Το Σάββατο το απόγευμα, τα Εξάρχεια ήταν αλλιώς. Έξω από το K*ΒΟΞ δεν υπήρχε η γνωστή 6αδα Ματ. 

Οι μαυροντυμένες μανάδες ήταν εκεί από νωρίς. Οι άνθρωποι με τα σκληρά από τον πόνο πρόσωπα περίμεναν υπομονετικά. Έχουν συνηθίσει να περιμένουν. Περιμένουν 14 μήνες απαντήσεις από το κράτος. Απαντήσεις για το τι συνέβη στα παιδιά τους, τι συνέβη στους ανθρώπους τους.

Αυτή η σκηνή θα ήταν έτσι και ίσως λίγο περισσότερο συναισθηματικά έντονη ώστε να σας κάνει να συγκινηθείτε, να ψάξετε παρακάτω στο κείμενο αυτό για λεπτομέρειες των ιστοριών τους, για λεπτομέρειες του πόνου τους. Αν θέλετε κάτι τέτοιο σταματήστε να διαβάζετε. Τέτοιες λεπτομέρειες θα βρείτε άφθονες στα άλλα Μέσα. 

Το Σάββατο, στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Ρουβικώνας για τα Τέμπη δεν ήταν έτσι. Τα Ματ το Σάββατο ήταν στη θέση τους. Οι συγγενείς στη δική τους. Αγέρωχοι, αποφασισμένοι, ατρόμητοι. Δεν περιμένουν. Έχουν πάρει την υπόθεση στα χέρια τους. Και δεν θα σταματήσουν μέχρι να πάρουν τις απαντήσεις που χρειάζονται, μέχρι να δικαιωθούν. Μέχρι το τέλος.

Η Αραχώβης ήταν γεμάτη. Μέσα ο κόσμος δεν χωρούσε. Κόσμος χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό πρόσημο, χωρίς ταμπέλες, χωρίς ταυτότητα. Κόσμος που ήρθε να ακούσει αυτά που δεν μεταδίδουν τα Μέσα. Κόσμος που ήρθε να τους ακούσει. Να ακούσει κάποιες από τις 57 οικογένειες, σε ρόλο ανακριτή, ερευνητή, δημοσιογράφου, πραγματογνώμονα, ψάχνουν απαντήσεις που έπρεπε να έχουν από την πρώτη στιγμή. Στοιχεία θαμμένα σε μπάζα.  Απομεινάρια από τα παιδιά τους, από τους ανθρώπους τους.

Χρήστος Βλάχος, πατέρας Βάιου Βλάχου 

«Καταφέραμε και σηκωθήκαμε από τα κρεβάτια μας, δεν έχουμε θρηνήσει ακόμα τα παιδιά μας, έχουμε ρίξει όλο το βάρος στο πως θα διαλευκάνουμε την υπόθεση»

Θοδωρής Ελευθεριάδης, γιος Μαρίας Εγούτ

«Από τις πρώτες κιόλας ημέρες όλοι οι συγγενείς των θυμάτων ήρθαμε αντιμέτωποι με τις προσπάθειες συγκάλυψης του εγκλήματος και καταλάβαμε ότι πρέπει να δώσουμε μάχη για αποδοθεί δικαιοσύνη»

Μάρθα Κάραλη, μητέρα Αναστασίας Πλακιά 

«Η απώλεια των παιδιών μας και των υπόλοιπων ατόμων, είναι η αρχή της πραγματικής και εις βάθος γνωριμίας μου με το σημερινό ελληνικό κράτος. Τονίζω το εις βάθος, γιατί ορκιστήκαμε όλοι μας δικαιοσύνη για τα παιδιά μας. Έχουμε φτάσει πολύ μακριά και πολύ βαθιά σε ότι αφορά τα συμπεράσματά μας για το πως λειτουργεί και δρα αυτό το κράτος δολοφόνος. Η επιμονή μας η επιμονή μας και πάνω από όλα η τιμή των παιδιών μας, μας οδηγούν σε έναν μονόδρομο αλλά όχι σε αδιέξοδο». 

Σοφία Ζαροπούλου, μητέρα Θωμαΐς και Χρυσής Πλακιά

«Είμαστε σίγουροι ότι και αυτή μας την κίνησή, θα προσπαθήσουν να την καπηλέψουν, να της δώσουν άλλο νόημα από το προφανές. Το προφανέστατο για εκείνους είναι το «μπαζώστε τα Τέμπη». Έρχονται ευρωεκλογές. Άρα η λέξη από μόνη της είναι απαγορευμένη από και προς κάθε Μέσο».

Νίκος Πλακιάς, πατέρας Θωμαΐς και Χρυσής Πλακιά

«Η κυβέρνηση, ο κύριος Καραμανλής, ο κύριος Φλωρίδης και ο κύριος Τριαντόπουλος ενοχλούνται από τη λέξη δολοφόνοι. Τους απαντώ να πάψουν να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Τους λέω να σταματήσουν να σιωπούν και να μας υποτιμούν. Η σιωπή είναι για τους δειλούς, είναι για τους αμνούς. Εμείς γίναμε λύκοι και εσείς θα είστε η αγέλη μας. Και θα ουρλιάζουμε. Ως το τέλος. Για το δίκιο των παιδιών μας».

Βασίλης Χατζηχαραλάμπους, πατέρας Παναγιώτη Χατζηχαραλάμπους

«Αν δεν υπήρχε η φωτιά και η έκρηξη δεν θα είχε πεθάνει ο γιος μου. Είναι -από ότι μας είπαν οι εμπειρογνώμονες- ένας από τα 6-7 άτομα που πέθαναν από τη φωτιά καθαρά».

Δημήτρης Μπουρνάζης, γιος Ευάγγελου Μπουρνάζη και αδελφός Παναγιώτη Μπουρνάζη

«Όλοι αυτοί οι κύριοι που είναι απέναντί μας δεν υπολόγισαν μόνο ένα πράγμα, ένωσαν ανθρώπους τους κάνανε για την ακρίβεια μια οικογένεια και κυρίως αυτή η οικογένεια αποτελείται από ανθρώπους που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, πλέον. Και ως γνωστόν έναν άνθρωπο που δεν έχει να χάσει τίποτα πρέπει να τον φοβάσαι. Αυτό δεν το έχουν καταλάβει ακόμα».

Αν ήμουν στη θέση των υπευθύνων του εγκλήματος, θα φοβόμουν. Πολύ. Θα φοβόμουν τους ανθρώπους που πρωταγωνιστούν άθελά τους, 14 μήνες σε μια υπόθεση που θυμίζει μαφιόζικο έγκλημα. «Θα έπρεπε να ήμασταν σπίτι μας να κλαίμε»  είπε ο Θοδωρής Ελευθεριάδης «και μας το στέρησαν κι αυτό».

Ο Κώστας Παπαδάκης, ο δικηγόρος στη δίκη της Χ.Α έκλεισε την κουβέντα με ελπίδα. «Αυτούς τους ρόλους μας τους δίνει η ζωή μερικές φορές και αν μπορέσουμε να τους διαδραματίσουμε άξια θα φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο γιατί αυτό που είναι το ζητούμενο, τώρα δεν είναι να έρθουν πίσω αυτοί που έφυγαν. Σε αυτό το έγκλημα το ζητούμενο είναι να μην υπάρξουν άλλα εγκλήματα».

«Το αν η δικαστική εξουσία θα αποδώσει δικαιοσύνη και θα αποκαλύψει η θα συγκαλύψει, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το ποια θα είναι η συμπεριφορά η επίδραση της κοινωνίας απέναντί της. Και τολμώ να πω από την μέχρι τώρα πορεία των πραγμάτων ότι θα είναι θετική».

Ο Ρουβίκωνας έβαλε τα Τέμπη στο κέντρο του. Όπως έβαλε τις πλημμύρες. Τις φωτιές. Τους ανθρώπους. Την κοινωνία. Έδωσε βήμα στους ανθρώπους που θρηνούν και αγωνίζονται. Για δικαίωση και τιμωρία. Τιμωρία όσων συνεχίζουν να εμπαίζουν, να λοιδορούν, να αλλοιώνουν. Στη θέση σας θα έτρεμα. Θα τους έτρεμα. Ανάλγητοι, χυδαίοι και κοινωνιοπαθείς. Δεν θα σταματήσουν, δεν θα σταματήσουμε ώσπου να πληρώσετε. Ώσπου να βεβαιωθούμε ότι δεν θα ξαναγίνει.

Φωτογραφίες: © Μαρία Γαλάτη