Τα κανονικά παιδιά

Από την πρώτη στιγμή της διαδικασίας, και γνωρίζοντας πως καμία άλλη υπερασπιστική γραμμή δεν θα είχε αποτέλεσμα, ο συνήγορος του καταδικασμένου για δύο βιασμούς ανηλίκων Δ. Λιγνάδης ξεκίνησε τη σπίλωση, τον εξευτελισμό και την κατασυκοφάντηση των πάντων.

Ο Κούγιας πάτησε σ’ αυτό που είχε πει ο Γάλλος ιστορικός και κοινωνιολόγος Ροζανβαλόν, «Η ετερογένεια της κοινωνίας προκαλεί τη διάδοση της δυσπιστίας».

Σύμμαχος στη μέθοδο αυτή, η άπλετη και αστείρευτη ελευθερία της έδρας που ουδέποτε επιχείρησε να επιβάλει την τάξη και να σταματήσει τον διασυρμό των θυμάτων, των δικηγόρων, αλλά και της ίδια της Δικαιοσύνης. Άλλωστε οι μηνυτές, δεν ήταν της «καλής οικογενείας», δεν ήταν παιδιά δικά τους, μεγαλωμένα με μεταξωτά σεντόνια και ακριβά σχολεία. Κλείνουν τα μάτια όμως αυτοί οι καλοθελητές, στην πιο σκληρή αλήθεια. Μπορεί η δικαιοσύνη τους να είναι ταξική, ο βιασμός όμως δεν είναι. Και όταν καταλάβουν πως εύκολα και τα δικά τους τα παιδιά μπορούν να πέσουν θύματα ενός, αν όχι και του ίδιου, του Λιγνάδη, θα είναι αργά για μερικές ψυχές ακόμα. Και θα είναι ακόμα πιο βαρύ για εκείνα τα παιδιά να σπάσουν τη σιωπή, γιατί οι φίλες τις μαμάς κι οι ευυπόληπτοι πολίτες, είναι ακόμα πιο σκληροί κριτές.

Κρατάω την κόρη μου από το χέρι και φεύγουμε μετά από 8 ώρες στο ΜΟΔ.

Κατηφορίζουμε να παίξει με ένα φίλο της μέχρι την ώρα που θα συγκεντρωθούμε πάλι στα σκαλιά του Αρείου Πάγου. Κάθομαι με 3 μαμάδες και με ρωτάνε γιατί κλαίω. Εξηγώ συνοπτικά, γνωρίζουν, δε χρειάζονται παραπάνω λέξεις.

-Η φίλη μου, Αρσακειάδα, τα είχε με τον Γιάννη, πάνε χρόνια πολλά.

-Κι εμένα μια γνωστή, όταν τον είχε καθηγητή.

-Πηγαίνανε στα πάρτι που έκανε ο Δημήτρης, τότε παλιά, με διάφορα παιδιά του Αρσακείου, κορίτσια και αγόρια.

-Θα μιλήσουν;

-Ποτέ. Το θεωρούν ακόμα φυσιολογικό, κι ας ήταν στο σχολείο.

Έχει πάει 8. Κρατάω τη μικρή πιο σφιχτά από ποτέ, και της ψιθυρίζω «Πάμε στα παιδιά. Να μάθεις τι σημαίνει θάρρος και δύναμη ψυχής».

Το πιο μεγάλο μάθημα που πήρε το παιδί μου μέχρι τώρα, ήταν από ετούτα τα παιδιά.

Στο πλευρό του Α., του Π., του Σ., μέχρι το τέλος.

Στο πλευρό του Νίκου, του Βασίλη, πάντα.

Σας κοιτώ με δέος.

Ε.Δ., Αρσάκειο Ψυχικού, 1993 - 2005