Κι εσύ καλό μου με ρωτάς
Άγχος. Ένα διαρκές άγχος. Και πόνοι. Πόνοι πολλοί. Στο στομάχι απ’ το παλιό έλκος, στο στήθος απ’ την ταχυκαρδία και την πίεση, στην πλάτη και τα μάτια απ’ τις ώρες σε μια καρέκλα μπροστά στον υπολογιστή, στα πόδια και τα χέρια απ’ τη δουλειά στο χωράφι. Και κακός ύπνος, με εφιάλτες που λιγοστεύουν την ξεκούραση και συντηρούν την εγρήγορση, με ρυθμισμένα ξυπνητήρια που τρομάζουν στο πλησίασμα του πρωινού.
*Γράφει ο Δημήτρης Βεργίνης
Κι εσύ καλό μου με ρωτάς αν θα αλλάξει ποτέ αυτό που ζούμε.
Ζούμε μισές ζωές. Αγοράζοντας μισό κιλό φέτα και μισό λίτρο λάδι, γεμίζοντας το μισό ντεπόζιτο βενζίνη. Ως εκεί μας παίρνει για να έχουμε λεφτά ως τις 20 κάθε μήνα. Κι οι υπόλοιπες δέκα μέρες; Δεν τις είχαμε υπολογίσει εξ αρχής. Το ξέραμε όταν βρίσκαμε δουλειές με βασικούς μισθούς πουλώντας το χρόνο μας για πολλά περισσότερα από ό,τι τα βασικά ορίζουν. Το ξέραμε όταν στην πρόσθεση το νοίκι, το αυτοκίνητο, το σούπερ μάρκετ, το τηλέφωνο, το ρεύμα έβγαζαν ένα άθροισμα που απαιτούσε κάποιαν αφαίρεση για να σταθεί. Για να μην συστηθεί στο τέλος του μήνα ως έλλειμμα. Και τι να αφαιρέσεις όμως απ’ τα βασικά όταν ζεις με τα βασικά;
Κι εσύ καλό μου με ρωτάς πόσο ακόμη θα αντέξουμε να ζούμε αυτό που ποτέ δε θέλαμε;
Μετράμε τα χρόνια που περνάνε με τις «αναμνήσεις» του facebook. Μετράμε επετείους με τα παλιά μας ποσταρίσματα. Ποιοι μας είχαν κάνει like τότε, πού βρίσκονται τώρα, με πόσους μιλάμε, πόσοι ζουν, πόσοι μας μισούν, πόσοι πάντα και για πάντα θα μας αγαπάνε; Αφαιρέσαμε από τα βιβλία που διαβάζαμε δίνοντας τον αντίστοιχο χρόνο σε σκρολαρίσματα δίχως έλεος, σε διαγώνια αναγνώσματα δίχως ενδιαφέρον, σε άρθρα clickbait δίχως καμιά λογική. Μετράμε και σαν και πάλι απ’ την αρχή να πηγαίνουμε, με το ένα και το πέντε και το δέκα να λογαριαζόμαστε. Πιο πριν; Πιο πριν ξέρεις να μετράς; Πιο πριν δεν είχα λογαριασμό. Δεν έχω «αναμνήσεις».
Κι εσύ καλό μου με ρωτάς.
Κάθε τρεις προτάσεις σου κι ένα ερωτηματικό. Κι αλήθεια δεν ξέρω να σου απαντήσω. Αλήθεια νιώθω αδύναμος να σου πω ότι θα νικήσουμε. Νιώθω μικρός μπρος στα τόσα. Μπορώ να σου πω όμως ότι δε θα τα παρατήσω, ότι δε θα μας αφήσω να τα παρατήσουμε. Έχουμε μια ιδεολογία, τόσες τετράποδες ψυχές, τόσα δέντρα και ορισμένους πολύ αγαπημένους που δυναμώνουν τις ρίζες μας. Θέλει μεγάλο άνεμο, θέλει πρωτόγνωρους τυφώνες η απέναντι πλευρά για να τα καταφέρει, για να μας καταφέρει.
Καλό μου, ρώτα με. Κι αν δεν απαντάω, ρώτα με. Έτσι ξεκινάνε οι νίκες πάντα. Με ένα ερωτηματικό. Ποτέ με μια τελεία.
