίζονται ως αυτόνομοι άνθρωποι, ακόμα βλέπουμε να έχουν ισχύ κοινωνικές νόρμες που προέρχονται από τέτοιες ιδεολογίες.

Ένα παράδειγμα είναι το επίθετο.

Τα επίθετα προέρχονται από κάποιο άντρα της οικογενείας, μία έκφραση πατριαρχίας στην καθημερινή μας ζωή.

Παλαιότερα ήταν αναγκαίο οι γυναίκες όταν παντρεύονταν να πάρουν το επίθετο των αντρών τους, τώρα βέβαια είναι επιλογή. Παρόλο που είναι επιλογή, συνεχίζουμε να βλέπουμε το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών, ειδικά στην Ελλάδα, να αλλάζει το επίθετό τους σε αυτό του συζύγου τους.

Μία άλλη νόρμα είναι εκείνη που ο πατέρας παραδίδει την κόρη στον γαμπρό την ώρα του γάμου στην εκκλησία.

Δύο συνηθισμένες πρακτικές που πια, τις θεωρούμε όχι απλά αυτονόητες αλλά και ως εκφράσεις αγάπης -και είναι σε ένα τους μέρος- ασχέτως που προέρχεται από το γεγονός ότι ιστορικά συμβόλιζε την μεταφορά αυτής της ιδιοκτησίας (την γυναίκα) από τον πατέρα στον γαμπρό.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε από που πηγάζουν αυτές οι πρακτικές και ποια είναι η ιστορία τους, ώστε να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε εκφράσεις μισογυνισμού που είναι στην καθημερινότητα μας, εκφράσεις μισογυνισμού που βάζουν την ζωή των γυναικών σε κίνδυνο.

Ο μισογυνισμός είναι η αιτία αυτής της πανδημίας, όπως και η αιτία που 1 στις 3 γυναίκες βιώνουν σωματική βία από σύντροφο και σεξουαλική βια απο μη σύντροφο με βάση τον Παγκόσμιο Φορέα Υγείας.

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ