Ο λόγος που έχει ανακύψει κάτι τέτοιο, είναι η ανακρίβεια σχετικά με την τοποθεσία ενός ταξιδιού της τα τέλη του Δεκέμβρη όπου είχε δηλώσει πως θα βρισκόταν στη Νέα Υόρκη ενώ τελικά βρέθηκε στο Μεξικό, αλλά κυρίως οι αμέτρητες ανακρίβειες στο περιεχόμενο των posts που αναρτώνται τόσο στο προφίλ της ίδιας, όσο και στου συζύγου της, Sam Asghari. Όπου, ως ανακρίβειες ορίζονται οι αλλεπάλληλες φωτογραφίες και βίντεο, προϊόντα εξόφθαλμου photoshop, όπου μάλιστα πολλοί κάνουν λόγο και για χρήση dark rooms, ενώ και η εμφάνιση της ίδιας, να χορεύει με τρόπο που δε συνάδει σε επαγγελματία χορεύτρια ή να ανεβάζει περιεχόμενο που θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως “cry for help”, ντυμένη με ένα συγκεκριμένο νυφικό ή γυμνή με μάσκαρα να ρέει διαρκώς από τα μάτια της, αλλοιώνοντας και αρκετά χαρακτηριστικά του προσώπου της.

Μέρος μεθοδευμένων conspiracy theories ή απλή παρατηρητικότητα που γεννά ερωτηματικά τα οποία δεν απαντώνται με κάποιο τρόπο, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα του Hollywood και γιατί ποιοι είμαστε εμείς οι κοινοί θνητοί για να γνωρίζουμε την αλήθεια;

Διάφορα σενάρια έχουν γεννηθεί ανά διαστήματα, μερικά συμπεριλαμβάνοντας την περίπτωση της Avril Lavigne, όπου πάλι είχε τεθεί πως έχασε τη ζωή της το 2003 και μία ηθοποιός που της έμοιαζε πολύ, με ορισμένες απαραίτητες πλαστικές επεμβάσεις, πήρε τη θέση της. Επίσης αμφιβολίες εγείρονται και γύρω από το θάνατο του 2pac, όπου αρκετοί fans ισχυρίζονται ότι ενδέχεται να ζει, όπως ο Elvis Presley και ο Michael Jackson.

Είναι άραγε τόσο ανεπτυγμένο ένα αίσθημα ταύτισης και «ανήκειν» με ορισμένους καλλιτέχνες ώστε το κοινό τους να θέλει με κάθε πιθανό τρόπο να τους κρατάει εν ζωή ή να ασχολείται μανιωδώς με το τι κάνουν και πως είναι γιατί αυτό κάτι εξυπηρετεί για τους ίδιους; Είναι το Hollywood μία τεράστια μαύρη τρύπα για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα και βασικά μπορούμε να γνωρίζουμε μόνο ό, τι μας επιτρέπεται να έχουμε πρόσβαση; Σίγουρα ναι.

Αυτό όμως που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και μας κάνει να αναρωτιόμαστε ακόμα αν φαινόμαστε περίεργες και περίεργοι, στην υπόθεση της Britney Spears, είναι ότι την ακολουθεί καθ’ όλη της τη ζωή ένα σύννεφο καταπίεσης και κατάφωρης καταπάτησης των δικαιωμάτων της, που όμοιό του, ίσως και να μην έχουμε ξαναδεί -τουλάχιστον σε τέτοιο βεληνεκές- και μάλιστα να συμβαίνει σε ένα άτομο με θεωρητικά τόσο μεγάλη ισχύ και επιρροή όπως η ίδια.

Όλες και όλοι, τουλάχιστον οι γεννημένες και γεννημένοι στα 90’s, θυμόμαστε να μαθαίνουμε τις πρώτες άγαρμπες χορευτικές μας κινήσεις με το ροζ χαμηλοκάβαλο παντελόνι, την αλυσίδα στην κοιλιά και το εξώκοιλο μπλουζάκι με το Toxic και να προσπαθούμε μανιωδώς να πετύχουμε τα κοτσιδάκια εκείνα τα μπροστινά στο μέτωπο με τα λαστιχάκια σιλικόνης με το “Baby one more time”. Αργότερα, θυμόμαστε εντελώς σπασμωδικά, το κορίτσι με το απαστράπτον χαμόγελο και τα ξανθά μαλλιά που μας έμαθε να χορεύουμε και να πειράζουμε τα αγόρια, να μετατρέπεται σε μία καραφλή γυναίκα που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρυφτεί από τα φώτα και τις κάμερες των παπαράτσι. Στον τύπο και στην τηλεόραση, κυριαρχεί ότι η Britney κάνει χρήση ουσιών, ότι είναι ψυχικά ασταθής και ασθενής, ότι δεν είναι καλά. Ο κόσμος αρχίζει να την κοροϊδεύει ή αν είναι λίγο πιο ευσπλαχνικός, να ανησυχεί. Η Britney από την ροζ πριγκίπισσα που έφταναν μερικά τραγούδια της για να ηγείται μίας ολόκληρης γενιάς, σουτάροντας στις φλέβες μας αυτοπεποίθηση με το πρώτο tempo, μετατράπηκε σε έναν άνθρωπο που παρουσιαζόταν σα «φρικιό» στα χειρότερά του. Το χαμόγελο έσβησε, μπερδεύοντας μας πολλές φορές με αρκετές σκηνικές παρουσίες, όμως το τι πραγματικά συνέβαινε και συμβαίνει με τη Britney, ήρθε πιο έντονα στο φως με το κίνημα Free Britney και τη δικαστική λήξη πλέον της «επιμέλειάς» που κατείχε ο πατέρας της μέχρι το 2021.

Στη Britney, λόγω της «ασταθούς» της κατάστασης, αφαιρέθηκε για πάνω από 13 χρόνια κάθε δικαίωμα ενός έννομου πολίτη.

Της αφαιρέθηκε η επιμέλεια των παιδιών της, τα νομικά της δικαιώματα, η χρήση των χρημάτων που η ίδια έβγαζε, η δημόσια εκφορά του λόγου της, οριακά ακόμα και τα άτομα με τα οποία θα συναναστρεφόταν και θα έκανε παρέα.

Δε μπορούμε να γνωρίζουμε τι συνέβη σε κλειστές αίθουσες και ιατρεία και πιθανά δε θα μάθουμε ποτέ, όμως ό, τι συνέβη στη Britney δε φαίνεται να ήταν καθόλου φροντιστικό. Πιστεύω πως είναι ένα από τα παραδείγματα ακραίας ψυχιατρικοποίησης. Η γυναίκα που δεν είναι στα καλά της και βιώνει τη μία ακούσια νοσηλεία μετά την άλλη και παρ’ όλα αυτά η ευθύνη πέφτει μόνο στην ίδια. Η Britney φαίνεται να πέρασε ολόκληρη τη ζωή της ως ο αποδιοπομπαίος τράγος ενός ολόκληρου συστήματος το οποίο αναμφιβόλως έβγαζε και βγάζει εκατομμύρια στις πλάτες της. Κάτι στο οποίο αξίζει πραγματικά να μείνουμε, είναι το πόσο καθόλου δεν έχει ακουστεί η φωνή της. Πόσο πραγματικά δε την έχουμε ακούσει σε καμία δήλωσή της, να μας λέει τι συνέβη εκεί, πως αισθάνεται, ποια πραγματικά είναι, έπειτα από την κατοχή και τον έλεγχο της ζωής της από άλλους ανθρώπους. Είναι από τα πολύ ζωτικά παραδείγματα των γυναικών, που η πατριαρχία και τα οικονομικά συμφέροντα, επιλέγουν για εκείνη, χωρίς εκείνη.

Μπορεί η Britney να ζει και να βασιλεύει και να επιθυμεί να τρολλάρει το Instagram κάθε μέρα, μπορεί να θέλει να νιώσει την μακροχρόνια καταπίεσή της με έναν τόσο απελευθερωτικό σεξουαλικά τρόπο όπως φαίνεται στα posts της, μπορεί και να μην είναι μαζί μας και να τρώμε το κεφάλι μας με τον κλώνο της σε στιγμές που δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε. Ό, τι και να συνέβη στη γυναίκα που τη μία μέρα της έδιναν λίθιο και την άλλη την ανάγκαζαν να ανεβαίνει στη σκηνή για να βγάζει τα κέρδη, το μόνο σίγουρο είναι πως αυτοί που νοιάζονται πιο πολύ για εκείνη και έχουν κάθε δικαίωμα να ανησυχούν, είναι οι fans της. Όπως έχει δηλώσει και η ίδια στο παρελθόν, άλλωστε,: «η σκηνή είναι το μόνο μέρος στο οποίο νιώθει ο εαυτός της». Και πιθανότατα και οι άνθρωποι που κάθονται να ασχοληθούν με όλες αυτές τις λεπτομέρειες να είναι και η μόνη οικογένεια που η Britney ποτέ είχε. Οι μόνοι που ίσως ένιωσαν τον πόνο του “I’m a slave” και του “My loneliness is killing me “. Και οι μόνοι που εύχονται, με κάποιο τρόπο να ακουστεί ένα αυθεντικό “It’s Britney Bitch” από κάπου, όχι απαραίτητα για κάποιο καινούργιο τραγούδι, αλλά γιατί είναι από τις γυναίκες που θέλουμε να τα έχει καταφέρει.