Μίλήσαμε με την Ιωάννα Ασημακοπούλου, η οποία μας έδωσε και μερικά από τα σκίτσα που εμπνέεται στις σχολικές τάξεις και την αλληλεπίδρασή της με τους μαθητές.

Ιωάννα, πόσα χρόνια είσαι δασκάλα και σε ποια τάξη;
Εργάζομαι στην δημόσια εκπαίδευση για δέκατη τρίτη χρονιά, και φέτος διδάσκω στην έκτη δημοτικού. 

Πότε ξεκίνησες να περιγράφεις τη σχολική σου ημέρα με τα παιδιά υπό τη μορφή κόμιξ;
Όλα αυτά τα χρόνια ακούω απίστευτες ατάκες από τους μαθητές (όλοι οι δάσκαλοι) και έχω μετανιώσει που πολλές φορές δεν τις σημείωνα στο παρελθόν. Στην φετινή τάξη, οι ατάκες άρχισαν να πληθαίνουν. Τα παιδιά είναι εκτεθειμένα σε πολύ περισσότερη πληροφορία πλέον, με αποτέλεσμα να σχολιάζουν τα πιο απίθανα πράγματα. Βοηθάει και ο αυθορμητισμός τους, που οδηγεί στο να μιλάνε χωρίς να φιλτράρουν πάντα αυτό που λένε. Ειλικρινά, όταν ξεκίνησα τη σχολική χρονιά δεν φανταζόμουν ότι θα έχω σχεδόν καθημερινά υλικό. Μαζί με τα φετινά άρχισα να σκιτσάρω και παλιότερες ιστορίες, που έχω ακούσει στο ολοήμερο, στην εφημερία, ή σε άλλες τάξεις που είχα. 

Γενικά σου αρέσουν τα κόμιξ ή μόνο σχεδιάζεις; Αν ναι ποιο είναι το αγαπημένο σου;
Γενικά λατρεύω τα κόμιξ και σε ερασιτεχνικό επίπεδο έφτιαχνα ανέκαθεν μικρές αυτοβιογραφικές ιστορίες. Είναι στα πλάνα μου όμως να εκδώσω και ελπίζω να τα καταφέρω σύντομα. Διαβάζω τα πάντα, ξένων και εγχώριων καλλιτεχνών, από DC μέχρι punk fanzines.

Από τα σκίτσα σου φαίνεται ότι έχεις βρει έναν καλό κώδικα επικοινωνίας με τα παιδιά που ξέρω ποσό δύσκολα είναι αυτό.
Κάποτε όταν μιλούσαμε για «χάσμα των γενεών», εννοούσαμε 30 περίπου χρόνια. Τώρα -τουλάχιστον τεχνολογικά- μιλάμε για 3 χρόνια. Τα παιδιά παρόλα αυτά έχουν πάντα τις δικές τους απόψεις και ανησυχίες και είναι πολύ σημαντικό, γονείς και δάσκαλοι να τα ακούμε και να προσπαθούμε να βρούμε κώδικες επικοινωνίας. 

Μιλά μου λίγο για τις πρακτικές δυσκολίες της σημερινής δημόσιας εκπαίδευσης;
Καταρχάς, βρισκόμαστε στο τρίτο ακαδημαϊκό έτος εν μέσω πανδημίας. Οι προκλήσεις και οι δυσκολίες που προκύπτουν είναι καθημερινές, έχει αλλάξει η ρουτίνα εντός και εκτός σχολείου. Η τεχνολογία και ο τρόπος που καθορίζει τα πράγματα επίσης μεταβάλλεται με γεωμετρική πρόοδο. Επηρεάζεται ο προφορικός λόγος, η επικοινωνία και οι σχέσεις.

Πες μου το καλύτερο πράγμα να είσαι δασκάλα και το χειρότερο.
Το καλύτερο κομμάτι του να είσαι δασκάλα είναι να βλέπεις τους μαθητές σου χαρούμενους που έρχονται σχολείο, ή περήφανους για κάτι που έχουν καταφέρει. Λατρεύω επίσης την δημιουργική «φασαρία» που προκαλείται όταν δουλεύουν σε group. Το χειρότερο είναι ίσως ότι πολλές φορές νιώθουμε ψυχικά εξουθενωμένοι και ότι όλη η δουλειά που έχουμε κάνει πιθανότατα να πηγαίνει και στο… καλάθι των αχρήστων.    

Τους μιλάς για κοινωνικά θέματα; πως τ’αντιμετωπίζουν;
Φυσικά και μιλάμε για κοινωνικά θέματα και για ό,τι τα απασχολεί. Αφορμή αποτελεί και το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων, αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές φέρνουν στην τάξη ιδέες και προβληματισμούς τους, οι οποίοι είναι πολύ ενδιαφέροντες.

Μιλά μου λίγο και για τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές σου ανησυχίες εκτός σχολείου.
Παίζω ντραμς σε μία post grunge μπάντα, τους ForeverBox, και πρόσφατα ξεκίνησα μαθήματα θεατρικού παιχνιδιού και αφήγησης παραμυθιού.

Κάνε μια ευχή για το ελληνικό δημόσιο σχολείο 
Εύχομαι να δοθεί περισσότερη βάση στα μαθήματα αισθητικής αγωγής και να εισαχθούν θεματικές ενότητες που να εμπνέουν τους μαθητές να αγκαλιάζουν τις κλίσεις τους και να αξιοποιούν την δημιουργικότητα και την φαντασία τους.