Μετά την καταγγελία που λάβαμε από την Μ.Σ. στο 20/20 Magazine και δημοσιεύθηκε στις 20/05/2022, ακόμα ένας εργαζόμενος στην "ΑΠΟΓΡΑΦΗ 2021-2022", ο Κ.Δ., με επιστολή που έλαβα στο προσωπικό μου mail, περιγράφει με λεπτομέρειες το «χάος και την προχειρότητα που είχαν στήσει τη διαδικασία απογραφής» και καταγγέλλει τις συνθήκες εργασίας που σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν στο τελικό ποσό πληρωμής, η οποία και πραγματοποιήθηκε... "κατα λάθος", μετά από πέντε μήνες.

Ακολουθεί η επιστολή – καταγγελία του Κ.Δ.*:

Καλησπέρα Κωνσταντίνε,

Θα σου περιγράψω όσο περιεκτικά μπορώ την εμπειρία μου ως απογραφέας.

Αρχικά, αφού ειδοποιήθηκα πως με έχουν επιλέξει να δουλέψω στην Απογραφή, μου ζητήθηκε να αποδεχθώ μια σύμβαση εργασίας ηλεκτρονικά.

Αφού την αποδέχθηκα λοιπόν, δεν μου έστειλαν ποτέ κάποιο αντίγραφο αυτής της σύμβασης ώστε να έχω πρόσβαση και φυσικά δεν υπήρχε χαρτί με την φυσική υπογραφή μου, πράγμα που με παραξένεψε διότι ουδέποτε είχα εργαστεί ξανά αλλού με τέτοιου είδους σύμβαση.

Αργότερα έμαθα πως η ηλεκτρονική μορφή σύμβασης εργασίας είναι μια «καινοτομία» που καθιερώθηκε επί υπουργίας Χατζηδάκη. 

Η ενημέρωση ήταν τραγικά ανεπαρκής και ο υπεύθυνος δεν απαντούσε με σαφήνεια σε κρίσιμες ερωτήσεις για πρακτικά ζητήματα της διαδικασίας

Η περιοχή για την οποία με είχαν επιλέξει ήταν κοντά στο σπίτι μου, στο κέντρο της Αθήνας.

Πριν ξεκινήσουμε τη δουλειά παρακολουθήσαμε ένα σεμινάριο - ενημέρωση για το πως θα δουλέψουμε κι από αυτό το σεμινάριο άρχισε να διαφαίνεται το χάος και η προχειρότητα που είχαν στήσει τη διαδικασία απογραφής.

Στο σεμινάριο η ενημέρωση ήταν τραγικά ανεπαρκής και ο υπεύθυνος δεν απαντούσε με σαφήνεια σε κρίσιμες ερωτήσεις για πρακτικά ζητήματα της διαδικασίας. Εκεί μας μοιράστηκε και μια ογκώδης εγκύκλιος, την οποία έπρεπε να μελετήσουμε και ο καθένας ότι κατάλαβε, κατάλαβε.

Ο σκοπός της απογραφής, εν μέσω πανδημίας, ήταν να πειστούν όσοι κατά το δυνατόν περισσότεροι πολίτες να αυτοαπογραφούν μέσω Ίντερνετ, ούτως ώστε να μην χρειάζεται να μπαίνει ο απογραφέας μέσα στα σπίτια.

Έτσι λοιπόν η πρώτη κρούση που έπρεπε να κάνουμε ήταν να μοιράσουμε κάποια χαρτιά πόρτα-πόρτα, τα οποία περιείχαν οδηγίες και τον μοναδικό αριθμό απογραφής του κάθε νοικοκυριού.

Ακούγεται απλό αλλά πρακτικά δεν ήταν και τόσο. Οι πολίτες δεν είχαν καμία ενημέρωση για τη διαδικασία όποτε ήταν καχύποπτοι με τους απογραφείς και σε εμάς είχαν πει αρχικά ότι πρέπει να παραδίδουμε χέρι με χέρι τον κωδικό, όποτε σε περίπτωση που έλειπε κάποιος, πράγμα σύνηθες, θα έπρεπε να ξαναπάμε.

Δεν γνωρίζαμε τι να κάνουμε σε περίπτωση άδειων διαμερισμάτων και διαφόρων άλλων περιπτώσεων όπως διαμερισμάτων βραχυχρόνιας μίσθωσης, ιατρείων, γραφείων κ.λπ.

Σε σχετικές ερωτήσεις στον τομεάρχη, αντιμετώπιζα κι εγώ και οι άλλοι συνάδελφοι μια ασάφεια στις απαντήσεις και η κλασική απάντηση ήταν… «να ρωτάμε τους περιοίκους», ώστε να αντλήσουμε πληροφορίες ή να ξαναδιαβάσουμε την εγκύκλιο.

Αυτή η ασάφεια συνεχίστηκε σε όλη την διάρκεια της διαδικασίας.

Όπως καταλαβαίνεις έπρεπε κάποιος να πάει πάρα πολλές φορές για να μοιράσει τα χαρτιά και στο τέλος τα ρίχναμε απλά κάτω από τις κλειστές πόρτες γιατί δε θα ξεμπερδεύαμε ποτέ. 

Στο χαρτί αυτό αναγραφόταν και ένα τηλέφωνο στο οποίο ο πολίτης μπορούσε να καλέσει για τυχόν απορίες σχετικά με τη διαδικασία.
Το τηλέφωνο αυτό, μέσω μιας εφαρμογής που είχαμε κατεβάσει, συνδεόταν με το προσωπικό μας κινητό και είτε μας καλούσαν είτε μας έρχονταν μηνύματα που έπρεπε να απαντηθούν. Αυτό σημαίνει, και μας το είχαν τονίσει κιόλας, ότι ήμασταν υποχρεωμένοι καθόλη τη διάρκεια του 24ώρου να απαντάμε στις κλήσεις και τα μηνύματα.

Αφού τέλειωσε το πρώτο σκέλος, αυτό δηλαδή της αυτοαπογραφής, έπρεπε να απογράψουμε αυτούς που δεν προθυμοποιήθηκαν να το κάνουν μόνοι τους. Στη δίκη μου περίπτωση μόνο το 30% περίπου των κωδικών είχε αυτοαπογραφεί.

Εκεί άρχισε η πραγματική απελπισία γιατί έπρεπε να πηγαίνουμε ξανά στα σπίτια και να προσπαθούμε να πείθουμε του δύσπιστους ή να βρίσκουμε λύσεις σε απίστευτα προβληματικές καταστάσεις.

Μας είπαν ότι κύριο μέλημα μας θα ήταν να γίνονται οι απογραφές τηλεφωνικά και ως εσχάτη λύση να μπαίνουμε στα σπίτια.

Πολλές φορές έβρισκα τα τηλέφωνα από τους περιοίκους ή τον διαχειριστή της πολυκατοικίας και έπρεπε να καλώ από το προσωπικό μου τηλέφωνο.

Μας είχαν στείλει ένα mail που έλεγαν ρητά πως αν δεν ολοκληρώσουμε τη διαδικασία σε όλους τους κωδικούς ΔΕΝ θα πληρωθούμε για τίποτα.

Έτσι λόγω της πιεστικής κατάστασης άρχισα να κάνω άπειρα τηλεφωνήματα με αποτέλεσμα να χρεωθώ πάνω από 100 ευρώ. 
Η συνολική διαδικασία διήρκησε πάνω από δυόμιση μήνες.

Στο τέλος, διάφορους "προβληματικούς" κωδικούς που αντιστοιχούσαν, για παράδειγμα, σε σπίτια αρνητών της απογραφής ή σε ακατοίκητα σπίτια, καταλήξαμε να τους συμπληρώνουμε με φανταστικά στοιχεία για να ολοκληρωθεί η διαδικασία και να πληρωθούμε.

Να διευκρινίσω εδώ πως η απογραφή αφορούσε και τις κατοικίες και τον πληθυσμό, όποτε και ένα ακατοίκητο σπίτι έπρεπε να απογραφεί, ενώ στο ερωτηματολόγιο έπρεπε να γράφουμε ποσά δωμάτια έχει και διαφορά άλλα που δεν γνωρίζαμε. 

Είναι εξοργιστικός ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η όλη διαδικασία και εμείς προσωπικά από την ΕΛΣΤΑΤ και το κράτος

Τέλος, όσον αφορά στην πληρωμή μου, έλαβα ένα mail στις 17 Μαΐου, πέντε (5) μήνες μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, το οποίο μάλιστα μου ήρθε στα σπαμ και το είδα εντελώς τυχαία.

Στο mail αυτό έπρεπε να πατήσω ένα σύνδεσμο και εκεί να αποδεχθώ την πληρωμή μου που ήταν περίπου 600 ευρώ καθαρά.

Σήμερα 30 Μαΐου ακόμα δεν έχουν πιστωθεί τα λίγα αυτά χρήματα στο λογαριασμό μου.

Σου επισυνάπτω τη φόρμα της πληρωμής μου που λέει αναλυτικά το πως υπολογίστηκε αυτό το πενιχρό ποσό για δυόμιση μήνες δουλειάς σε τέτοιες συνθήκες και ένα mail του υπευθύνου σχετικά με τις κλήσεις και τη διαθεσιμότητα μας. 

Ελπίζω να ήμουν σύντομος και περιεκτικός στην περιγραφή μου.

Είναι εξοργιστικός ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η όλη διαδικασία και εμείς προσωπικά από την ΕΛΣΤΑΤ και το κράτος. 

Είμαι στη διάθεση σου για ότι θέλεις να ρωτήσεις. 

Κ.Δ. 

* τα στοιχεία του καταγγέλλοντος βρίσκονται στη διάθεση του 2020mag.gr