Ας αφήσουμε στη μπάντα τις θεωρητικές προσεγγίσεις. Τι σ’ έχει συνηθίσει το ελληνικό κοινοβούλιο να σκέφτεσαι όταν ακούς εξεταστική; Φωνές, τσακωμούς, γαϊτανάκια συζητήσεων μικροπολιτικής κατανάλωσης, μελοδραματικό θέατρο, κρυφτό πίσω απ’ το γράμμα των κανονισμών, πολλά διαφορετικά πορίσματα, τελικά μηδέν εις το πηλίκο. Μόνο που εδώ η πράξη είναι σημαντική. Πολύ σημαντική! Και τα μηδενικά συγκρούονται με την ανοχή (και την αντοχή) ενός ολόκληρου λαού.

Χοντρά-χοντρά: στην Ελλάδα οι εξεταστικές επιτροπές δεν λειτουργούν. Αυτή τους η ανεπάρκεια τεκμαίρεται άλλωστε απ’ την πρωτοφανούς απανθρωπιάς δήλωση του (διαρκώς παρεξηγημένου) Άδωνι Γεωργιάδη. “Δηλαδή, σήμερα στην Ελλάδα πόσοι πιστεύετε από τους εκατό συμπολίτες μας, αν τους ρωτήσουμε, ενδιαφέρονται για εξεταστική ή για προανακριτική επιτροπή για τα Τέμπη;” αναρωτιόταν ο υπουργός στο ραδιόφωνο. Κι αφού άκουσε τα σχολιανά του, ήρθε να υπερτονίσει: “Εγώ δεν είπα στο Νίκο Χατζηνικολάου ότι ουδείς ενδιαφέρεται για τα Τέμπη, όπως ψευδώς και δολίως γράφεται, αλλά ότι ουδείς ενδιαφέρεται για την προανακριτική ή την εξεταστική για τα Τέμπη”. Φυσικά, δεν θέλει τίποτα τρομερές επαγωγικές ικανότητες για να σκεφτεί κανείς ότι, αν ο κόσμος ενδιαφέρεται για τα Τέμπη αλλά όχι για την εξεταστική τους, αυτό συμβαίνει γιατί ουδείς, υπουργέ μου, ελπίζει στη σοβαρή δουλειά της εξεταστικής. Ακόμα κι αν μιλάμε για το σημαντικότερο ηθικά θέμα, το δραματικότερο έγκλημα της σύγχρονης Ελλάδας.

Ωστόσο, ακριβώς επειδή μιλάμε για μια υπόθεση που δεν γίνεται, δεν μπορεί και δεν αντέχεται να κουκουλωθεί, η συνήθης μοιρολατρική πεποίθηση που συμπυκνώνεται στη λέξη τίποτα, αυτή τη φορά δεν περνάει. Στα Τέμπη δολοφονήθηκαν 58 άνθρωποι. Κι αυτό δεν ξεχνιέται. Δεν κουκουλώνεται. Δεν περνάει, ούτε ξεπλένεται στο ρυάκι του χρόνου. Δεν ζούμε τις εποχές του Σάμινα ή της Θύρας 7. Ούτε υπάρχει το προκάλυμμα της φυσικής καταστροφής όπως στο Μάτι ή στη Ρικομέξ. Τα Τέμπη έιναι έγκλημα και σήμερα τ’ αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας έχουν την καθημερινή τόνωση των κοινωνικών δικτύων.

Ίσως υπάρχουν χιλιάδες συνένοχοι που αδιαφορούν, κοιτούν αλλού, παραμυθιάζονται, ψηφίζουν βάζοντας το μικροσυμφέρον τους πάνω απ’ τη μνήμη των νεκρών και την ασφάλεια των ζωντανών. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν όμως και χιλιάδες άλλοι που θα μοιράζονται και θα κρατάνε ζωντανά τα λόγια της Μαρίας Καρυστιανού. Θα υπενθυμίζουν το σκετς του Καραμανλή στη Βουλή. Θ' απαιτούν και θα μοιράζονται τα πορίσματα για το φορτίο της δεύτερης αμαξοστοιχίας. Θ’ αναρτούν ξανά και ξανά τις εικόνες της παστρικής επιμέλειας που έδειξε ο Κώστας Αγοραστός στην απομάκρυνση στοιχείων και το μπάζωμα της περιοχής του δυστυχήματος. Και φυσικά, δεν θα ξεχάσουν τ’ αποτελέσματα που έφερε ή δεν έφερε η επιτροπή διερεύνησης. Τ’ αποτελέσματα που οφείλει να φέρει, τις ευθύνες που οφείλει ν’ ανακαλύψει, τις εξηγήσεις που χρωστάει στον κόσμο. Γιατί, σ’ αντίθεση με χίλιες δυο υποθέσεις που δέχονται το βιασμό, τον κιτρινισμό, την κακοποίηση των μίντια στ’ όνομα του κόσμου που έχει δικαίωμα στην κλειδαρότρυπα, αυτή τη φορά ο κόσμος έχει όντως το δικαίωμα να μάθει. Ήταν τα παιδιά του.

Λίγη σοβαρότητα λοιπόν, και λίγη συνείδηση. Αν δεν την έχετε, πρέπει να τη βρείτε. Μπορεί η ελληνική Βουλή και τα δωμάτιά της να ‘ναι από χρόνια θέατρα γραφικότητας, ανωριμότητας και μη συνεργασίας, όμως αυτό το δωμάτιο δεν επιτρέπει πια στα παιδιά να παίξουν. Ούτε στα εγκλήματα να κρυφτούν.