Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από την ψήφιση του νόμου 4800/2021, ή του νόμου Τσιάρα ή νόμου «για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια».

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης μέσα από μια αδιαφανή διαδικασία, αδιαφορώντας για τις απόψεις και τις αναλύσεις νομικών και επιστημονικών κύκλων που επεσήμαναν τις προβληματικές διατάξεις του νομοθετήματος, προχώρησε στην ψήφισή του.

Σήμερα, σχεδόν 2 χρόνια αργότερα, ένα ανήλικο κορίτσι θα μένει υποχρεωτικά, κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, με τον πατέρα της, για τον οποίο εκκρεμεί ποινική δίωξη για σεξουαλική κακοποίηση σε βάρος της, και μάλιστα με πληθώρα στοιχείων (με προσωρινή διαταγή κατά την συνεκδίκαση ασφαλιστικών μέτρων).

«Καμία δικαιοσύνη δεν υπάρχει όταν μία απόφαση αντί να ορίζει αποκλεισμό κάθε επικοινωνίας, υποχρεώνει ένα παιδί να διανυκτερεύει χωρίς επίβλεψη στο σπίτι του πατέρα του, τον οποίο έχει καταγγείλει ότι την κακοποιεί σεξουαλικά και για τον οποίο εκκρεμεί ποινική δίωξη» γράφει στην ανακοίνωση της η Συλλογικότητα «Όχι στην υποχρεωτική Συνεπιμέλεια», η οποία καλούσε σε διαμαρτυρία την Παρασκευή 05/05 στις 18.00 στην εκδήλωση που πραγματοποιούσε εκείνη την ώρα η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων  με τίτλο «Το Νέο Δίκαιο των Σχέσεων Γονέων και Παιδιών».

Μιλώντας στο «Κόκκινο», η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη, η οποία έχει αναλάβει την υπόθεση, ανέφερε ότι η μητέρα του κοριτσιού πάσχει από καρκίνο στο συκώτι, τον πνεύμονα και πιθανότατα και στο δέρμα.

Όταν το παιδί το προσέγγισαν ειδικοί για να το προετοιμάσουν για τον ενδεχόμενο θάνατο της μητέρας του, τότε εκμυστηρεύτηκε την κακοποίηση που υπέστη από τον πατέρα του. Μάλιστα, όπως αναφέρει η δικηγόρος, το παιδί είχε μια συμπεριφορά, η οποία πρόδιδε ότι κάτι δεν πάει καλά – για παράδειγμα, έκανε εμετό όταν έβλεπε τον πατέρα – ωστόσο θεωρήθηκε αντίδραση λόγω της γενικευμένης κακοποιητικής συμπεριφοράς που είχε ο θύτης απέναντι στην μητέρα και την κόρη του.

Παλαιότερα, οι τρεις τους ζούσαν μαζί και ο πατέρας κακοποιούσε βάναυσα την μητέρα, σε σημείο που είχε βγάλει τον ώμο της συζύγου του, μόλις εκείνη είχε βγει από ΜΕΘ, μετά από νοσηλεία.

Στις 3/12/2022 η μητέρα κατέθεσε στην Διεύθυνση Ανηλίκων της ΓΑΔΑ την κακοποίηση της κόρης της και σχεδόν έναν μήνα αργότερα, στις 8/1/2023, κατέθεσε και το παιδί. Οι αστυνομικοί της Διεύθυνσης Ανηλίκων συμβούλευσαν την μητέρα να μην προβεί σε καμία άλλη διαδικασία, όπως η κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων, όπως και έκανε, έως ότου ολοκληρωθεί η διαδικασία.

Όμως, πριν το Πάσχα, ο πατέρας καταθέτει αίτηση ασφαλιστικών μέτρων ζητώντας συνεπιμέλεια και να πάρει το παιδί για τις ημέρες των γιορτών. Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την κ. Λεγάκη, ο πατέρας είναι άτομο με ισχυρό κοινωνικό και οικονομικό στάτους.

Η δικαιοσύνη φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται ότι ένας άνθρωπος με κύρος και οικονομική δύναμη μπορεί να είναι βασανιστή, αμφισβητώντας το θύμα και θέτοντάς το σε κίνδυνο, παρότι υποτίθεται ότι πρωταρχικό της μέλημα είναι η προστασία του ανήλικου παιδιού. 

Η στάση της Εισαγγελίας Ανηλίκων ήταν κάτι παραπάνω από αρνητική, καθώς παρότι κατατέθηκε ο φάκελος της υπόθεσης, στον οποίο συμπεριλαμβάνονταν και τρεις ένορκες καταθέσεις για την μαρτυρία της ανήλικης, η δικαστής κατέληξε σε προσωρινή διαταγή που δίνει στον πατέρα την δυνατότητα να έχει το παιδί δύο σαββατοκύριακα το μήνα και επικοινωνία μαζί του άλλες δύο φορές κάθε εβδομάδα, χωρίς καμία επίβλεψη.

Στο μεταξύ, σύμφωνα με σχετικό κείμενο της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου στο themanifoldfiles.org, παρότι έχουν περάσει πέντε μήνες από τότε που το παιδί μίλησε για την κακοποίησή του, εκκρεμεί ακόμη δίωξη στον πατέρα – ένας άνθρωπος καταγγέλλεται από το ίδιο του το παιδί για κάτι τόσο φρικτό και η δικαιοσύνη όχι απλά δεν προσπαθεί να τον τιμωρήσει, αλλά του προσφέρει απλόχερα το θύμα του για να συνεχίσει ανενόχλητος την κακοποίηση του.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η μητέρα και το παιδί κατασκεύασαν αυτό το φρικτό σενάριο στο μυαλό τους για να πλήξουν τον πατέρα, ακόμα και έτσι η δικαιοσύνη θα έπρεπε τουλάχιστον να ορίσει επικοινωνία με τον πατέρα με παρουσία κοινωνικής λειτουργού, προκειμένου το παιδί να αισθάνεται ασφάλεια.

Η αβεβαιότητα για την υγεία της μητέρας, σε συνδυασμό με την βιασύνη του πατέρα να «κερδίσει» την «επιμέλεια» του παιδιού, δημιουργούν πολλά ερωτήματα σχετικά με τα κίνητρα του θύτη.

Στις 2 Μαΐου, οπότε εκδικάστηκε η προσωρινή διαταγή που κατέθεσε ο πατέρας, με την οποία ζητούσε επικοινωνία με το παιδί, το δικαστήριο όχι απλά αγνόησε την ανήλικη, που βρήκε την φωνή και τη δύναμη να προβεί σε καταγγελία σε βάρος του πατέρα της, αλλά την καταδίκασε να βλέπει ξανά και ξανά τον κακοποιητή της.

Η Δικαιοσύνη πέθανε, όταν δεν είδε το παιδί που υποφέρει.