Ρωγμή πρώτη: Το τραγούδι ήταν multi-cultural. Βασικά, είναι κι η ίδια η Μαρίνα - μητέρα Ελληνίδα και μπαμπάς από το Σουδάν. Πρώτο εγκεφαλικό για τον μέσο εθνοπατριώτη (που αν μπεις στο TikTok θα δεις ότι περιλαμβάνει και αμέτρητα 20χρονα), που έγινε ακόμα μεγαλύτερο όταν φάνηκε ότι οι βασικές επιρροές του τραγουδιού δεν ήταν ούτε αμερικανικές, ούτε δυτικοευρωπαϊκές, ούτε άλλου «κολακευτικού» για τον μέσο νεοέλληνα, πολιτισμού: εισαγωγή με τα φωνητικά να παραπέμπουν σε Ινδία και Bollywood, o βασικός ρυθμός σε στυλ ρεγκετόν της latin pop, πνευστά βαλκανο-ανατολίτικα. Και το καλύτερο απ’ όλα, στίχος ελληνικός με μόνο δυο φράσεις αγγλικές, γιατί τη γλώσσα μας τη γουστάρουμε και δεν τη χαρίζουμε στους «επαγγελματίες θεματοφύλακές» της, τους μπατριώτες.

Ρωγμή δεύτερη: Το video ήταν αποκαλυπτικά ρεαλιστικό. Αθήνα, σουβλάκι, τζατζίκι, τουρίστες, μνημεία, χορός και χαβαλές. Ό,τι ζούμε καθημερινά και ό,τι αξίζει να ζήσει και ο τουρίστας στην πόλη σήμερα. Γιατί κάποτε όντως δώσαμε «τα φώτα» στον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, but that was loοοοng ago. Και αν δεν βγάλουμε από το κεφαλάκι μας ότι οι άλλοι μας βλέπουν σαν απογόνους του Περικλή και του Λεωνίδα, αν δεν φύγουμε από την εθνική παράκρουση ότι είμαστε ανώτεροι από τους άλλους λόγω των (προ δυόμισι χιλιάδων ετών) επιτευγμάτων των προγόνων μας, προκοπή στο σήμερα δεν θα δούμε ποτέ. Ό,τι είχαμε να προσφέρουμε στην ανθρωπότητα το προσφέραμε και με το παραπάνω, μπορούμε τώρα επιτέλους να είμαστε καλά με αυτό που είμαστε και όχι με αυτό που φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε; Η Μαρίνα έριξε μία ζαριά για να τα μπορέσουμε.

Ρωγμή τρίτη: Η δήλωση της Μαρίνας «Αγαπάμε την Τουρκία». Τριπλό εγκεφαλικό για κάθε είδους μπατριώτη. Και η Μαρίνα το είπε τόσο φυσικά σαν να λέει «αγαπάμε τον εαυτό μας». Γιατί αν δεν καταλάβουμε ότι είμαστε μέρος αυτής της περιοχής του κόσμου, ότι αυτοί είναι οι πιο κοντινοί μας γείτονες και συγγενείς, και πάλι δεν θα δούμε προκοπή. Είμαστε ένα σταυροδρόμι πολιτισμών αλλά δεν το έχουμε αποδεχτεί μέσα μας, το ‘χουμε μόνο στα λόγια. Εκλαμβάνουμε σαν λέπρα οποιαδήποτε συγγένειά μας με την Ανατολή και πασχίζουμε με κάθε τρόπο να γίνουμε Αμερικανάκια, θα πουλάγαμε και την ψυχή μας στο διάβολο για να συμβεί αυτό. Πετάμε από πάνω μας με βδελυγμία τον ανεκτίμητο πλούτο που φέρουμε οι ίδιοι ως «το δυτικό άκρο του κόσμου της Ανατολής» και ψωμολυσσάμε να προσομοιάσουμε στον πολιτισμό με το μικρότερο ιστορικό βάθος. Ναι, Μαρίνα. Μόνο αν αγαπήσουμε την Τουρκία και την Ανατολή μέσα μας θα αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

Ρωγμή τέταρτη: Το περιβόητο χασμουρητό της την ώρα της συνέντευξης της εκπροσώπου του Ισραήλ. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά γι’ αυτό, εγώ θα περιοριστώ σε λίγα λόγια και καλά: Τη στιγμή που θα γίνεται μία γενοκτονία μπροστά μας και δεν θα αντιδράσουμε ούτε στο ελάχιστο, ακόμα και με τον πιο άκομψο ή αδέξιο τρόπο, θα είμαστε ήδη νεκροί. Και η Μαρίνα, όταν αποφάσισε να εκπροσωπήσει τη χώρα στην Eurovision, δεν υπέγραψε πουθενά ότι θα πρέπει να σκοτώσει ούτε τον εαυτό της ούτε την προσωπικότητά της για να το κάνει. Μαρίνα παρήγγειλες και Μαρίνα σου ήρθε. Και όταν έπρεπε, ήταν και λίγο αλητάκι. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς, ήταν σε όλα της, από την αρχή μέχρι το τέλος, απολύτως ο εαυτός της. Εγώ έχω το θάρρος να είμαι πάντα αληθινός σε ό,τι κάνω; Μήπως εσύ;