Προκλητικός. Σταθερά θρασύς. Ακριβοθώρητος. Διόλου συγκεκριμένος αλλά προετοιμασμένος άψογα. Σαν σέντερ μπακ με απόλυτη συγκέντρωση, ήξερε πότε να στείλει τη μπάλα στην εξέδρα, πότε να παίξει με το χρόνο, πότε να ντριπλάρει τον εξεταστή βγαίνοντας στην αντεπίθεση, πότε να κρυφτεί πίσω απ’ τις λέξεις και ν’ αλλάζει τις σημασίες. Αρτίστας!

Ο Κώστας Καραμανλής κάθισε απέναντι στην επιτροπή για να κουνήσει το δάχτυλο. Κάθισε για να μας κάνει μάθημα. Κάθισε για να διεκδικήσει το δίκιο του, το δικό του δίκιο. Λες κι ήταν ο υπουργός το θύμα, λες κι ήταν οι νεκροί του δυστυχήματος οι θύτες μιας κατεστραμμένης καριέρας. Όλα καλώς τα έκαμε, όλα καλώς τα δούλεψε, για όλα καλώς έκρινε κι έπραξε. Ούτε μια τόση δα ευθύνη δεν έχει. Ποιος; Ο υπουργός μεταφορών. Που διαλαλούσε εντός ελληνικού κοινοβουλίου την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Καμία ευθύνη για ένα πολύνεκρο δυστύχημα στον ελληνικό σιδηρόδρομο. Όπου κανένα σύστημα ασφαλείας δεν λειτουργούσε. Όπου δυο τραίνα πήγαιναν το ένα, μετωπικά, απέναντι στο άλλο για 12 λεπτά. Καμιά ευθύνη. Ντροπή που το σκεφτήκαμε. Ντροπή μας που τον φέραμε. Ντροπή που τον ρωτάμε. Ντροπή μας…

“Το εξώδικο δεν έλεγε πως ο σιδηρόδρομος δεν είναι ασφαλής. Έλεγε: προχωρήστε γιατί έχουμε ζητήματα ασφαλείας…”.

“Θ’ απαντώ όπως κρίνω ότι πρέπει ν’ απαντώ. Αν δεν σας αρέσει η απάντησή μου, αυτό αφορά εσάς”.

“Αν κάποια πλευρά τηρούσε τον κανονισμό, το δυστύχημα θα είχε αποφευχθεί”.

Άλλες λέξεις, άλλες έννοιες, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Μες στη Βουλή βέβαια, ο πρώην υπουργός δεν μας είχε πει ότι έχουμε ασφαλή τραίνα με μη ασφαλείς εργαζομένους. Δεν μας είπε ότι έχουμε ασφαλείς διαδικασίες με ανασφαλείς νοοτροπίες. Μας είπε, νέτα-σκέτα: "Ανεβείτε, όλα θα πάνε καλά". Και δεν πήγαν. Και τώρα, χωρίς την παραμικρή μεταμέλεια, ο υπουργός κατηγορεί το: “Πάμε κι όπου βγει…”. Κατηγορεί μηχανοδηγούς, σταθμάρχες, όποιον χρειαστεί για να μη φτάσει η ευθύνη στον εαυτό του.

Όμως, για να ‘μαστε σωστοί,  εδώ η ντροπή δεν είναι μόνο του Καραμανλή. Κανείς δεν θα ‘χε τρόπο να κρυφτεί πίσω από ερμηνείες λέξεων, πίσω από νεφελώδεις απαντήσεις κι από θράσος, άμα δεν είχε προστασία. Κι η προστασία που του πρόσφερε το προεδρείο της εξεταστικής ήτανε συγκινητική. Ο πρόεδρος Μαρκόπουλος δεν έβαλε μόνο πλάτη, δεν στάθηκε απλώς δίπλα, μπήκε μπροστά απ’ τον εξεταζόμενο Καραμανλή.  Του 'δωσε χώρο και χρόνο για να βρει ο τελευταίος το θράσος να δοκιμάσει τη λογική, την ηθική, την ψυχραιμία και τα ελληνικά όποιου είδε την εξέταση.

Δεν θέλει τίποτα σπουδαίες γνώσεις ποδοσφαιρικές για να το ξέρεις: όταν τα πράγματα ζορίζουν, αρκεί ένα σφύριγμα του ρέφερι για ν’ απεγκλωβίσει την άμυνά σου, να δώσει ανάσες, να στείλει τη μπάλα μακριά. Κι ο κύριος Μαρκόπουλος φρόντισε να σφυρίζει αριστοτεχνικά τα φάουλ που έδιναν ανάσες στο μάρτυρα για ν’ αντέξει την πολιορκία των δίκαιων ερωτήσεων. Γιατί, μην έχουμε ψευδαισθήσεις: χθες δεν κέρδισε ο Καραμανλής – χθες έχασε η δικαιοσύνη. Δεν έχασε τον αγώνα, ένα ημίχρονο μονάχα, όμως αυτό το έχασε. Και το έχασε για χάρη ενός πολιτικού κέρδους που φαίνεται αδάμαστο, ανίκητο, ισχυρό.

Ανίκητο, κόμα και μπροστά σ’ ένα έγκλημα 58 νεκρών…