Βρισκόμαστε στην εποχή που οι εγχώριοι πατριώτες έσκουζαν «Γερούν (Ντάισελμπλουμ) γερά» και «βάστα Σόιμπλε», ενώ η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική κοινωνία προσπαθούσε να αντισταθεί σε μια ακόμη καταστροφική επιδρομή.

Η Ελλάδα είχε υπογράψει ήδη δύο μνημόνια, ο εξαθλιωμένος λαός αντιδρούσε και κοινωνικές αλληλέγγυες δομές είχαν ήδη στηθεί για τους ανασφάλιστους Έλληνες που είχαν αφεθεί να πεθάνουν από τις δύο Κυβερνήσεις με την συμμετοχή των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛαΟΣ και ΔΗΜΑΡ.

Ποτέ δεν υπήρξαν «κακοί ξένοι» χωρίς να υπάρχουν και οι «εγχώριοι γερολαδάδες»

Η ΝΔ διά των αρχηγών της ασκούσε κριτική στην ελληνική κυβέρνηση δημόσια στο εξωτερικό. Είτε σε φόρα, είτε με απευθείας συνομιλίες με ξένες κυβερνήσεις που πάντα είχαν την πόρτα ανοιχτή στην ΝΔ.

Φωνές -ειδικά στο twitter- ζητούσαν από τους Ευρωπαίους αξιωματούχους να κλείσουν τις ελληνικές τράπεζες. Ταυτόχρονα οι ακροκεντρώοι που αργότερα σχημάτισαν το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, δημιουργούσαν μια ασφάλεια στα κοινωνικά δίκτυα στους Ευρωπαίους αξιωματούχους, πως μπορούν να τιμωρήσουν την Ελλάδα που τόλμησε να εκλέξει μια αριστερή κυβέρνηση.

Οι ίδιοι χάρισαν πολύ γέλιο με τις διαδηλώσεις υπέρ του ΝΑΙ και το κίνημα #παραιτηθείτε αργότερα, καθώς ήταν 100 άνθρωποι που αγωνίζονταν να επιβάλει η ΕΕ ένα πραξικόπημα στην χώρα.

Ο αρχηγός της και σημερινός πρωθυπουργός ταξίδευε σε όλη την Ευρώπη από το 2016 διαβεβαιώνοντας τις ξένες κυβερνήσεις που πίεζαν την ελληνική πως έχουν την στήριξή του και πως αν βγει η ΝΔ πρώτο κόμμα, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήθελε κάτι περισσότερο από αυτό

Πρώτα ήρθαν τα capital controls (στις 28 Ιουνίου) σε μια εποχή που δεν δικαιολογούνταν βάσει του χρονικού ορίζοντα. Επιβλήθηκαν τα capital controls απλά και μόνο για να πλήξουν την κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση άπειρη, που είχε καλή θέληση, αλλά περίσσευαν οι λεονταρισμοί. Όμως το κυριότερο λάθος ήταν πως δεν επικοινωνούσαν στους πολίτες πως η χώρα χτυπιέται από την ευρωπαϊκή μας οικογένεια για παραδειγματισμό.

Λίγο αργότερα τον Ιούλιο του 2015 ήρθε και το δημοψήφισμα. Στο οποίο νίκησε το ΟΧΙ στην πρόταση της Τρόικας. Εκεί κάπου φάνηκε πως δεν υπήρχε σαφές σχέδιο. Η ΕΕ θα μπορούσε να βγάλει την Ελλάδα από το Ευρώ, όμως όχι και από την Ένωση. Αυτό όμως φόβισε την κυβέρνηση που αποφάσισε να πάρει τον ρόλο της «Κυβέρνησης όλων των Ελλήνων».

Δεν ήταν όλοι έτοιμοι για χρεοκοπία, ούτε ήξερε κανείς τι θα σήμαινε να τραβούσε η κυβέρνηση περισσότερο το σχοινί. Η κυβέρνηση Τσίπρα υποχώρησε και ουσιαστικά ήρθε η νίκη του Σόιμπλε.

Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία

Η Αριστερά άρχισε να μετακινείται χωρίς διεθνείς συμμαχίες στους εκβιασμούς των Ευρωπαίων και πλέον είχε χάσει όλα αυτά που την περιέγραφαν. Η χώρα είχε γονατίσει μπροστά στους αποικιοκράτες και είχε μετατραπεί σε μια αποικία χρέους.

Από εκείνη τη στιγμή η Αριστερά αποδυναμώθηκε στον κεντρώο χώρο που είχε αποκτήσει δυναμική. Δεν θα είχε καμία ευκαιρία να επανακάμψει τα επόμενα χρόνια και παρά το έργο στη δημόσια υγεία, την εργασία και μια σειρά από άλλες παρεμβάσεις, πλέον δεν είχε «πρόσωπο».

Ο Σόιμπλε και οι λοιποί δεξιοί και ακροδεξιοί είχαν κερδίσει. Οικονομικοί δολοφόνοι ήταν και είναι και κόστισαν χιλιάδες ζωές πολιτών με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τα εργασιακά έχουν φτάσει πλέον σε σημείο χωρίς γυρισμό, η δημόσια υγεία και η παιδεία το ίδιο. Οι πολίτες έχασαν κάθε όρεξη για αντιστάσεις και αντιδράσεις καθώς προείχε η επιβίωση.

Θα θυμόμαστε τον Σόιμπλε και κάθε Σόιμπλε με μίσος για την καταστροφή πρωτίστως της ελληνικής κοινωνίας.