Στην αυγή του 1995, με την τότε σύντροφό μου, αποκτήσαμε το δεύτερο παιδί μας. Γεννήθηκε στη Δράμα, όπου και είχαμε εγκατασταθεί από τότε που ήρθαμε στην Ελλάδα ως μετανάστες. 

Το πρώτο μας παιδί, γεννήθηκε στην Αλβανία και το φέραμε στην Ελλάδα, όταν ήταν πέντε (5) μηνών. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και σήμερα που γράφεται το άρθρο, η Δραμινή κόρη μας, εργάζεται ως μαία σε μεγάλο μαιευτήριο της Αθήνας ενώ η μεγάλη σπουδάζει στη Στοκχόλμη.

Στα τέλη του 2012, για λόγους που έχουν ειπωθεί πολλές φορές σε άλλα Μέσα και την ώρα που έπρεπε, αναγκάστηκα να φύγω από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκα στη Σουηδία. Στις αρχές του 2014, η οικογένεια μεγάλωσε και ήρθε στη ζωή η τρίτη κόρη ενώ το 2019, ήρθε και η τέταρτη.

Η μεγάλη κόρη, έλαβε την ελληνική ιθαγένεια όταν έκλεισε τα 25 (!) της χρόνια, μετά από αρκετές γραφειοκρατικές περιπέτειες και καθυστερήσεις. Ωστόσο, την έλαβε και είναι Ελληνίδα πολίτης.

Η δεύτερη, όμως, που όπως έγραψα στην πρώτη παράγραφο, ενώ γεννήθηκε στην Ελλάδα, μεγάλωσε, πήγε σχολείο, σπούδασε το επάγγελμά της στην Ελλάδα και εργάζεται πλέον σε μαιευτήριο εδώ και τρία χρόνια, κυκλοφορεί ακόμα με άδεια παραμονής για μετανάστες. Παρεμπιπτόντως, μετανάστες στην Ελλάδα υπήρξα εγώ και η μητέρα τους αλλά όχι τα παιδιά μας.

Την εβδομάδα που μας πέρασε, οι μικρές μας κόρες, η σύντροφός μου κι εγώ, πήραμε την χαρούμενη είδηση ότι έχουμε γίνει πλέον Σουηδοί πολίτες.

Οι διαδικασίες για να γίνει κανείς πολίτης μιας χώρας, είναι διαφορετικές σε κάθε χώρα κι αυτό είναι κάτι που καθορίζεται από τις ίδιες τις χώρες. Παρά το γεγονός πως η ελληνική πολιτεία, έχει όρους και προϋποθέσεις απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας, που στην ουσία προσβάλλουν την ίδια την πολιτεία, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως αντιμετωπίζει τα παιδιά των μεταναστών, που γεννήθηκαν ή (και) μεγάλωσαν στη χώρα, ως μετανάστες. Κάτι τέτοιο, είναι μοναδικό στην Ευρώπη.

Κατανοώ σε κάποιο βαθμό την ελληνική πολιτεία, και την ανάγκη της να “χαϊδεύει” τα αυτιά των νοικοκυραιών, αλλά από την άλλη, νομίζω ότι και εκείνη, πρέπει να κατανοήσει πως, δεν έχουν όλα τα παιδιά των μεταναστών το ταλέντο του Γιάννη Αντετοκούνμπο και των αδελφών του. Υπάρχουν κι εκείνα που, χωρίς να είναι ικανά να “καρφώνουν” την μπάλα του μπάσκετ στα καλάθια του NBA, δικαιούνται να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους Έλληνες πολίτες.

Στην ουσία, είναι πολίτες τις χώρας, απλώς το κράτος τους στερεί βασικά δικαιώματα, εκδικητικά.
Φυσικά, τα δικαιούνται αυτά, με την προϋπόθεση ότι το ελληνικό κράτος, επιθυμεί να θεωρείται σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, που σέβεται τα θεμελιωμένα και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Πράγμα για το οποίο, αμφιβάλλω σφόδρα.

*Ο Niko Ago είναι Δημοσιογράφος της Δημόσιας Σουηδικής Τηλεόρασης, SVT