Η λασπωμένη λίμνη που είναι η Θεσσαλία υπερχειλίζει. Με λέξεις που απαγορεύεται να τις γράψω. Λέξεις που κολυμπούν στο ποτάμι της οργής μας και στη θάλασσα της θλίψης μας. Λέξεις που πνίγονται στην ανυπαρξία του κράτους και διασώζονται στην υπέρβαση των εθελοντών.

Ο κάμπος ένα απέραντο έλος υγειονομικής βόμβας, μετρά τις απώλειές του, φροντίζει τα τραύματά του και προσπαθεί να προετοιμαστεί για την επόμενη μέρα. Με το νερό να ανεβαίνει μισό πόντο την ώρα.

Η πολιτεία κοιτά. Περιμένοντας την αναποδιά να ξεχαστεί, να έρθει η επόμενη, αλλά όχι πριν μιλήσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ.

Η ανάρτηση της συναδέλφου:

«Είδα καρκινοπαθή να περνά με ασθενοφόρο από τα πρώτα νερά του δρόμου Αγιάς - Λάρισας, να ανεβαίνει σε καρότσα τρακτέρ για να περάσει 500 μέτρα δρόμο όπου το νερό ξεπερνούσε σε σημεία το 1,5 μέτρο και από εκεί να ανεβαίνει σε άλλο ασθενοφόρο για να πάει για ακτινοθεραπεία στη Λάρισα. 

Είδα την οργή στα μάτια της συνοδού του.

Είδα φόβο.

Είδα νεφροπαθή να κατεβαίνει από την καρότσα του ίδιου τρακτέρ, με τις γάζες στο χέρι, στην πονεμένη φλέβα και την απογοήτευση και τον θυμό στα μάτια για να ανέβει στο ασθενοφόρο, να περάσει τα επόμενα νερά και να γυρίσει σπίτι του.

Είδα απόγνωση.

Είδα ένα κοριτσάκι, ήταν δεν ήταν 8 χρονών, να κλαίει από φόβο, να ανεβαίνει με τη μάνα και την αδερφή του στην ίδια καρότσα, του ίδιου τρακτέρ. Πέρασαν απέναντι να βρουν τον πατέρα της.

Είδα φόβο.

Είδα μία 67χρονη καθαρίστρια να ανεβαίνει στην καρότσα του ίδιου τρακτέρ για να πάει να καθαρίσει παιδικούς σταθμούς της Λάρισας. Το σπίτι της πλημμύρισε. 67 χρόνων και δουλεύει ακόμα. Μας κέρασε μπισκότα γιατί «ότι έχουμε κορίτσι μου ο ένας με τον άλλο να τα μοιραζόμαστε».

Είδα ελπίδα.

Είδα καρκινοπαθή να μας χαιρετά με εγκαρδιότητα μέσα από το τζάμι μεγάλου πυροσβεστικού οχήματος. Έκανε τρείς φορές το πυροσβεστικό αυτό το εν πλω δρομολόγιο και στην τρίτη φορά το πλήρωμα κινδύνευσε να παρασυρθεί από τα νερά. 

Είδα απελπισία.

Είδα μια κοπέλα να μπαίνει στην καρότσα του τρακτέρ. Έχει αυτοάνοσο και έπρεπε οπωσδήποτε να επισκεφθεί τον γιατρό της στη Λάρισα.

Είδα αγωνία.

Είδα τον πρόεδρο του χωριού Δήμητρα, τον Βαγγέλη, αυτόν που έσωσε τις προάλλες με το αγροτικό του τους αλλοδαπούς εργάτες του χοιροτροφείου, άυπνος τόσες μέρες τώρα, να μεταφέρει ακούραστα τον κόσμο μέχρι το τρακτέρ, περνώντας τους από τα πρώτα νερά. Τον είδα να ξεφορτώνει και να ξαναφορτώνει φάρμακα, νερά, τρόφιμα. 

Είδα τον κ. Γιάννη από τη Δήμητρα να μεταφέρει κόσμο προς το τρακτέρ. Τον είδα να παρηγορεί την οκτάχρονη Ελευθερία, που φοβόταν να περάσει από τα νερά. Και μετά από λίγο είδα την Ελευθερία να γελάει χαρούμενη που θα ανέβει στο πελώριο «θαλάσσιο ταξί».

Είδα παρηγοριά.

Τι δεν είδα...

Δεν είδα πουθενά τέσσερις μέρες τώρα έναν παράγοντα της περιφέρειας, έναν κυβερνητικό αξιωματούχο, έναν εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας να πει σε αυτό τον κόσμο τί να κάνει με τα πνιγμένα ζώα, με τη δυσοσμία, με το νερό.

Πριν λίγο μίλησα στο τηλέφωνο με τον Δημήτρη από το Καστρί. Δεν είναι καλά τα πράγματα, μου είπε. Το νερό ανεβαίνει μισό πόντο την ώρα. 

Και αυτά είναι όλα όσα άκουσα και είδα σήμερα».