Το μακρινό πια (φευ) 1999, ο Κιάνου Ριβς έψαχνε στα στενά του διαδικτύου ν’ ανακαλύψει “τι είναι το Matrix;”. Από τότε πέρασ’ ένα ολόκληρο τέταρτο του αιώνα, για ν’ ανακαλύψουμε τελικά πως η ελευθερία ενός ψηφιακού χώρου είναι τόσο μεγάλη όσο τη θέλει ο κεντρικός υπολογιστής του. Όχι φυσικά το ίδιο το μηχάνημα, αλλά ο άνθρωπος που το προγραμματίζει. Ο άνθρωπος που ορίζει “απαγορευμένες” λέξεις, κι έπειτα, χωρίς να τις απαγορεύει, φροντίζει να μην τις δει κανείς. Είναι η σύγχρονη μορφή λογοκρισίας, που συναντά τη σύγχρονη μορφή αντίστασης. Καρπούζι.

Αν έχεις αναρωτηθεί πώς και γιατί το δροσερό καλοκαιρινό φρούτο έγινε ξαφνικά τόσο μεγάλο τρεντ στο διαδίκτυο, μην ψάξεις απάντηση σε παραλίες, ούτε σε κοκτέιλ και μανάβικα. Ψάξε σε μια λωρίδα γης στη Μέση Ανατολή. Και σε μια τακτική που τραβάει χρόνια και χρόνια πίσω. Κάποτε οι απαγορευμένοι χριστιανοί χρησιμοποίησαν το ψάρι. Σήμερα... καρπούζι!

Η απαγορευμένη Παλαιστίνη χρησιμοποιεί το φρούτο που έχει μέσα του όλα τα χρώματα της σημαίας της. Πάντα οι άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο να ξεφεύγουν απ’ τα ραντάρ της ανελεύθερης επιβολής. Όμως εδώ το ερώτημα δεν είναι αν μπορούν. Είναι ως πότε.

Ως πότε θ’ αντιγράφουμε τις τεχνικές των κυνηγημένων της Ρώμης, του μεσαίωνα, του φασισμού και της δικτατορίας; Για χάρη τίνος θεάματος αξίζει αυτό το ανόητο no politica να περιορίζει την ελεύθερη έκφραση αθλητών, καλλιτεχνών, ελεύθερων ανθρώπων. Κι ως πότε θα επιτρέπεται στα κοινωνικά δίκτυα να πηγαίνουν κόντρα στο βασικό ανθρώπινο δικαίωμα της έκφρασης; Θα μου πεις, μαγαζί τους είναι κι ο,τι θέλουν κάνουν. Την τελευταία φορά ωστόσο που το κοίταξα, κανένας καφετζής δεν είχε το δικαίωμα να με κρύψει με παραβάν αν φόραγα μπλουζάκι μ’ εθνικό σύμβολο που δεν του άρεσε. Ο ψηφιακός καφετζής γιατί το έχει; Η UEFA γιατί μπορεί; Η Eurovision σε τι διαφέρει;

Για να προλάβω την ανόητη αναλογία που κάποιοι εύκολα ρίχνουν στο τραπέζι: όχι, η περίπτωση του ναζισμού δεν είναι ίδια. Η Παλαιστίνη αντιστοιχεί σ’ ένα λαό και μια ιστορική περιοχή. Ο ναζισμός σε μια θεωρία που, de jure και de facto οδηγεί σ’ αιματοκύλισμα. Πιο απλά: ο ναζισμός φυσικά και μπορεί ν’ απαγορεύεται (το αν αυτό φέρνει αποτέλεσμα είναι άλλη συζήτηση). Θες τη σωστή αναλογία; Ορίστε: απαγόρευσε τη σημαία της Γερμανίας. Απαγόρευσε τη λέξη Γερμανία. Λοιπόν, πόσο λογικό ακούγεται από δω και πέρα να συμβολίζουμε τους Γερμανούς μ’ ένα χοτ-ντογκ επειδή κάποτε υπήρξε ο Χίτλερ; Και τώρα σκέψου επιπλέον: στην Παλαιστίνη δεν υπήρξε κανένας Χίτλερ…

Η Παλαιστίνη είναι το θύμα. Δεν αφανίζει, αφανίζεται. Ναι, η Χαμάς, ναι, οι επιθέσεις, όμως εδώ δεν μιλάμε για τρομοκρατία κι αντιτρομοκρατία. Μιλάμε για ένα λαό που σβήνεται απ’ το χάρτη. Κι αυτός ο λαός που ψάχνει απεγνωσμένα μια σανίδα να πιαστεί, αντικρίζει την επιβολή μιας εγκληματικής ουδετερότητας.

Φυσικά, ο αλληλέγγυος κόσμος υπάρχει. Κι αυτός ο κόσμος βρίσκει τρόπο να εκφράζεται. Με καρπούζια, με φορέματα σε κόκκινα χαλιά, μ’ ασπρόμαυρα μαντίλια, σπάει το απολιτίκ καρκίνωμα της σύγχρονης τάσης. Η Ιρλανδία αναγνωρίζει πια παλαιστινιακό κράτος. Η Ισπανία αναγνωρίζει παλαιστινιακό κράτος. Η Νορβηγία αναγνωρίζει παλαιστινιακό κράτος. Προτού αναρωτηθώ τι θα κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, προτού αναρωτηθώ τι θα κάνει η Ελλάδα, αναρωτιέμαι τι θα κάνουν οι Ευρωπαίοι. Τι θα κάνουν οι Έλληνες. Λοιπόν; Θα το πούμε με τ’ όνομά του;

Αν το πούμε όλοι μαζί, κανείς δεν θα μπορέσει να το κρύψει. Δεν είναι καρπούζι. Δεν είναι φόρεμα. Δεν είναι μαντίλι. Είναι η Παλαιστίνη. Και ματώνει…

Φωτογραφία: © Σοφοκλής Αρχοντάκης