Φραντς Κάφκα αγάπη μου, έλα πάρε με από δω

«Κάποιος πρέπει να είχε συκοφαντήσει τον Γιόζεφ Κ., γιατί ένα πρωί, χωρίς να έχει κάνει τίποτα απολύτως, συνελήφθη».

Φραντς Κάφκα αγάπη μου, έλα πάρε με από δω
ΠΡΟΒΟΛΗ

Πάνω από 10 χρόνια τώρα, πρωταγωνιστές σε έναν καφκικό εφιάλτη.

Και αν στην αρχή αρνηθήκαμε πεισματικά την "ενοχή" μας, αποδεχθήκαμε εν τέλει οικειοθελώς το ρόλο και μάθαμε το σενάριο: Κάθε αντίσταση είναι μάταιη και περιττή.

Άλλωστε, την σπασμωδική προσπάθεια κοινωνικής αντίδρασης και ριζοσπαστισμού, τα πρώτα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας (από τα δύο κόμματα που εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση για δεκαετίες), ακολούθησε η παραίτηση.
Ήταν -και εξακολουθεί να είναι- μία εποχή βίαιης φτωχοποίησης, κοινωνικού αυτοματισμού, διαφθοράς, πρωτοφανούς μεροληψίας από τα ΜΜΕ και γιγάντωσης της αμφισβήτησης στο πολιτικό σύστημα.

Μια εποχή που οι ένοχοι έγιναν κατήγοροι και τα θύματα παρουσιάστηκαν ως θύτες ή που τέλος πάντων, όλοι μαζί «έτρωγαν» ένα απροσδιόριστο «μαζί».
Μια εποχή που ο νεοφιλελευθερισμός επιστράτευσε τον έτερο ιστορικό πυλώνα εξόντωσης των αδυνάμων. Τον φασισμό.

Ακόμα όμως και στη βάρβαρη εκείνη περίοδο των μνημονίων, η τωρινή «κανονικότητα» θα φάνταζε ως μια ακραία, σχεδόν γκροτέσκα εκδοχή του μέλλοντος.

Τουλάχιστον τότε ακόμα, οι λέξεις δεν είχαν πάρει οριστικό διαζύγιο από το νόημά τους.

Μπορούσαμε να αντιληφθούμε πολλά παραπάνω από τις ακριβείς μεταφράσεις και τις "συνιστώμενες ρυθμίσεις" κοινωνικής συμπεριφοράς, που σήμερα έχουν μεταμορφώσει ακόμα και -δήθεν- προοδευτικές "ατομικότητες", σε παβλοφικα σκυλάκια/δικαστες που αναπαράγουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, με βασικά συστατικά την υπεραπλούστευση και την βολική αφήγηση. Διαδικτυακοί καπηλευτές εννοιών και κινημάτων. Αφαιρώντας κάθε τι κοινωνικά δημιουργικό.

Και όλοι μαζί, θύματα –μαζί και γρανάζια- ενός παράλογου και εκδικητικού μηχανισμού εξουσίας, που έσπασε μεθοδικά κάθε –έστω και επίπλαστο- κοινωνικό συμβόλαιο που προϋπήρχε και που, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, εφαρμόζει βίαια μια συλλογική ταπείνωση.

Ένας μηχανισμός εξουσίας που φροντίζει να θυμίζει διαρκώς στον κάθε πολίτη ότι έχει τον έλεγχο και τη δυνατότητα να τον καταστρέψει, ανά πάσα στιγμή.

Και κάπως έτσι, περάσαμε μεταβατικά στη διαχείριση της δυστυχίας.

Και κάπως έτσι, δημιουργήθηκε η τυφλή άρνηση.

Ο Γιόζεφ Κ. στη «Δίκη» του Κάφκα, δεν είναι ένας περιθωριακός ή αναρχικός που πέθανε «τυχαία» (όπως στην αρκετά πιο προφανή αλληγορία του Ντάριο Φο).
Ο Γιόζεφ Κ. είναι τμηματάρχης σε τράπεζα. Είναι… της μεσαίας τάξης.

«Ήταν σα να έπρεπε να τον ακολουθεί η ντροπή μετά θάνατον»

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ