Καταρχάς είναι χρήσιμο να γίνει εδώ ένας διαχωρισμός (ο ίδιος που, καταστροφικά σχεδόν, δεν έγινε ποτέ στην περίπτωση της Κιβωτού). Ο Άλλος Άνθρωπος είν’ ένα πράγμα, κι ο Πολυχρονόπουλος ένα άλλο. Η φιλανθρωπική δράση είν’ ένα πράγμα, και τα οικονομικά εγκλήματα ένα άλλο. Εκατοντάδες άνθρωποι τρέφονταν κάθε μέρα στο Μεταξουργείο. Αυτό το έργο δεν πρέπει να χάσει την αναγνώρισή του, αλλά κυρίως: αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να συνεχίσουν να σιτίζονται. Αλίμονο αν η έρευνα των οικονομικών εγκλημάτων ταυτοχρόνως σημάνει την απώλεια τροφής για κόσμο που δεν έχει άλλο τρόπο να τραφεί. Τελεία.

Ένα δεύτερο θέμα είναι να το πάρουμε απόφαση επιτέλους ότι δεν είναι όλα τα θέματα κατάλληλα για οπαδική εκτόνωση. Κάποιοι μιλάνε ήδη για το μακρύ χέρι του κράτους που προσπαθεί να χαλάσει τη σούπα της κοινωνικής κουζίνας. Κάποιοι άλλοι καρφώνουν κιόλας τον Πολυχρονόπουλο σ’ ένα σταυρό με καρφιά κατανόησης (“μεγάλο βάσανο ο τζόγος”) ή σαδιστικής χαράς (“κάνα σιγουράκι αλληλέγγυο έχουμε;”). Η αλήθεια είναι ωστόσο πως μάλλον πρόκειται για μια κανονική έρευνα της δίωξης οικονομικού εγκλήματος με σκοπό τη σύλληψη ενός πιθανού οικονομικού εγκληματία. Ούτε θύμα σκοτεινών σχεδίων είναι ο λαοφιλής μάγειρας με το καπέλο, μα ούτε και καταδικασμένος τελεσίδικα. Υπόδικος είναι, κι αν καταδικαστεί τελικά, θα καταδικαστεί για τα δικά του λάθη. Όχι ως στόχος κάποιας τρομερής σκευωρίας. Όμως αν αποδειχθεί ένοχος, δεν θα τιμωρηθεί μαζί του κι η ίδια η έννοια της αλληλεγγύης, όσο κι αν κάποιοι το ζητούν κι ελπίζουν σ’ αυτό.

Το τρίτο θέμα ωστόσο, που νομίζω πως έχει την πιο μεγάλη σημασία, είναι η κρατική ευθύνη που γεννά Πολυχρονόπουλους. Βλέπεις, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κινείται από αγνά ένστικτα ενσυναίσθησης, ή να ‘ναι απλώς ένα λαμόγιο με στόχο να κερδοσκοπήσει πάνω στην ευαισθησία των άλλων. Όμως ο πρώτος δεν θα ‘χε λόγο, κι ο δεύτερος δεν θα ‘χε τρόπο να δημιουργήσει μια κοινωνική κουζίνα (ή μια κοινωνική βιτρίνα), αν το κράτος φρόντιζε για στοιχειώδη κοινωνική πολιτική. Αν το κράτος μπορούσε με διαφάνεια να συλλέγει δωρεές και να βάζει τσουκάλια στη φωτιά. Τουλάχιστον μέχρι άλλες πολιτικές πρωτοβουλίες να κάνουν πια περιττά τα δημόσια τσουκάλια. Αν το κράτος έδειχνε το ελάχιστο ενδιαφέρον για τις αδύναμες ομάδες πολιτών, που στο φινάλε είναι κι αυτοί δικοί του πολίτες. Κι οι πολίτες δεν χωρίζονται σε πρώτη, και δεύτερη, και τρίτη κατηγορία. Ή μήπως χωρίζονται;

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα του σήμερα χρειάζεται ακόμη συσσίτια. Η Ελλάδα του σήμερα χρειάζεται ακόμη πίστη στην καλή πλευρά των ανθρώπων. Η Ελλάδα του σήμερα τα χρειάζεται αυτά, όχι για να 'χει ελπίδα, αλλά για τη βασική της επιβίωση. Κι είναι απορίας άξιο, πώς στην ευχή να επιβιώσει ένα κράτος που στηρίζεται πάνω σε τυχαίους, αγνούς, τζογαδόρους, πονηρούς, αφελείς, καλόψυχους, απατεώνες, ενόχους ή αθώους Πολυχρονόπουλους; Κάθε που ένας απ’ αυτούς αποδεικνύεται απάτη, βουλιάζουμε λίγο περισσότερο στη μιζέρια μιας χώρας που αναζητά φεγγίτες γιατί δεν έχει μπαλκόνι ούτε στον ακάλυπτο…