ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Υπάρχουμε κι εμείς οι απαισιόδοξοι σε αυτή τη χώρα, για τους οποίους τίποτα και κανένας δεν πρόκειται να μας συγκινήσει τόσο, ώστε να πιστέψουμε ότι κάποια μέρα θα αλλάξει κάτι. Η καθημερινότητα μας επιβεβαιώνει με το χειρότερο τρόπο για την παρακμή σε όλα τα επίπεδα. Είναι μια εποχή βρωμερή και σκοτεινή. Και αυτό δίνει την ευκαιρία σε βρωμερούς, σκοτεινούς ανθρώπους, να αποκαλυφθούν και να δείξουν το χειρότερο πρόσωπό τους.
Αφήνοντας στην άκρη τα ζητήματα γούστου, το καλό, το κακό και το άσχημο, το πανηγυράκι της Eurovision και την meta-μουσική, ας καταφύγουμε στην ανάλυση που πάντα μας φτάνει πιο κοντά στην πραγματικότητα. Το παρόν γράφεται υπό το πρίσμα του μιντιακού παιχνιδιού και του shock-value.
Κάποτε νομίζαμε ότι είναι μια νεωτερική απάντηση στη μέρα της μητέρας. Ύστερα ότι είναι μια (σχεδόν βαλεντινική) ευκαιρία για χρόνια πολλά στα κορίτσια. Τελικά, κάπως κλείδωσε μέσα μας ως μορφή εορτασμού της φεμινιστικής υπερβολής. Γιατί; Άκου ερώτηση… Γιατί είμαστε άντρες.
«Η επιβολή διδάκτρων αναγκάζει φοιτήτριες να αναζητούν sugar daddies για να καλύψουν τις σπουδές τους», είπε από το βήμα της Βουλής ο Δημήτρης Κουτσούμπας χθες και όλοι αμέσως χαχάνισαν. Βλέπετε, δεν ήταν πρώτη φορά που κατά τη διάρκεια ομιλίας του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ είχαμε μια meme ατάκα και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία.
Γεννιέσαι. Τάμπουλα ράσα. Μαθαίνεις τον κόσμο. Εσωτερικεύεις τους κανόνες της ζωής, μερικές φορές τόσο καλά, που τους θεωρείς σχεδόν φυσικούς. Αυτονόητους. Κοινούς, απόλυτους, γραμμένους στο ανθρώπινο DNA. Μαθαίνεις ιστορία κι η σιγουριά γκρεμίζεται, αλλά και πάλι: στο εδώ, στο τώρα, στο σήμερα, κάποια πράγματα πρέπει να ‘ναι δεδομένα. Είναι δεδομένα. Κι όμως, δεν είναι…
Πριν από λίγες μέρες ο ισραηλινός στρατός, σε μια ακόμη επίδειξη αλαζονείας και ύβρεως, άνοιξε πυρ εναντίον αμάχων που περίμεναν να πάρουν λίγα τρόφιμα και νερό με αποτέλεσμα τον θάνατο εκατό ανθρώπων και των τραυματισμό άλλων επτακοσίων.
Αν θέλετε να μάθετε ποιο είναι το πιο σιχαμένο, αυτοαναφορικό άρθρο γνώμης που έχει γραφτεί για τα Τέμπη, αυτό ανήκει σε ένα διαμαντάκι του Capital.gr το οποίο διατείνεται πως έχασε το τραίνο επειδή είναι εργασιομανής. Το άρθρο του έχει αρχειοθετηθεί, ώστε να μπορείτε να το διαβάσετε άφοβα χωρίς να δώσετε κλικ. To ατεσιοχοριλίκι δεν είναι μαγκιά...
Και ας μην νικήσουμε άλλωστε ποτέ θα πολεμάμε πάντα. Και η δικαιοσύνη θα λάμψει. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Από ένα σόου που λίγοι περίμεναν ακόμα και για το ΣΥΡΙΖΑ, στα καθόλου περιθώρια για εσωκομματική αντιπολίτευση
Πόσες λέξεις χωρούν μέσα σε δυο βαγόνια; Ποιες λέξεις αντέχουν την έκρηξη; Τι λέξεις σηκώνουν τον πόνο; Τι να γράψεις κανείς για τα Τέμπη;
«Η Δικαιοσύνη θα λάμψει». Το πιστέψαμε. Το πιστεύουμε. Όχι ως κοινωνικό παρηγορητικό ευφημισμό, αλλά ως οργισμένο αίτημα. 365 μέρες φανήκαν για όλους μας αιώνας, από εκείνη τη νύχτα που σαν μαύρη, κατάμαυρη θάλασσα, ρούφηξε μέσα της 57 ψυχές και μαζί με αυτές, ό,τι είχε μείνει όρθιο μέσα μας. Μες στο μυαλό μας κάθε μέρα, κάθε ώρα. Παγιδευμένοι όλοι σε μια κατάσταση που ονομάζεται «μετά», μέσα στο οποίο δεν μπορούμε να τα νιώσουμε όλα. Νιώθουμε μόνο την καταστροφή. Βλέπουμε μόνο το σκοτάδι. Μυρίζουμε τη στάχτη.
Η όλη εικόνα του συνεδρίου ανέδειξε για μια ακόμη φορά τις παθογένειες του ΣΥΡΙΖΑ, για τις οποίες ο κ. Τσίπρας δεν είναι άμοιρος ευθυνών.