Οι επιστήμονες παρατηρούν το φαινόμενο και προσπαθώντας να το εξηγήσουν έχουν φτάσει σε δύο συμπεράσματα ένα γνωστό και ένα για την περίπτωσή μας: Πως οι όρκες αλληλοεκπαιδεύονται στις αγέλες τους, τόσο για να παίζουν ή να κυνηγούν, όσο και για να αμύνονται. Αυτό το γνωρίζαμε. Όμως το συμπέρασμα των περισσότερων θαλάσσιων βιολόγων είναι πως στην περίπτωσή μας, οι όρκες αλληλοεκπαιδεύτηκαν να σαμποτάρουν πλοία, επειδή κατά πάσα πιθανότητα έχουν χτυπηθεί από αυτά. Βλέπετε είναι πολύ σύνηθες οι πλούσιοι να πηγαίνουν για μια χαλαρή βόλτα για παρατήρηση των φαλαινών και δελφινιών (όπως οι όρκες) σε σημείο να έχουν συμβεί ατυχήματα με τραυματισμό των πανέξυπνων θηλαστικών. Έτσι οι βιολόγοι καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι όρκες σαμποτάρουν τα σκάφη αναψυχής, γιοτ και καταμαράν γιατί αισθάνονται πως απειλούνται από αυτά.

Βέβαια, ο αρθρογράφος του The Atlantic και άριστος απόφοιτος του Yale, Jacob Stern, δίνει μια πιο απλή εξήγηση: Πως οι όρκες είναι σαδιστικές μαλακισμένες (ναι αδέρφια, Sadistic Jerks). Βέβαια στην ανάλυσή του, που εδώ η επιστήμη, σε άλλη ήπειρο η ανάλυση, μάλλον έχει ενοχληθεί από τα εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που λένε το αυτονόητο: Εισβάλουν στον χώρο τους, ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι πήραν το μέρος των φαλαινών, όπου το στέλεχος που ζει στην Ιβηρική (στον Ατλαντικό) είναι απειλούμενο είδος. Στο πόνημα που ονομάστηκε Οι Φάλαινες-Δολοφόνοι Δεν Είναι Φίλοι μας (κλισεδούρα,ε;), ο αρθρογράφος ζήτησε από την παγκόσμια κοινή γνώμη να σταματήσει να παίρνει το μέρος των φαλαινών, αλλά να στηρίξει τους πλούσιους που εισβάλουν στο θαλάσσιο οικοσύστημά τους. Επιτέθηκε μάλιστα σε Μέσα Ενημέρωσης που πανηγύριζαν για τις «συντρόφους όρκες» και τις «όρκες-σαμποτέρ» (ή σαμποτρίς), κάτι που τον έκανε έξω φρενών.. 

Το προβληματικό του πράγματος είναι πως είτε οι όρκες παίζουν, είτε αυτοαμύνονται ενάντια στα γιοτ και τα καταμαράν που εισβάλουν στον χώρο ενός top κυνηγού στην τροφική αλυσίδα, δεν μπορείς να ασκείς κριτική με ανθρώπινους όρους. Τις αποκαλεί σκληρές, που σκοτώνουν για το σπορ (δηλαδή αυτό που κάνουν οι γάτες μας), πως σκοτώνουν καρχαρίες για να φάνε μόνο το συκώτι τους (οι άνθρωποι σκοτώνουν χιλιάδες καρχαρίες κάθε μέρα και μπουκώνουν χήνες μόνο για το συκώτι τους) ή πως παίζουν με το θήραμα (πάμε πάλι, όπως οι γάτες, είναι κομμάτι της εκπαίδευσης)

Βέβαια, ο άριστος αρθρογράφος του The Atlantic, πήρε κάπως κατάκαρδα τα «Αλληλεγγύη στις Συντρόφους Όρκες» που κατέκλυσαν το διαδίκτυο (True dat) και αστειεύονται με την σοβαρή κατά τα άλλα ανάλυση πως οι ταξικές ανισότητες ωθούν τον άνθρωπο, να εισβάλει στα οικοσυστήματα των ζώων και να τα τραυματίζει ή να τα σκοτώνει, γιατί θέλει να κάνει μια βόλτα με το γιοτ.
Ο Ατλαντικός ανήκει στις Όρκες του, θα προσθέταμε εμείς.

Φυσικά δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που αστειεύεται με το γεγονός πως οι όρκες καταστρέφουν σκάφη αναψυχής (μαζί σας θηλαστικά μου), που να πιστεύει πως οι όρκες γράφτηκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας ή Ισπανίας. Βέβαια αυτό δεν ήταν αρκετό για τον φιλελέ αρθρογράφο, να ασκήσει μια άνευ νοήματος πολεμική ενάντια σε ένα απειλούμενο είδος από Killer Whales Sadistic Jerks.

Να πούμε κάπου εδώ πως ανάμεσα στην προστασία ενός είδους υπό εξαφάνιση και στο δικαίωμα στην καυλάντα κάποιου πλούσιου με γιοτ, να πίνει σαμπάνια στο κατάστρωμα και να παρατηρεί τις όρκες, είμαστε 100% με τις όρκες.

Photo by Rudi De Meyer on Unsplash