Αν με 40 βαθμούς λιώνει το κορμί σου, Φουρέιρα κούκλα μου, έχουμε πρόβλημα. Νέα εποχή, νέες εποχές, πέντε μήνες καλοκαίρι κι όταν λέμε καύσωνα πια θα εννοούμε… πάνω από 43! Εντάξει; Εντάξει. Μα τι εντάξει, είμαστε στα καλά μας;

Αν έκλεβε χοντρά, αν όπλιζε τα χέρια του εγκλήματος, αν πούλαγε το θάνατο ή την ελπίδα μέσα σε κουτιά, και σακουλάκια, και σε σύριγγες ή πλοία με παστωμένο κόσμο, κανείς δεν θα την κυνηγούσε. Τώρα ήταν το “τραβέλι”, ήταν μια “ξένη”, ήταν αυτή που χάλαγε τα πίτουρα των περήφανων “φυσιολογικών”. 

Ξυπνάς και διαβάζεις στις ειδήσεις ότι ένας άνδρας δολοφονήθηκε. Ανοίγεις τυχαία ένα άρθρο και βλέπεις φωτογραφίες μιας γυναίκας. Μιας Κουβανής, μετανάστριας, τρανς γυναίκας. Μιας δολοφονημένης. Μιας κακοποιημένης μετά θάνατον. 

Ελλείψεις οδηγών του ΕΚΑΒ την ώρα που ακόμα ένας συνάνθρωπός μας πέθανε σε καρότσα αγροτικού, αισχροκέρδεια στα ακτοπλοϊκά και μια Ακρόπολη που οι ιθύνοντες θέλουν νεκρό τουρίστα. Όλα προβλέψιμα, όλα ευθύνη του Επιτελικού Κράτους που έχει την εποπτεία.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία: όπως οι οργανισμοί, όπως οι κοινωνίες, έτσι τα κόμματα κι οι ομάδες εξελίσσονται. Προσαρμόζονται ή πεθαίνουν (που ‘λεγε μια ψυχή). Τι περιμέναμε, Χρυσή Αυγή σ’ επανάληψη μ’ ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα να παραφυλάει στη γωνία; Όχι, δεν θα ‘χει βία η δεύτερη σεζόν του φασισμού στην ελληνική Βουλή. Γελάω τώρα που το γράφω. Πικρά γελάω. Εδώ καλά-καλά δεν έχουμε ακόμα συμφωνήσει τι είναι βία.

Ανέκαθεν ήμουν βαρετός. Ε, και το χούι, καθώς λένε, δεν φεύγει προτού να βγει η ψυχή. Βαρετά μα ψυχωμένα λοιπόν, σας το δηλώνω: δεν μ’ έπιασε καθόλου το ενδυματολογικό ντελίριο της ορκωμοσίας στη Βουλή. Διαβάζω για Μπιμπίλα με… παπαγαλάκια, γι’ αβυσσαλέο ντεκολτέ της Τζώρτζια, για καρχαρίες και δαχτυλίδια του Καραναστάση, για σκίσιμο “λαγκάδι” στη φούστα της Δόμνας και για “φωτιά στα θαλασσιά” της Ζαχαράκη. Κι αισθάνομαι που λες, σαν να διαβάζω νέα από ‘να παρελθόν χαμένο πίσω στον 20ό αιώνα. Τι είπα, 20ό αιώνα; Κακομελέτα, έρχεται…

Ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να ολοκληρώσει το μετέωρο βήμα του στο βραχύ μέλλον, δημιουργώντας μια νέα παράταξη της κεντροαριστεράς, απαλλαγμένος από τα βαρίδια του παρελθόντος. Μπορεί να ελπίζει βάσιμα τότε ότι ο ελληνικός λαός και η Ιστορία θα του δώσουν τη δεύτερη ευκαιρία που θεωρώ ότι δικαιούται.

Η ιστορία αυτή αφορά τις περιπέτειες, ενός μικρού, μικρούλη Πρωθυπουργού. Απομακρυνθείτε από τις οθόνες σας, αν σας τρομάζουν τα μικρά ανθρωπάκια με τεράστια δύναμη.

Στην Ελλάδα της αποχής, της ακροδεξιάς του 30%, της αυτοδύναμης Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που “απειλεί” να κερδίσει το χώρο της κεντροαριστεράς, τα μόνα που μπορώ με σχετική ασφάλεια να υποστηρίξω, είναι τούτα: ο Αλέξης Τσίπρας, ως κυρίαρχη φιγούρα θα λείψει απ’ τις μάχες της Βουλής, όσο κι απ’ την ελληνική αριστερά εν συνόλω. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ της επόμενη μέρας θα είναι χρήσιμος...

Ας αφήσουμε τον χρόνο να μας αποδείξει τι ήταν τελικά ο πρώτος Αριστερός πρωθυπουργός στην ιστορία της Ελλάδας.

Ο όρος «φασισμός» προέρχεται από την ιταλική λέξη fasces, που σήμαινε μια δέσμη ράβδων με προεξέχουσα λεπίδα τσεκουριού, η οποία σήμαινε την εξουσία των δικαστών στην αυτοκρατορική Ρώμη. 

Επιβεβαιώνοντας εκ νέου το στίχο του Φώντα Λάδη, ο φασισμός δεν ήρθε απ’ το μέλλον. Ήρθε απ’ το κοντινό μας παρελθόν για να γελάσει. Να ξεκαρδιστεί μ’ όλους όσοι κοιτάξαμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής κι είδαμε νίκη απέναντι στο τέρας. Αλίμονο, τα κόμματα είν’ οι οπαδοί τους.