Την Κυριακή την έσφαξε έξω από Αστυνομικό Τμήμα. 

Όλες παγώσαμε. Δεν ξέραμε πια τι να γράψουμε.

Η μόνη λέξη που έπαιζε στο μυαλό μου: Ασφυξία.

Αν δεν μιλάς, πάλι θα σε σκοτώσει. Και άμα μιλάς, πάλι θα σε σκοτώσει. Και άμα φύγεις, πάλι θα σε σκοτώσει. Και αν δεν φύγεις, θα σε σκοτώσει. 

Θα σε σκοτώσει ακόμα και αν πας στην αστυνομία να ζητήσεις βοήθεια.

Ασφυξία. Αδιέξοδο. Ματαιότητα. Κενό. 

Περιμένουμε στωικά τον θάνατο μας από τα χέρια του συντρόφου μας. 

Θάνατος αργός. 

Γιατί ποτέ δεν είναι μόνο η σωματική βία. 

Ξεκινάνε να μας σαπίζουν την ψυχή πολύ πριν σηκώσουν τα βρωμόχερά τους πάνω μας.

Κόπηκε το αίμα μας. Δεν βγάζαμε μιλιά. Μεταξύ μας συζητούσαμε με θολωμένα μάτια. Δεν φοβούνται. Θα μας σκοτώσουν. 

Δεν φοβούνται γιατί κανείς δεν τους έμαθε τι σημαίνει φόβος. 

Κι εκεί που μεταξύ μας επικρατεί σιγή, εκεί που η φωνή μας δεν βγαίνει, εκεί έρχεστε εσείς.

Εσείς είστε άντρες που εκμεταλλεύεστε τη σιγή μας και μας παίρνετε τον λόγο για να μιλήσετε για τα δικά μας βιώματα. Για τους δικούς μας φόβους. Για το κακό που μας έχει κάνει η πατριαρχία. 

Αλήθεια, τι ξέρετε εσείς από αυτά; 

Πως μιλάτε για εμπειρίες που δεν είχατε, δεν έχετε και δεν θα έχετε βιώσει ποτέ;

Μιλάτε για μας χωρίς να έχετε ιδέα. 

Μιλάτε για μας χωρίς να ξέρετε τι σημαίνει να γυρνάμε σπίτι με τα κλειδιά περασμένα ανάμεσα από τα δάχτυλα μας, κοιτώντας πίσω μας.

Ξέρετε τι είναι ο φόβος;

Και παρόλα αυτά, μιλάτε για μας. Ακόμα και όταν μας κακοποιείτε, μιλάτε για μας.

Δεν μας αφήνετε να μιλήσουμε. Ακόμα και τότε, θέλετε να μιλάτε πάντα πρώτοι. 

Ο κ. Χρυσοχοΐδης, μαζί με 2.500 αστυνομικούς, έλαβε 4 μέτρα για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας. 

Εσείς που μας σκοτώνετε, αποφασίζεται με ποιον τρόπο θα παρατείνουμε την παρτίδα μας με τον θάνατο. 

Μας έχετε φιμώσει. 

Ακόμα και όσες έφυγαν νωρίς, ακόμα και αυτές που γλίτωσαν, γλίτωσαν στα αλήθεια; 

Μας επιβάλλατε να μην μιλάμε. Να φεύγουμε και να ξεχνάμε. Να κουβαλάμε το τραύμα που εσείς μας προκαλέσατε και εσείς να συνεχίζετε την ζωή σας. 

Πως θα κάνουμε unmute τις κραυγές μας; 

Ίσως κάποιοι να νομίζουν ότι αναδεικνύουν τα δεινά που προκαλεί η πατριαρχία και νιώθουν αλληλέγγυοι. 

Σφετερίζονται τη σιωπή μας. Σφετερίζονται τον χώρο που τους δώσαμε. 

Όταν μιλάμε για τις νεκρές, τις κακοποιημένες, τις καταδικασμένες αδελφές μας, εσείς να βγάζετε τον σκασμό.

Να βγάζετε τον σκασμό, μέχρι να καταλάβετε τι σημαίνει ασφυξία.