Γράφει η Αρετή Ξενικάκη

Πόσες γυναικοκτονίες μέχρι σήμερα; Πόσα «άλλη μια»; Πόσες θηλυκότητες θα λείπουν; 

Οι θεσμοί στην Ελλάδα, δεν ήταν, είναι (ας κρατάω ελπίδα για το θα είναι), στο πλευρό των θυμάτων. Όταν κάτι οργανώνεται, είναι περιστασιακό, παροδικό ή μεμονωμένο, με αποτέλεσμα, καμία θηλυκότητα που ζει καθημερινά με το φόβο για την ακεραιότητα της, να μην νιώθει ασφάλεια να ζητήσει βοήθεια και προστασία γιατί γνωρίζει ότι δεν θα της προσφερθεί. Αντιθέτως, η αδιαφορία και η άρνηση ευθυνών αποτελούν λέξεις και εργαλεία κλειδιά για το σύστημα. 

Ζήτησε βοήθεια

Παρόλαυτα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ζήτησε βοήθεια. Είναι σοκαριστικό όταν ακούμε και μια και δυο και τρεις και πόσες ακόμη για τις οποίες δεν μαθαίνουμε, οι οποίες απευθύνονται, ενημερώνουν τις αρχές κι όμως δεν αλλάζει τίποτα στο σύστημα. 

Τον είχε καταγγείλει το 2020

Η ιστορία ανάμεσα στην αδιαφορία των αρχών και την 28χρονη που έχασε χθες βράδυ την ζωή της ξεκινάει το 2020. Όπου κατέθεσε μήνυση για βιαιοπραγία και βιασμό κατά του πλέον δολοφόνου της, πρώην σύντροφό της. Μιλάμε λοιπόν, για μια κατάσταση που ο πρώην σύντροφός της την είχε χτυπήσει και βιάσει πριν τουλάχιστον 4 χρόνια, τον κατήγγειλε. Και ο ίδιος 4 χρόνια μετά την παρενοχλεί ακόμα. Η 28χρονη καταφεύγει λοιπόν, χθες βράδυ μαζί με ένα φιλικό της πρόσωπο, στο ΑΤ Αγίων Αναργύρων, για να ζητήσει προστασία και να ενημερώσει για την παρενόχληση και τους φόβους της. 

Σύμφωνα με τις καταθέσεις των αστυνομικών, της ζητήθηκε να περιμένει για συνοδεία περιπολικού σπίτι της, που αιτήθηκε αλλά η 28χρονη αποχώρησε. Λίγα λεπτά μετά, σε μια ακόμη παράκληση για βοήθεια, καλεί την Άμεση Δράση. Κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος, μαχαιρώνεται από τον χρόνια θύτη της, το φιλικό πρόσωπο δεν προλαβαίνει να αντιδράσει, η δυνατότερη παρουσία που μπορούσε να δηλώσει το σύστημα είναι στο ακουστικό και η 28χρονη δολοφονημένη. Ο 39χρονος πρώην, αυτοτραυματίζεται μετά την δολοφονία, όπως έχουμε δει και σε άλλες γυναικοκτονίες. 

Όλα αυτά δεν πρέπει να αποτελούν αποθάρρυνση για την αλλαγή, για έναν κόσμο, έναν δρόμο, μια συντροφική ζωή που δεν θα υπάρχει φόβος ή έστω δεν θα παραμονεύει πάντα ο φόβος. 

Η αλλαγή ξεκινάει από παντού χωρίς διακρίσεις, ναι ξεκινάει από το σύστημα, από τους θεσμούς, από την εκπαίδευση, από την κοινωνία, από το καθένα μας ξεχωριστά.