Συνήθως γράφονται σεντόνια για την επέτειο. Δικαίως: είναι μια ιστορία που άλλοι τη σέβονται κι άλλοι τη φοβούνται. Όμως η αλήθεια είναι πως, τώρα πια, μισόν αιώνα μετά, όλα γράφτηκαν κι αναλύθηκαν. Όλα έχουν ακουστεί κι ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω. Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει πια σε κάπηλους, ούτε σε λεπτολόγους ναιμεναλλάδες. Το Πολυτεχνείο οφείλουμε να ζήσει στη συλλογική μας μνήμη ως μια ιστορία έρωτα και πάλης. Κι αυτό είναι.

50 χρόνια μετά από εκείνη την στιγμή στην ιστορία που σημάδεψε την πορεία του ελληνικού κράτους και την μετέπειτα εξέλιξη των κοινωνικοπολιτικών πραγμάτων.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, επιλέγοντας να επιτεθεί στον Τσακαλώτο μέσω Τσίπρα, ώστε να αποδομήσει την αντιπολίτευση των στελεχών που συμμετείχαν στην διακυβέρνηση 2015-2019, άνοιξε ακόμα ένα μέτωπο.

Η ανανεωτική, η ριζοσπαστική και η πράσινη αριστερά βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: ή θα παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ ευνουχισμένη και χωρίς φωνή, υπό τας διαταγάς των στρατηγών του κ. Κασσελάκη, ή θα αποφασίσει να κάνει το επόμενο μεγάλο, δύσκολο και μετέωρο βήμα για τη δημιουργία μιας νέας, ευρύχωρης αριστεράς.

Λένε ότι όποιος σηκώσει το κεφάλι θα κοπεί. Και ακριβώς αυτό κάνει το Κράτος με τον αντιφασισμό.

Η αφορμή της νέα κρατικής εφαρμογής Appodixi άνοιξε τη συζήτηση εκ νέου. Η χαρά του χαφιέ ή η ελπίδα του καταναλωτή; Λοιπόν, ως συνήθως ακουμπάμε μ’ εύκολους μανιχαϊσμούς ένα πολυπαραγονιτκό ζήτημα. Η καλύτερη απάντηση που μπορεί να δοθεί στο δίλημμα είναι φυσικά: Και τα δύο! Όμως το ζήτημα δεν είν’ εκεί.

Αυτό που ζούνε χιλιάδες άνθρωποι στη Γάζα, είναι ένα μεγάλο, αναιτιολόγητο γιατί. Ένα γιατί που έχει τις ρίζες του στον τρόμο και στα ερείπια κάτω απ’ τα πόδια τους. Στην επικοινωνιακή παράνοια ενός πολέμου που πλασάρει χωρίς ντροπή τη θεωρία ότι εκείνοι φταίνε, ότι είναι υπάνθρωποι, ότι πρέπει να αφανιστούν.

Αντιδημοφιλής άποψη. Δεν έχω δει ποτέ μου τα Φιλαράκια. Δεν το αναφέρω για να δηλώσω ξεχωριστός ή για να αμαυρώσω τη μέρα κάποιων, αλλά γιατί με βοηθά στη ροή τη σκέψης μου και γιατί πρέπει να ξεκινήσω αυτό το κείμενο με έναν κλισέ αυτοαναφορικό τρόπο. Τις τελευταίες ώρες, παρατηρώ πολλούς να γράφουν και να σχολιάζουν το παραπάνω στα social media και να εισπράττουν τη χλεύη πολλών, ότι τάχα δεν έχουν συναισθήματα, ότι είναι ξινοί, ότι δεν έχουν χιούμορ, ότι το παίζουν διανοούμενοι, ότι τους καταστρέφουν τη στιγμή για να μιλήσουν για τον εαυτό τους.

Ίσως είναι άδικο, ίσως δεν είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη, αλλά η μπάλα τους παίρνει όλους.

Σαν να διαβάζουμε ειδήσεις αρχαίων τραγωδιών, ένας 69χρονος πατέρας σκότωσε την 42χρονη κόρη του χθες το απόγευμα στην Θεσσαλονίκη. Έπειτα, προσπάθησε να αφαιρέσει και τη δική του ζωή.

Υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν και νικούν το χρόνο. Με ηλικία απροσδιόριστη, που αφήνει όμως την αίσθηση πως το μοιραίο αργεί ακόμη, γιατί η νιότη τους δεν έφυγε ποτέ. Άνθρωποι που ‘χουνε μια γλύκα αντίστοιχη της αξίας τους, και μιαν αξία ικανή να σε πείθει ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα τριγύρω. Υπάρχουν άνθρωποι σαν το Γιώργο Γραμματικάκη.

Πώς ένας άνθρωπος που απλά αγαπάει αυτό που κάνει κατέληξε να γίνει μπαλάκι στα χέρια διοικήσεων