Το γεγονός πως οι νεκροί συμπολίτες μας ξεπέρασαν τις 30.000 ως ορόσημο, δείχνει πως τα μέτρα τα οποία λήφθηκαν στη χώρα μας, σε πλήρη αντίθεση με το πρώτο lockdown, δεν βοήθησαν στην ανάσχεση του θανατηφόρου ιού όπως έπρεπε. Το ακόμα πιο σημαντικό είναι πως δεν θα μας λείψουν οι αριθμοί στα στατιστικά, αλλά οι ίδιοι οι αποβιώσαντες, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί. Οι πιο ηλικιωμένοι και οι συμπολίτες μας με πιο αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα ήταν αυτοί που πλήρωσαν περισσότερο με τη ζωή τους τις ελλείψεις του ΕΣΥ σε πόρους και προσωπικό.

Σε αυτό τον αριθμό δεν μπορούν να αναφερθούν όσοι έχασαν τη ζωή τους από άλλες ασθένειες μη λαμβάνοντας θεραπεία, αναβληθείσες προγραμματισμένες εγχειρήσεις ή από προβλήματα που προέκυψαν την περίοδο της κορύφωσης κάθε επιδημιολογικού κύματος. Ο φόβος επίσκεψης σε νοσοκομείο ήταν επίσης ένας επιβαρυντικός παράγοντας, με αποτέλεσμα ασθένειες να χρονίσουν ή ασθενείς να υποθεραπευτούν.

Σημαντικό επόμενο βήμα, θα είναι να δοθεί λύση με το πρόβλημα των υγειονομικών σε αναστολή εργασίας, καθώς το ΕΣΥ δεν μπορεί να δουλεύει με μια τόσο μεγάλη έλλειψη προσωπικού. Το αν η κυβέρνηση οφείλει να αποκαταστήσει το προσωπικό σε αναστολή ή να προσλάβει άλλους στη θέση τους, είναι μία δική της απόφαση. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει, όμως, είναι να κωλυσιεργεί.