Δύο μέρες μετά την ιστορική νίκη της Νέας Δημοκρατίας, μετά από μια τετραετία «τραγωδία», θα τολμήσω να σκιαγραφήσω μια γενικευμένη εικόνα του εκλογικού αποτελέσματος.

Η Δημοκρατία έφυγε για διακοπές και άφησε τον Κυριάκο μόνο στο σπίτι, βάζοντας την Δικαιοσύνη και την Δημοσιογραφία να τον προσέχουν.

Τα τέσσερα χρόνια που θα αποτιμήσουμε σήμερα στην κάλπη, δεν ήταν εύκολα. Για να είμαι ακριβής, ήταν μαραθώνιος καθημερινής επιβίωσης. Οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής.

Από το 2019 έως σήμερα, είδαμε πράγματι τεράστια αλλαγή στην ποιότητα ζωής, στην εργασία, στην υγεία - μια αλλαγή με αρνητικό πρόσημο. 

Ούτε καν τρεις μήνες μετά, ο πρωθυπουργός του δράματος κι ο υπεύθυνος αυτής της τραγωδίας, φωτογραφίζεται για προεκλογικούς σκοπούς μέσα στο πιλοτήριο του μετρό της Θεσσαλονίκης. Χαμογελαστός, άνετος, χαρούμενος για το έργο που παραδίδει (;) στη συμπρωτεύουσα. Είναι ανήθικη μια τέτοια φωτογράφηση; Η ερώτηση από μόνη της, δείχνει σημαντική απουσία ενσυναίσθησης.

Άλλαξαν οι κουβέντες, οι νότες, οι ήχοι και τα νοήματα, μαζί με τις τιράντες π’ άλλαξε ο δημιουργός τους; Όχι βέβαια. Κι αν άλλαξαν για σένα, αυτό είναι πρόβλημα δικό σου.

Μεταφέρω τη δήλωση κατά γράμμα (προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης): “Λυπάμαι που το ζήτημα αυτό εργαλειοποιείται με τέτοιο τρόπο λίγες μέρες πριν απ’ τις εκλογές, και πιστεύω ότι κι ο δικιολογημένος θυμός των συγγενών των θυμάτων δεν δικαιολογεί, αν θέλετε, τέτοιου είδους συμπεριφορές”. Ή αλλιώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κουνάει το δάχτυλο σ’ αυτούς που χάσανε στα Τέμπη τα παιδιά τους. Χρειάζονται λόγια;

Να ‘μαστε σοβαροί: κάθε σύγκριση Ελλάδας με Τουρκία είναι κοινός λαϊκισμός. Μ’ όλα τα σκάνδαλα κι όλες τις ανελεύθερες πολιτικές του, το τελευταίο άκρο των Βαλκανίων παραμένει παρασάγγας δυτικότερο (κι άρα δημοκρατικότερο) απ’ το σουλτανάτο του Ερντογάν. 

Το Σάββατο, στην Κυψέλη είδαμε 3 κόσμους να συγκρούονται: Την εξουσία με την ελπίδα για εξουσία, την εξουσία με την αντίδραση, αλλά κυρίως την εξουσία να συγκρούεται με την λογική.

Ανάλογα με τα αποτελέσματα, εκτιμάται πως θα υπάρξουν ανακατατάξεις στα περισσότερα κόμματα, ειδικά αν έχουμε κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή. Βαθιές αλλαγές ή επιφανειακές στον πολιτικό χάρτη της χώρας; Μένει να το δούμε.

Τι μάθαμε στο ντιμπέιτ; Μάθαμε πως η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητάει πολλά απ’ την πολιτική σκηνή της, αφού της επιτρέπει να παίζει το παιχνίδι με τους κανόνες που την εξυπηρετούν. Δεν μπορεί να ζητάει πολλά απ’ τους δημοσιογράφους της, αφού τους επιτρέπει να κρύβονται πίσω από διακομματικές επιτροπές.

Κλεισμένος σ’ ένα καταφύγιο για να γλυτώσω τους βομβαρδισμούς εικόνων και ειδήσεων για την ενθρόνιση του Τσάρλι, περνούσα ώρες να σκέφτομαι πώς γίνεται κι ακόμα σήμερα, ο Θεός συνεχίζει να σώζει τους βασιλιάδες. Κι ο καιρός δεν είναι διόλου δύσκολος για πρίγκιπες…