Η καταστολή είναι διαχρονικά η εύκολη και πιο «πρόχειρη» λύση της κυβέρνησης απέναντι σε όποιον διεκδικεί αυτά που το κράτος του στερεί με ντροπιαστικά για την δημοκρατία διατάγματα, σε μια προσπάθεια της να μας κάνει να εμπεδώσουμε ότι ο διάλογος δεν αποτελεί επιλογή, θέτοντας ξανά και ξανά σε εφαρμογή το δόγμα «νόμος και τάξη».

Η συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης να ασκεί βία σε όποιον σταθεί εμπόδιο στο «όραμα» της, έχει φτάσει πολλές φορές στο αποκορύφωμα της και πλέον είχε σταματήσει να μας εκπλήσσει αυτή η σιχαμερή πρακτική της, έχουμε σταματήσει να αναρωτιόμαστε «πόσο πιο πάτο μπορούμε να πιάσουμε;», ξέρουμε πια ότι θα βρούμε μπροστά μας την καταστολή κάθε φορά που θα διεκδικούμε ένα μέλλον.

Αυτή την φορά δεν μπορεί κανείς να περιγράψει με λόγια το πιο αηδιαστικό θέαμα, το πιο παράξενο, παράδοξο, αλλοπρόσαλλο, αντιαισθητικό, αταίριαστο, ντροπιαστικό, με το οποίο ήρθαν αντιμέτωποι οι διαδηλωτές της πορείας των καλλιτεχνών για το Προεδρικό Διάταγμα της ντροπής.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Την Πέμπτη 02/02 πραγματοποιήθηκε μαζικότατη, ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας των καλλιτεχνικών σωματίων, συνολικά περίπου 5.000-6.000 διαδηλωτών, στο Σύνταγμα, για να διαδηλώσουν κατά της υποβάθμισης των πτυχίων τους και γενικότερα για το Προεδρικό Διάταγμα.

Μετά την διάλυση της πορείας, περίπου 600-700 από τους διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το Εθνικό Θέατρο, στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου στην Ομόνοια.

Εκεί βρέθηκαν αντιμέτωποι με δυνάμεις των ΜΑΤ, παρατεταγμένες περιμετρικά του κτηρίου, οι οποίες τους εμπόδισαν όχι μόνο να μπουν στο κτήριο, αλλά και να το πλησιάσουν, καθώς χωρίς να υπάρχει κανένας κίνδυνος ή εν πάση περιπτώσει κάποιος προφανής λόγος, η αστυνομία προχώρησε στην ρήξη χημικών.

Είναι πολύ συνηθισμένο σε αυτή εδώ τη χώρα να είσαι υποκριτής, αλλά όχι ηθοποιός ή καλλιτέχνης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν τόσο ειλικρινής, από ό,τι φαίνεται, στην πρόθεση του να ανοίξει διάλογο με τον καλλιτεχνικό κόσμο, που έστειλε να ΜΑΤ για να κάνουν μια εισαγωγή, πριν μπει ο ίδιος στο κυρίως θέμα.