Τις παραλίες, όλες όμως, τις ήξερα ως «βοτσαλάκια». Μπορεί να έφταιγε το πρώτο πλατσούρισμα στον Άγιο Μάμα, στις Σπέτσες. Μετά, ήρθαν οι τεράστιες παραλίες οι αμμουδερές, το σοκ στην μοναδική εξωγήινη παραλία του πλανήτη, στους Εγκρεμνούς της Λευκάδας…

Όμως ας δεχθούμε ότι ανεξάρτητα… επιφάνειας, παραλίες χωρίς ανθρώπους είναι μια εικόνα εντυπωσιακή αλλά όχι και τόσο θερινή. Η εποχή των ομπρελάδων και των «οργανωμένων» παραλιών κατέστρεψε το παραμύθι της οικογενειακής εξόρμησης παρά θίν’ αλός. Τα μπιτσόμπαρα το μετέτρεψαν σε ύβρη και καταλήξαμε να αναζητούμε πάλι καβάτζες και πλακουτσωτά βότσαλα…

Σε μια εποχή κατάπτωσης και παρακμής, τι καλύτερο από το να βαφτίζεσαι σε εικόνες εποχών που δεν έζησες; Ελληνικές ταινίες φίλε μου. Γιατί νομίζεις δεν σταματάμε να τις βλέπουμε και να τις λατρεύουμε, όσο ξεπερασμένα και αντιδραστικά κι αν είναι συχνά τα μηνύματά τους; H Bλαχοπούλου και ο Ηλιόπουλος στην πλαζ. Η Καρέζη κι ο Μπάρκουλης στην σπηλιά του Μπεκίρη. Η Λάσκαρη στην πισίνα του πλοίου.

Τι καλοκαίρια!

Κι έτσι βρίσκεσαι ξανά εκεί που δεν έχει ομπρέλες, παρά μόνο αυτή που κουβάλησε στο πορτ μπαγκάζ η θειά σου, δεν υπάρχει μπουμ-μπουμ-μπουμ από τα ούλτρα ηχεία του μπιτσόμπαρου, παίζει καμιά λεμονίτα ίσως, α και τα…βοτσαλάκια που ταξίδεψαν μαγικά από τον Άγιο Μάμα στο Ρίο της Πάτρας. 

Με την γέφυρα, που ναι ρε φίλε άσε μας, δεν είναι μακέτο, να δίνει την σουρεαλιστική της προοπτική σε άλλο ένα καλοκαίρι που οφείλεις στο πιτσιρίκι μέσα σου.