Υπάρχει μια άτυπη συμφωνία στην (πλειοψηφία) της ελληνικής σόουμπιζ. Κάτι σαν "ομερτά". Την βλέπουμε καθημερινά στα τηλεπαράθυρα, στα πρωινάδικα, στα μεσημεριανάδικα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Είναι (κάτι σαν) το σπιράλ της σιωπής. Ή, για να το διατυπώσω καλύτερα, της αποσιώπησης. 

Μπορεί να ακούγεται κλισέ και απαρχαιωμένο, αλλά... η Δεξιά πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τα κόμματα, και ειδικά εκείνα που έχουν πιθανότητες να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν, χαράζουν εν όψει εκλογών τη στρατηγική τους. 

Ο Κωνσταντίνος Βρεττός είδε στο «πονάω» του φοιτητή να καθρεφτίζεται μια ολόκληρη κοινωνία και στην αδιαφορία των αστυνομικών ένα απαθές κράτος.

Ο αρχιτέκτονας Χάρης Χεϊζάνογλου, γράφει για ένα φανταστικό περιστατικό που περιγράφει όμως με απόλυτη ακρίβεια πως νιώθουν οι πολίτες για τη "ληστεία εισοδήματος" από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα, ένας πρωθυπουργός, ανακοίνωσε με διάγγελμα στους πολίτες, πως πλέον θα πληρώνουν το ρεύμα πολύ περισσότερο απ’ ότι στο παρελθόν, ενώ παράλληλα θα επιδοτείται με δημόσιο χρήμα η ιδιωτική αισχροκέδεια, που ευθύνεται για την άνοδο της τιμής ενέργειας, πολύ πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και όλο αυτό παρουσιάστηκε ως βοήθεια της κυβέρνησης στους υπηκόους. Καταπληκτικό;

12 χρόνια μετά τη δολοφονία τους, από αγνώστους που μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη για να λάβουν την σκληρή ποινή που τους αξίζει, αλλά και από εργοδότες που καταδικάστηκαν, οι νεκροί της Μαρφιν γίνονται κάθε χρόνο το "λάβαρο" πολιτικής ηγεμονίας σύσσωμης της παράταξης του φόβου, της "τάξης" και της "ασφάλειας". Του συστήματος που χρεοκόπησε οικονομικά, ηθικά και αισθητικά τη χώρα.

Μία βόλτα στο Twitter είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς πως η ελληνική ακροδεξιά βρήκε το σπίτι της. Εκεί που οι εκφραστές της ιδεολογίας της, "ξερνούν" ρατσιστικά, ομοφοβικά και στερεοτυπικά τους σχόλια με ευκολία και χωρίς να δέχονται κάποια ποινή, από την πλατφόρμα.

Τίποτα ποτέ δεν ήταν δωρεάν σε αυτή τη χώρα. Τίποτα, εκτός από την τζάμπα μαγκιά και το απύθμενο θράσος να σηκώνουν –ακόμα και τώρα- το δάχτυλό, αυτοί που χρεοκόπησαν οικονομικά, ηθικά και αισθητικά τη χώρα.

Τούτες τις μέρες, ενώ συμπληρώνεται το πρώτο τετράμηνο του 2022, μια λέξη βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα, σε σημείο που θα μπορούσα να διακινδυνεύσω την πρόβλεψη ότι θα διεκδικήσει καλή θέση στην ψηφοφορία για τη Λέξη της χρονιάς τον Δεκέμβριο.

Όμηροι μιας εικονικής "κανονικότητας", όπου οι πολίτες της χώρας ενώ «έχουν αυξήσει το εισόδημά τους» και «κάνουν άνετα διακοπές», είναι τζαμπατζήδες και μπαταχτσήδες καθώς δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς ρεύματος. Και όλα αυτά, την ώρα που η κυβέρνηση, μετά τον κορωνοϊό, «νικάει και την ακρίβεια».

Στην αλβανική γλώσσα υπάρχει η λέξη prehër [préər] και έχει διάφορες σημασίες: H κυριολεκτική σημασία της λέξης είναι το σημείο από τα γόνατα μέχρι την κοιλιά, όταν είμαστε καθιστοί και συνήθως σταυροπόδι. H δευτερεύουσα σημασία, η οποία έχει διασωθεί και στα αρβανίτικα είναι το μπροστινό μέρος της ποδιάς που φορούσαν οι γυναίκες. Η τρίτη και μεταφορική σημασία-στην οποία και θα σταθούμε- είναι το μέρος που κάποιος νιώθει ζεστασιά, το απάγκιο που βρίσκεις στην αγκαλιά κάποιου ανθρώπου.