ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Αν όλοι μας κριθούμε όπως ο Ρουβίκωνας, είμαστε πιθανότατα όλοι τρομοκράτες.
Κάποτε ήμασταν “γκαρσόνια της Ευρώπης” και μας χάλαγε. Ο Έλληνας ο σωστός, ο ακάλυπτος, ο μπον βιβέρ, ο γκρικ λόβερ κι ο ταρτούφος των κουτόφραγκων, πώς θα μπορούσε να ‘ναι το γκαρσόνι τους; Ο υπηρέτης; Ο νεαρός του πουρμπουάρ; Κι ενώ καθόλου ντροπή δεν είναι (ούτε κακή πολιτική) να ‘χεις για βασική βιομηχανία σου τον τουρισμό, η Ελλάδα σ’ ένα τέταρτο του αιώνα, αντί να γίνει από “γκαρσόνι” σερβιτόρος, και ξενοδόχος, και τουριστικός πράκτορας, διάλεξε να ποντάρει σ’ όσα ήξερε. Κι άρα ξανά δυο δρόμους έχεις: ή θα ‘σαι ο ακάλυπτος, ή θα ‘σαι ο υπηρέτης…
Σαν σήμερα, στις 20 Ιουλίου του 2001, ο Κάρλο Τζουλιάνι δολοφονήθηκε στη Γένοβα, σε μια μάχη ενάντια στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που αναδύονταν από τον καπιταλισμό και την «παγκοσμιοποίηση».
Η Κύπρος σήμερα είναι η μόνη χώρα μέλος της Ε.Ε. τμήμα της οποίας βρίσκεται υπό κατοχή και η Λευκωσία η μόνη πρωτεύουσα η οποία εξακολουθεί να είναι διχοτομημένη. Φτάνει πια με τις διακηρύξεις, τα μνημόσυνα και τη συμπόνια. Η Κύπρος δεν είναι και ούτε πρέπει να αφεθεί μόνη.
Την είδαμε στο CNBC. Το είδαμε στους New York Times. Το είδαμε στον Guardian και στο CBS. Το είδαμε πολλές φορές γραμμένο στ’ αγγλικά. Στα ελληνικά πάλι, ελάχιστες. Κι όμως, είναι μια πρωτιά ελληνική - τόσο ελληνική όσο κι η φέτα, η ρετσίνα και τα έπη του Ομήρου. Είμαστε η χώρα της εξαήμερης εργασίας. Κι ας μην το πολυλέμε…
Ο χώρος της κεντροαριστεράς και της αριστεράς (με εξαίρεση το απολύτως στεγανοποιημένο Κ.Κ.Ε.) μοιάζει με κινούμενη άμμο. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δυσκολεύεται κανείς να κάνει εκτιμήσεις για την κατάληξή τους. Θέμα ηγεσίας έχει τεθεί στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο οποίος κινδυνεύει να συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο, αν υπάρξει νέα διάσπαση.
Η είδηση απ’ την Πάτρα μοιάζει χθεσινή: Πατέρας έδειρε το γιό του. Η είδηση απ’ την Πάτρα σου θυμίζει το σήμερα: Πατέρας ξυλοκόπησε το γκέι γιό του. Η είδηση απ’ την Πάτρα σε σαπίζει στο ξύλο: Πατέρας και θείος ξυλοκόπησαν άγρια δεκαπεντάχρονο παιδί επειδή παραδέχτηκε πως είναι ομοφυλόφιλος. Η είδηση απ’ την Πάτρα, δυστυχώς δεν είναι είδηση.
Καλοκαιράκι, Αθήνα με 38 βαθμούς υπό σκιάν και σαν καλός τεμπελάκος που έχει καεί από την εξεταστική του μεταπτυχιακού, σκρολάρω στο ίνσταγκραμ βλέποντας βιντεάκια από influencers που μοιράζουν απλόχερα δώρα σε τυχερούς follower. Από προϊόντα περιποίησης σώματος και πακέτα διακοπών μέχρι έξυπνα παιχνίδια και υποτροφίες.
Ο ένας (Λύτρας) τη σάπισε στο ξύλο επειδή δεν του ‘δινε το κινητό της. Ο άλλος (Κούγιας) είδε αντρίκια στάση στην παραδοχή του εγκλήματος – το ότι αρχικά η αφήγηση ήταν “έπεσε απ’ τις σκάλες”, το ‘κανε γαργάρα.
Το μεγάλο ερώτημα, το οποίο είχε αρχίσει να συζητείται πριν από τις ευρωεκλογές, πώς δηλαδή θα ηττηθεί ο κ. Μητσοτάκης, απαντήθηκε από τους ψηφοφόρους. Ο πρωθυπουργός και το κόμμα του δεν μπορούν να χάσουν από κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα της κεντροαριστεράς.
Σύμφωνοι, οι δημοκρατίες λειτουργούν με τους συμμετέχοντες. Κι όλα τα κλισέ σωστά: "αν αφήνεις άλλους να επιλέγουν για σένα χάνεις το δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι", κι "η αποχή μετατρέπει απλώς τη δημοκρατία σε ολιγαρχία", κι "αν μένεις αμέτοχος σου αξίζει ο,τι συμβαίνει". Όμως τ' ακούω το παράπονο απ' το βάθος: Κι αν θες να συμμετάσχεις αλλά δεν σ’ εκφράζει κανείς, τι γίνεται; Προς το παρόν... τίποτα!
Άγχος. Ένα διαρκές άγχος. Και πόνοι. Πόνοι πολλοί. Στο στομάχι απ’ το παλιό έλκος, στο στήθος απ’ την ταχυκαρδία και την πίεση, στην πλάτη και τα μάτια απ’ τις ώρες σε μια καρέκλα μπροστά στον υπολογιστή, στα πόδια και τα χέρια απ’ τη δουλειά στο χωράφι. Και κακός ύπνος, με εφιάλτες που λιγοστεύουν την ξεκούραση και συντηρούν την εγρήγορση, με ρυθμισμένα ξυπνητήρια που τρομάζουν στο πλησίασμα του πρωινού.