Από που να το πιάσεις πάλι το 12^ο διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Να σχολιάσεις, τι;

Έχει άραγε νόημα να εξακολουθούμε να μιλάμε για την πλήρως αποτυχημένη διαχείριση της πανδημία;, τα ίδια επαναλαμβανόμενα λάθη μετά από 20 μήνες; τους πάνω από 17.000 θανάτους και τα νοσοκομεία (και το υγειονομικό προσωπικό) που έχουν καταρρεύσει;
Για ποιο λόγο να προσβάλλουμε τη νοημοσύνη μας με το αυταπόδεικτο;

Αυτή τη στιγμή η μόνη διαχείριση που γίνεται σοβαρά, μελετημένα και με σχέδιο, είναι αυτή της επικοινωνιακής εικόνας του Κυριάκου Μητσοτάκη, από το υπερπροστατευτικό του περιβάλλον.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι πρωθυπουργός. Είναι project.
Μια καρικατούρα με μηδενικά social skills, που μια στρατιά από συμβούλους, του γράφουν αυτά που πρέπει να πει, προσπαθούν να του εξηγήσουν τα βασικά και αυτός τα παπαγαλίζει στο autocue.

«Η Ελλάδα θρηνεί αχρείαστες απώλειες γιατί πολύ απλά δεν έχει τα ποσοστά εμβολιασμού άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Κι αυτό παρά την άρτια εκστρατεία που οργάνωσα», ανέφερε, επί λέξει, στο διάγγελμά του.

Aνθρωποι πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, το ΕΣΥ καταρρέει, η χώρα μετράει χιλιάδες θύματα και αυτός μετράει ψήφους, φτιάχνοντας τη φράντζα του στον καθρέφτη.
Φαίνεται να τον έχουν πείσει πως εδώ και μήνες αυτός νικάει τον κορονοϊό, αλλά οι ανεύθυνοι πολίτες δεν αντέχουν τη λάμψη του, τον υπονομεύουν και του χαλάνε τα σχέδια.

Από τους κενούς βερμπαλισμούς του 12^ου διαγγέλματός του πρωθυπουργού πάντως, υπήρχε μία φράση που θα είχε νόημα. Αν ήταν αυτοκριτική.

Το «γυρίστε την πλάτη στον φόβο και τους τσαρλατάνους»

ΥΓ. «Είναι απαραίτητο το επόμενο διάστημα ο κ. Μητσοτάκης να αναλάβει ουσιαστικές πρωτοβουλίες», δήλωσε αμέσως μετά το διάγγελμα, σε δικιά του -κάκιστης εκτέλεσης- τηλεοπτική δήλωση ο Αλέξης Τσίπρας.

Λες και δεν είναι αυτό ακριβώς που φοβόμαστε.