Το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ εξέδωσε σχετική ανακοίνωση, στην οποία αναφέρεται πως τρία χρόνια μετά τη στυγερή δολοφονία του δημοσιογράφου δεν έχουν λογοδοτήσει ακόμα στη Δικαιοσύνη οι δολοφόνοι του. 

Στην ανακοίνωση σημειώνεται χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων: «Η ΕΣΗΕΑ από την πρώτη στιγμή τόνισε, ότι η εξιχνίαση της υπόθεσης αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα για τον δημοσιογραφικό κόσμο. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, έχουμε απευθύνει επανειλημμένως προφορικά και γραπτά υπομνήματα στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, ενώ αφιερώσαμε ολόκληρο το έτος 2023 στη μνήμη του με διάφορες δράσεις, προβολή του θέματος και υπενθύμιση ότι το ενδιαφέρον μας δεν έχει ατονήσει και δεν πρόκειται να ατονήσει μέχρι τη διαλεύκανση της υπόθεσης».

Η δολοφονία του δημοσιογράφου και η αναποτελεσματική έρευνα των ελληνικών αρχών βρίσκονταν στο επίκεντρο των συζητήσεων που διεξήχθησαν στο Ευρωκοινοβούλιο, με αφορμή τα αρνητικά δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου για την πορεία του κράτους δικαίου στην Ελλάδα. Κατά τα άλλα, στο Ευρωκοινοβούλιο ραδιουργεί μια μειοψηφία, που μιλά για την Ελλάδα σαν να μην πρόκειται για ένα δημοκρατικό κράτος. Τάδε έφη Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου πριν λίγους μήνες κι ύστερα η πραγματικότητα την εξέπληξε.

Την ώρα που οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας, μια νέα είδηση των τελευταίων ημερών έρχεται να κάνει το ζήτημα ακόμα καλύτερο. Το κράτος εξομοιώνει τη δολοφονία Καραϊβάζ με εργατικό ατύχημα και γι’ αυτό περικόπτει στο μισό τη σύνταξη χηρείας στη σύζυγο του, Στάθα Αλεξανδροπούλου Καραϊβάζ.

Πρόκειται για μια αδιανόητη απόφαση, απόλυτα εξευτελιστική και προσβλητική, πρωτίστως για τη μνήμη του Γιώργου Καραϊβάζ.

Η χήρα του δημοσιογράφου εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή, όπου δήλωσε πως «δεν υπάρχει κανένα νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο να καλύπτει τη δολοφονία ενός δημοσιογράφου. Η δολοφονία ενός δημοσιογράφου είναι μια απλή δολοφονία».

Όσον αφορά στην αιτιολογία, για την οποία περικόπτεται στο μισό η σύνταξη χηρείας, η κα Αλεξανδροπούλου Καραϊβάζ υπογράμμισει: «Στο πλαίσιο, λοιπόν, ότι τον Γιώργο τον έχουνε σκοτώσει μισή ώρα μετά το πέρας της εργασίας του, αυτοδικαίως ο ΕΦΚΑ τον βάζει ως εργατικό ατύχημα. Είναι κατ’ εμέ λυπηρό και είναι κάτι που δεν μπορώ να το ανεχθώ σε μια συμπαγή δημοκρατία να μην υπάρχει ένα ιδιώνυμο, που να κατατάσσει σε ένα πλαίσιο τη δολοφονία ενός δημοσιογράφου».

Ακολούθως πρόσθεσε: «Αυτό που είναι λυπηρό για τη δημοκρατία μας και είναι λυπηρή και η αντιμετώπιση του κράτους προς όλους εσάς, είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει ιδιώνυμο. Ας το πάρουμε αντίθετα: υπάρχει ιδιώνυμο ακόμη και για τους υγειονομικούς, για τους εφοριακούς, οι οποίοι πάνε σε ένα μαγαζί και θα τους προπηλακίσουν. Για τη δολοφονία, όμως, ενός δημοσιογράφου δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο, το οποίο να τον καλύπτει.

Βάσει αυτού, εγώ που είμαι εργαζόμενη, όπως και όλες οι χήρες που είναι εργαζόμενες, μου κόβουν τη σύνταξη κατά 50% μετά τα τρία πρώτα έτη. Αυτό συμβαίνει και στη δική μας περίπτωση.

Αυτό που θέλω και αυτό που θα το κυνηγήσω με όλη τη δύναμη της ζωής μου είναι ότι το έγκλημα κατά του Γιώργου θα πρέπει να ανακηρυχθεί ως έγκλημα κατά της ιδιότητας. Αυτό το χρωστάω στο Γιώργο, του το χρωστάω ως σύντροφός του αυτά τα 31 χρόνια κι ως φίλη του αυτά τα 34 χρόνια. Είναι θέμα τιμής για μένα αυτό».

Για να το καταλάβουμε καλύτερα: Το να σε γαζώνουν έξω από το σπίτι σου μέρα μεσημέρι γρανάζια της Μαφίας ισοδυναμεί με εργατικό ατύχημα. Το ίδιο θα ίσχυε άραγε αν στη θέση του δημοσιογράφου δολοφονούνταν κάποιος υπουργός; Μήπως γι’ αυτό δεν σημειώνεται καμία πρόοδος στην υπόθεση; Μήπως οι δύο «γιαλαντζί» συλλήψεις πέρσι εξυπηρετούσαν μόνο προεκλογικά συμφέροντα; Μήπως όλα φωνάζουν πως η δολοφονία θα κουκουλωθεί, όπως κουκουλώνονται όλα τα σκάνδαλα και όλα τα εγκλήματα; Παρά τις διακηρύξεις και τις εξαγγελίες, το κράτος εξακολουθεί να υστερεί στην ικανότητά του να διασφαλίσει την ασφάλεια των δημοσιογράφων. Η κυβέρνηση προστατεύει μόνο τους δημοσιογράφους που η ίδια επιλέγει. Όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να δολοφονούνται ανενόχλητα. Ζήτω η Νέα Δημοκρατία. Ζήτω η δημοσιογραφία του Γιώργου Αυτιά. Ζήτω η κανονικοποίηση του εγκλήματος και της συγκάλυψης.

Η δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ ήταν ένα έγκλημα κατά της ιδιότητάς του. Δολοφονήθηκε επειδή ήταν δημοσιογράφος. Επειδή τα έβαλε με το οργανωμένο έγκλημα, επειδή υποστήριζε τις αρχές της ελεύθερης έκφρασης, γιατί επιχείρησε την αποκάλυψη του εγκλήματος, της διαφθοράς και των άλλων καταχρήσεων εξουσίας που μας επηρεάζουν. Δεν «έπεσε» τυχαία πάνω σε δέκα σφαίρες, επιστρέφοντας από τη δουλειά του. Κάποιοι τον προσέγγισαν στοχευμένα για να τον δολοφονήσουν. Και η δήθεν δέσμευση του πρωθυπουργού και του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη πως θα βρεθούν οι δολοφόνοι του παραμένουν άκαρπες.  Και όχι, εφόσον δεν βρεθούν, αυτή η χώρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα σύγχρονο, ευνομούμενο, ευρωπαϊκό κράτος δικαίου, παρά μια χαβούζα που μας πνίγει, μια ξοφλημένη χώρα, το μοναδικό καμάρι της οποίας είναι ο «πολιτισμός» του εγκλήματος.