Αυτό που μοιάζει εκ πρώτης όψεως με δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, είν’ ένας ακόμα δρόμος που οδηγεί στην εκμετάλλευση της φτωχής γυναίκας. Πρόδηλο είναι πως, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι, η απελευθέρωση της παρένθετης μητρότητας θα οδηγήσει σε κανονική ταρίφα με θύματα τις γυναίκες που βρίσκονται στην ανάγκη. Κι η γέννα είν’ ένα θαύμα κι ένα βάσανο, μια ιερή δημιουργία κι ένα βαρύ φορτίο. Καμιά δεν πρέπει να οδηγηθεί στο δίλημμα που δημιουργούν μερικές χιλιάδες ευρώ για 9 μήνες δανεικής χαράς. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να επιβάλλει: "Πληρώθηκες, τώρα δώσε το μωρό σου!"

Εύλογα θ’ αναρωτηθείς: Δεν είναι το ίδιο αν θ’ αποφασίσει διά της πατροπαράδοτης οδού να καταστήσει έγκυο κάποιος μια καλή φίλη ή μια επί πληρωμή διαθέσιμη κοπέλα; Σχεδόν. Είναι σχεδόν το ίδιο. Έχει μια τόση δα διαφορά. Δεν γίνεται με νόμο ν’ απαγορεύσεις τη σεξουαλική διαδικασία. Την ιατρική πρακτική γίνεται. Θα το κάνεις;

Εκ πρώτης όψεως, το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων, το κάνει. Αρνείται να επιτρέψει την παρένθετη μητρότητα (πλην συγκεκριμένων, ιατρικών περιπτώσεων που ήδη την επιτρέπουν) εντός της επικράτειας. Μόνο που αφήνει ανοιχτό ένα παράθυρο, και τούτο μέλλεται να γίνει μπαλκονόπορτα για να διαβούν οι έχοντες ρευστό και τρόπο. Παρά την απόλυτη διαφωνία μου με τον ακραίο συντηρητισμό του ΚΚΕ, οφείλω να παραδεχτώ πως (σ’ αυτό μονάχα) έχει δίκιο. Το εσχάτως περιβόητο άρθρο 10 του νομοσχεδίου ορίζει πως: “Σχέση γονέα ή γονέων και τέκνου που έχει καταχωριστεί σε δημόσια έγγραφα ή δικαστική απόφαση τρίτης χώρας αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, τηρουμένων και των διατάξεων για την αναγνώριση δικαστικών αποφάσεων όπου αυτή είναι απαραίτητη, ανεξαρτήτως του φύλου του ενός ή των δύο γονέων και της πρόβλεψης ή μη του τρόπου δημιουργίας της ως άνω σχέσης στο εσωτερικό δίκαιο”. Ούτως ειπείν, μπορεί εν Ελλάδι ν’ απαγορεύεται η παρένθετη, όμως σε μια λογική που θυμίζει ιδιωτικά ΑΕΙ: “Εφόσον έχω χρήματα, βγαίνω έξω κι ο,τι θέλω κάνω. Αναγνωρίστε με!”

Προστατεύεται λοιπόν απ’ το ταξικό δίλημμα της πληρωμένης κυοφορίας η Ελληνίδα, πλην όμως μπουκάρει με φούρια η ταξική ανισότητα για τα ίδια τα ομόφυλα ζευγάρια. Βλέπεις, αυτό που (σωστά) απαγορεύεται σε κάποιους, αναγνωρίζεται σε κάποιους άλλους μέσω… αλλοδαπής! Κι ο μόνος κριτής γι’ αυτή τη δυνατότητα, ο παράς. Ο φτωχός ας υιοθετήσει (αν τα καταφέρει), ο πλούσιος θα το κάνει με τον τρόπο του. Ταξιδάκι για μας, ξυδάκι για σας. Και το παιδί, εμπόρευμα...

Υπάρχει τρόπος να λυθεί το ζήτημα; Δεν μπορώ να ξέρω. Μια ημερομηνία ως την οποία θ’ αναγνωρίζονται τα τέκνα που ήδη αποκτήθηκαν (κι έπειτα… γιοκ!), ίσως ν’ ακούγεται λογικά δόκιμη. Νομικά όμως; Αυτό είναι δουλειά του νομοθέτη. Στα σίγουρα ωστόσο, εδώ υπάρχει πρόβλημα. Και γράφω πρόβλημα καλόπιστα, για να μη δω πίσω απ’ το άρθρο 10 ύποπτη αφέλεια. Μια ίδια ύποπτη αφέλεια χρόνων οδήγησε πια στο επιχείρημα: Μα ούτως ή άλλως οι φοιτητές θα πάνε στα ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, γιατί να χάσουμε τόσο δυναμικό και δίδακτρα;

Ας μη φτάσουμε στη μέρα που θ’ ακουστεί το: Αφού θα βρουν παρένθετη μητέρα στο εξωτερικό, γιατί όχι εδώ, και νόμιμα, με ΦΠΑ και ειδικό φόρο ενοικίασης; Ας μη βρεθούμε μπρος στο δίλημμα: Να βάλουμε στη γυναίκα ενοικιαστήριο και πωλητήριο στο παιδί, ή να στερήσουμε ξανά το δίκιο απ’ τον ομοφυλόφιλο. Τότε πια, μπροστά σε δύο λάθος αποφάσεις, στερνή μου γνώση... καλά στερνά μας.

Φωτογραφία: Liv Bruce / Unsplash