Η ΟΥΡΑ

Έχουν ουρά οι γάιδαροι, έχουνε και τα φίδια

έχουν οι γάτες, τα σκυλιά μα όχι και τα μύδια.

Ουρά θα βρεις στην τράπεζα, ουρά στο πρακτορείο

στο κυλικείο, στο θέατρο, ουρά και στο ταμείο.

Έχουν ουρά τα νυφικά και τα μεγάλα πιάνα

έχουν τα φράκα τα παλιά, έχουν τ’ αεροπλάνα.

Έχουν τα ψάρια στο βυθό και τα πουλιά εκεί πάνω

είχε ουρά στον Κόκοτα, ουρά στον Μητροπάνο.

Ξέρω πως έχει κάποια ουρά το Σάββατο το βράδυ

στις πίστες, στα σκυλάδικα, έχει ουρά το αχλάδι

έχει ουρά στη λαϊκή, στον πιο φτηνό τον πάγκο

στου δήμου το συσσίτιο, όταν δεν έχεις φράγκο.

Μα να ’χει ουρά αξημέρωτα μπροστά στο παρεκκλήσι;

Ουρά στη Μητροπόλεως, οι δρόμοι να ’χουν κλείσει

και να θρηνούνε οι πιστοί, να ανοίγουνε σημαίες

που ’χουν κορώνες και σταυρούς, βυζαντινές ρομφαίες!

Να λένε “θέλω βασιλιά κι ας τρώγω μιαν ελίτσα”

εκείνοι που τα σόγια τους γυρνούσαν με βαλίτσα

σε Γερμανίες, Βέλγια και -πού στον ήλιο μοίρα!-

να κλαίνε για τον έκπτωτο, να κλαίνε για τη χήρα!

Αυτό ούτε στον ύπνο μου δεν το ’χα ιδωμένο

Μα, -τι σας λέω;- τώρα πια, όλα τα περιμένω:

Να ’χουν ουρά τα μούσμουλα, να έχουν τα μπιζέλια

να ’χουν ουρά οι άνθρωποι και να μην έχουν σκέλια.

Να ’χει ουρά ο δικαστής, και ο μητροπολίτης

ο βουλευτής, ο υπουργός και ο αρχιμανδρίτης

να ’χει ουρά ο δήμαρχος, να 'χει κι ο εισαγγελέας

και την πιο πλούσια ουρά να ’χει ο βασιλέας.

Μα σαν οραματίζομαι και σαν αποκοιμιέμαι

βλέπω ένα κόσμο όμορφο, -το λέω, δεν κρατιέμαι-

χωρίς γαλαζοαίματους, χωρίς ωχρούς διαδόχους

που θα πετάνε ψίχουλα και που θα στήνουν βρόχους.

Θα ’ναι το αίμα κόκκινο κι η λευτεριά μας χρέος

και δεν θα υπάρχουν έκπτωτοι και νυν και πριν και τέως.

θα ’ναι το δίκιο ζωντανό κι από ζωή θα σφύζει

και ουρά θα έχει, μοναχά, αυτός που την αξίζει.

Δ.Μ 16.1.’23