Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ, όπως και αν ονομάζεσαι.

Πληρώνεσαι με έναν αδρό μισθό που εσύ καθορίζεις για να παίρνεις στον λαιμό σου (χρόνια τώρα) έναν ολόκληρο λαό, να τον καταδικάζεις, να τον παρακολουθείς, να τον τρομοκρατείς, υποχρεώνοντάς τον να ζει αγκαλιά με τον φόβο και την ανασφάλεια. Να τον απειλείς, και τέλος να τον εκτελείς.

Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς είναι αυτό το συναίσθημα; Έχεις έρθει ποτέ στην θέση του μέσου πολίτη;

Εγώ πάλι, πληρώνομαι τον ελάχιστο μισθό που εσύ καθορίζεις και νομοθετείς για να σώζω έναν ολόκληρο λαό, συνανθρώπους, ακόμα και εσένα τον ίδιο αν έρθεις στην ανάγκη μου. Με τη γνώση, την εμπειρία και τα εργαλεία μου, κρατάω στα χέρια μου τις ζωές των ασθενών και τις απόλυτα προσωπικές στιγμές τους, με απόλυτη εχεμύθεια, σε αντίθεση με εσένα.

Με έχεις αναγκάσει να δουλεύω με ασφυχτική πίεση, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, τα εξουθενωτικά ωράρια, τις ψυχοφθόρες καταστάσεις, κινδυνεύοντας να εκτεθώ στην κατηγορία της «προσωπικής ευθύνης» ή του «ανθρώπινου λάθους». Με συνέπεια, τη συνεχή συρρίκνωση χρόνου απέναντι στην οικογένεια και τα παιδιά μου. Μέρες άυπνη, νεύρα κουρασμένα, χωρίς τις νόμιμες άδειες, από έλλειψη προσωπικού. Και ξέρεις κάτι; Ακόμα το δέχομαι.

Το δέχομαι γιατί υπηρετώ, προσφέρω, μάχομαι όσο μπορώ, υπερασπίζοντας την αξιοπρέπεια της ζωής.

Κοίτα να δεις... Όλα αυτά τα σκέφτομαι τώρα, που για εικοστή φορά μπαλώνω την στολή μου αφού μια πενταετία, δεν στάθηκε ικανή απόφαση χρηματοδότησης για την αντικατάστασή της. Ξέρεις όμως... Λέγεται πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Θα φορέσω για ακόμα μια βάρδια το γλυκό μου χαμόγελο που και κάτω από την μάσκα δεν κρύβεται. Και αφού μείνω άγρυπνη όλο το βράδυ, φύλακας άγγελος των νοσηλευομένων, θα γυρίσω σπίτι μου γεμάτη από ευχές.

Σε αντίθεση ξανά με εσένα.

Έλλη Γ. Κουραντίδου 5/3/23