Στις 6 Δεκέμβρη, στο σημείο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δύο μπαλκόνια ενώθηκαν με ένα πανό πένθους και οργής, να θυμίζει πως αυτήν τη χρονιά, μπορεί να μην καταφέραμε να αφήσουμε ένα λουλούδι στο τόπο θυσίας του παιδιού που δολοφονήθηκε από υπάλληλο του κράτους, καταφέραμε όμως να γράψουμε στον ουρανό τα ονόματα των αδικοχαμένων. "Σπέρνετε χούντα, θα θερίσετε Δεκέμβρη | Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, Αλέξης, Μάγγος, Παρών" και τραβάω μια φωτογραφία. Τη στέλνω στον κύριο Γιάννη Μάγγο, ξέροντας πως με κάθε τέτοια κίνηση, καλύπτει το τραύμα του με τσιρότα μνήμης του παιδιού του.

Ο πατέρας του 26χρονου Βασίλη, που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα και αναίτια τον περασμένο Ιούνιο, από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης συμπαράστασης σε συλληφθέντες που διαμαρτύρονταν για την καύση σκουπιδιών από το εργοστάσιο της Lafarge, έξω από το δικαστικό μέγαρο της πόλης του Βόλου, νιώθει πως η απουσία του γιού του όσο περνάει ο καιρός είναι και πιο έντονη. "Τον πρώτο καιρό ξεγιελιόμασταν, είχαμε την ψευδαίσθηση ότι κάπου εδώ γύρω είναι κι έρχεται. Νομίζαμε ότι θα τον δούμε, μας φαινόταν ότι ακούγαμε τη φωνή του. Συνειδητοποιούμε πλέον το αμετάκλητο του θανάτου του και ότι δεν πρόκειται να τον ξαναδούμε. Αρχίζει ο πόνος της απουσίας. Η έλλειψη της ανθρώπινης παρουσίας του. Όμως, η ζωή συνεχίζεται. Ακολουθούμε τη ρουτίνα μας. Συνεχίζουμε τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Δεν θα εγκαταλείψουμε καμία υποχρέωση προς τους εαυτούς μας και κυρίως προς τα άλλα δύο παιδιά μας. Παράλληλα όμως, δίνουμε σημασία και στη συντήρηση της μνήμης του. Ο Βασίλειος άφησε πολλά για τα οποία θα τον θυμόμαστε.

Συγκεντρώνουμε οτιδήποτε έχει γράψει ο ίδιος. Επίσης ό,τι έχει γραφεί ή αποτυπωθεί εικαστικά, ποιητικά ή μουσικά γι αυτόν, από συντρόφους του, φίλους, γνωστούς αλλά ακόμη και από ανθρώπους που δεν τον γνώριζαν. Πρόκειται για τεράστιου όγκου υλικό, η αποδελτιοποίηση του οποίου φανερώνει σε μας το ενδιαφέρον και την συμπαράσταση των συνανθρώπων μας. Είναι παρακαταθήκη και μας δίνει κουράγιο και παρηγοριά στην πορεία της ζωής μας".

Ο Βασίλης που έγραφε πως "Δεν μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν. Οι ιδέες μας, όσους από μας αν σκοτώσουν δεν θα πεθάνουν ποτέ, θα κατοικούνε στα μυαλά των ελεύθερων ανθρώπων", κακοποιήθηκε και βασανίστηκε ακόμα και μετά τη σύλληψή του, για να αφεθεί τελικά ελεύθερος με επτά σπασμένα πλευρά, τραυματισμένο συκώτι και τραυματισμένη χολή, δίχως καν να τον πάνε σε κάποιο νοσοκομείο. "Φυσικά ανησυχούσαμε όπως όλοι οι γονείς ανησυχούν για τα παιδιά τους, όταν έτρεχε στις διαδηλώσεις, όμως θαυμάζαμε πάντα το θάρρος του να είναι μπροστάρης.

Ο Βασίλειος ήταν έντονα πολιτικοποιημένος νέος. Είχε βαθιά παιδεία. Η καταγγελία του είναι κείμενο που δείχνει την πολιτική του ωριμότητα και κρίση. Είναι πολιτικό ντοκουμέντο. Επίσης και οι ευχαριστίες που απηύθυνε προς όσους τον συμπαραστάθηκαν εκείνες τις μέρες, δείχνει τη λεπτότητα και την ευγένεια του χαρακτήρα του. Ο Βασίλειος είχε θετική στάση απέναντι στη ζωή και δεν έκανε πίσω σε οποιαδήποτε δυσκολία. Πάντα ήταν με το χαμόγελο στα χείλη. Έδινε κουράγιο σε όλους. Δεν άντεχε όμως τις αδικίες του κόσμου. Πάντα ήταν αλληλέγγυος προς τους αδικημένους, από μικρός το είχε αυτό στον χαρακτήρα του. Κατά την άποψή του το στραβό και το άδικο πρέπει οριστικά να εξαλείφεται και όχι απλά να διορθώνεται. Συμμετείχε παντού: σε κινητοποιήσεις που αφορούσαν πολιτικά ή εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικές δράσεις, κινητοποιήσεις όπως αυτή των Σταγιατών για το νερό, κατά της εγκατάστασης ανεμογεννητριών στα βουνά, κατά της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ. Κι ακριβώς εκεί σήκωσε το βάρος όλης της πόλης και έτρεξε να συμπαρασταθεί στους άδικα κρατούμενους που διαδήλωναν την προηγούμενη μέρα μαζί του. Ήταν μαχητής! Δεν φοβόταν. Δεν τους φοβόταν και αυτός είναι ένας από τους λόγους που όντας στοχοποιημένος, υπέστη αυτά που υπέστη μπροστά στα δικαστήρια και κατόπιν στην Ασφάλεια και δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη φορά. Ήταν όμως η τελευταία".

Ο Βασίλης Μάγγος, έναν μήνα μετά την κακοποίηση του, βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του σπιτιού του από "οξύ πνευμονικό οίδημα", σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης. Ενώ λοιπόν αναζητούνταν υποτίθεται ευθύνες για τα βασανιστήρια που υπέστη ο Βασίλης, έγινε γνωστό από τη δικηγόρο της οικογένειας του, Άννυ Παπαρρούσου, ότι η Εισαγγελία Βόλου σχημάτισε δικογραφία σε βάρος του λίγο μετά τον θάνατό του. "Ποτέ δεν θυμάμαι να έχω αντιμετωπίσει παρόμοια διαδικασία. Όχι να απαγγελθούν σε κάποιον κατηγορίες και μετά να πεθάνει, αλλά να είναι ήδη νεκρός. Ως γνωστόν, οι νεκροί από την κατάστασή τους δεν μπορούν (και να ήθελαν) να φέρουν ποινικές ευθύνες", είχε δηλώσει η Άννυ Παπαρρούσου, τότε.

Σήμερα, τόσο καιρό μετά ο πατέρα του δεν είναι καθόλου ικανοποιημένος από την πορεία της ΕΔΕ. "Πέρασαν επτά μήνες και ακόμα δεν έχει τελειώσει. Συνέβη ένα περιστατικό ακραίας βίας κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια της Δικαιοσύνης, μπροστά στα μάτια όλης της Ελλάδας, που συνεχίστηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες τις Ασφάλειας. Πριν πεθάνει το παιδί μας, κανείς από την έννομη τάξη δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για απολογία ή δικαιολογία. Όχι μόνο δεν παραδέχτηκαν το γεγονός αλλά και το αρνήθηκαν. Ο ίδιος ο υφυπουργός Προστασίας του πολίτη, απαντώντας σε σχετική επερώτηση στη Βουλή δήλωσε ότι:«ουδεμία περίπτωση τραυματισμού πολίτη αναφέρθηκε στις οικείες υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας, στο Γενικό Νοσοκομείο Βόλου ή στο ΕΚΑΒ». Αν ήμασταν ευνομούμενη πολιτεία, έπρεπε κανονικά να είχε αρχίσει ΕΔΕ τότε που ζούσε ακόμη και να έχει τελειώσει ήδη. Περιμένουμε τώρα να δούμε πότε θα βγει το πόρισμα της ΕΔΕ, αν θα αποδοθούν ευθύνες και σε ποιους, γι' αυτό που έγινε και που εμμέσως πλην σαφώς ήταν η αιτία του θανάτου του.

Αυτό είναι το ένα σκέλος. Το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι η δικαίωση σε πολιτικό επίπεδο. «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη, δεν θα ξεχαστεί τι κάναν στο Βασίλη». Το παραπάνω είναι ένα σύνθημα που ακούγεται σε όλες τις διαδηλώσεις στο Βόλο. Όσο το αντιφασιστικό κίνημα και το κίνημα κατά της αστυνομικής βίας μέρα με τη μέρα μεγαλώνει, τόσο αισθανόμαστε ότι δικαιωνόμαστε και αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς στη μνήμη του παιδιού μας".

Η συζήτηση με τον κύριο Μάγγο, είναι για μένα πάντα ένα ορθάνοιχτο προς την ελπίδα, παράθυρο. Ελπίδα ότι η ευγένεια και η ομορφιά πολλές φορές πνίγονται στον ζόφο μιας αμακιγιάριστης δυστοπίας, όχι όμως πάντα. "Πείτε μου" του λέω "Τι βλέπει το δικό σας παράθυρο;". "Τη Μάγδα Φύσσα! Είναι το φως! Είναι μια αγκαλιά! Για όλους μας, για το αντιφασιστικό κίνημα, για το κίνημα κατά της αστυνομικής βίας. Η στάση της προκαλεί σεβασμό, μας δίνει κουράγιο. Την ημέρα της έκδοσης της απόφασης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έγινε μια τεράστια αντιφασιστική και ειρηνική συγκέντρωση, η οποία μετατράπηκε σε συγκέντρωση και κατά της αστυνομικής βίας, μετά την εσκεμμένη βίαιη συμπεριφορά των αστυνομικών δυνάμεων του Χρυσοχοΐδη. Είναι μια δικαίωση για εμάς που άδικα χάσαμε τα παιδιά μας, αλλά και για όλους, όμως κανένας δεν πρέπει να εφησυχάζεται. Θα θυμίσω μια παλιότερη αλλά επίκαιρη ανάρτηση του Βασίλειου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον Παύλο Φύσσα: «Ένας πολεμιστής μας έφυγε, κανείς δεν θα ξεχάσει-κανείς δεν θα ησυχάσει. Όσοι δηλώνουν μαχητές γνωρίζουν που ΄ναι η μάχη»".

Ζούμε την εποχή εκείνη, που οι μέρες που ξημερώνουν έχουν στην πρώτη χαραυγή τους, ζωγραφισμένη την αγωνία στο ενδεχόμενο μιας ακόμη συρρίκνωσης της ελευθερίας μας. Εγκλεισμός και καταστολή είναι η μόνη απάντηση από πλευράς στην αντιμετώπισης μια υγειονομικής πανδημίας. Ξύλο, προσαγωγές, συλλήψεις και καθημερινή καταπάτηση των δικαιωμάτων μας είναι όσα κάνουν τον κύριο Μάγγο να κραυγάζει για τους τόσους θανάτους. "Γιατί τόσες δολοφονίες νέων ανθρώπων τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των χειρισμών της αστυνομίας, εξαιτίας της κρατικής καταστολής; Γιατί αυτός ο εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής; Ποιος θα μας απαντήσει αν τόσοι θάνατοι νέων ανθρώπων σε καιρό ειρήνης, βελτίωσαν κάτι στα πράγματα της χώρας; Γιατί τόσο απροκάλυπτη και κλιμακούμενη τον τελευταίο καιρό βία; Ποιόν τιμούν οι εικόνες παράλογης βίας που βιώνουμε καθημερινά; Που οδηγεί αυτό; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη δημοκρατία και τον πολιτισμό; Τι είδους πολίτευμα τελικά έχει η Ελλάδα; Οι αστυνομικοί έχουν μετατραπεί σε ρομπότ, στερούνται ανθρώπινης υπόστασης, συμπεριφέρονται χυδαία, χτυπάνε, βασανίζουν, τραυματίζουν, κάποιες φορές σκοτώνουν πολίτες και δυστυχώς χωρίς να τιμωρούνται. Από πού ξεκινάει αυτό; Η επίδειξη ακραίας βίας υποδηλώνει ακραία αδυναμία. Η κυβέρνηση μην έχοντας τρόπο να επιλύσει τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, εντείνει την κρατική καταστολή, εναντίον όσων αγωνίζονται ή αντιστέκονται στην αυταρχική πολιτική της. Παράλληλα επενδύει στο φόβο της πανδημίας για να περάσει ακόμα πιο αντιδραστικά νομοσχέδια. Κάτι μυρίζει άσχημα τελευταία. Η κατάσταση οδηγείται σε αδιέξοδο. Δεν είναι δυνατόν για πάντα το μαύρο να παρουσιάζεται σαν άσπρο. Δημιουργείται ασφυκτικός κλοιός. Όμως οι πολίτες αντιλαμβάνονται την προσπάθεια εξαπάτησης. Όλα αυτά μας αγανακτούν, αλλά και μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για ανθρώπινα δικαιώματα, για να μην υπάρξουν κι άλλοι αδικοχαμένο".

Πρέπει να ήταν πριν τα Χριστούγεννα όταν ανέφερα στον κύριο Μάγγο, ότι είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα για τον τρόπο που θέλουμε να μας αγαπάνε οι γονείς μας, αγκαλιάζοντας όλες τις ευαλωτότητες και τις αντιφάσεις μας, αναγνωρίζοντας μας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. "Στο άρθρο 1 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αναφέρει πως: «Όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν ελεύθεροι και ίσοι όσο αφορά την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματά τους». Όλοι μας δικαιούμαστε έναν κόσμο, στον οποίο ελεύθερα καθορίζει ο καθένας την ταυτότητά του. Ο Βασίλειος για μένα ήταν ο φίλος, ο καλός συνομιλητής, ο συνοδοιπόρος στις ορειβατικές μας περιπλανήσεις, αλλά και στις σκέψεις, τους προβληματισμούς για την πολιτική και την κοινωνική κατάσταση. Ήταν ο σύντροφος στους κοινούς αγώνες και στις αγωνίες μας. Κυρίως όμως ήταν το παιδί μου και αυτό οριοθετούσε αλλά και έδινε εξέλιξη στη σχέση μας.

"Και ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα". Γράφτηκε σε τοίχους, σε πανό, σε συνθήματα, είναι τα λόγια που γράφτηκαν πάνω από το όνομα του Βασίλη να μας θυμίζει πως δεν πρέπει να ξεχνάμε όσους δεν άντεξαν. "Πρόκειται για ένα πανελλήνιο σύνθημα, που το συναντάμε και σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις, ειδικά της Γαλλίας και της Γερμανίας. Δείχνει την πολιτική κρίση και ευστροφία του. Την πολιτική φαντασία και την ικανότητά του να πλάθει στίχους. Ο Βασίλειος δεν ερμηνεύει τον αγώνα με όρους αποτελέσματος δλδ. νίκης ή ήττας, ούτε με όρους συμβιβασμού ή υποχωρήσεων. Διαρκώς θα μας θυμίζει πως όσο υπάρχει το άδικο, αντίστοιχα θα υπάρχει και η πάλη για την εξάλειψή του. Ο αγώνας είναι διαρκής, ανυποχώρητος, παντοτινός. Είναι νομοτέλεια. Κλασσικό παράδειγμα ανυποχώρητου αγώνα κατά της αδικίας, που αποτυπώνεται στο σύνθημα αυτό του Βασίλειου και του δίνει διαχρονική αξία, ήταν η πορεία του Τσε Γκεβάρα και του Άρη Βελουχιώτη".

Να μην ξεχάσουμε τι έκαναν στον Βασίλη, να θυμόμαστε πάντα ότι δεν προοριζόμαστε για να αντέχουμε τη βαρβαρότητα. Είμαστε δίπλα στους γονείς του, και στα αφέρφια τους, σε αυτό το ποτάμι που δεν βγαίνει στη θάλασσα.