Το κείμενο το έγραψα όταν ήμουν 15 ετών και για λόγο που δεν θυμάμαι, ένα χρόνο αργότερα το έστειλα στην τοπική εφημερίδα της Νέας Μάκρης.

Μοιράζομαι μαζί σας το κείμενο αυτούσιο χωρίς την παραμικρή παρέμβαση.

Συγχωρήστε το άγουρο της γραφής. Όταν τα νιάτα προσπαθούν να εκφραστούν δικαιολογούνται τα πάντα. Δεν μου αρέσει να διαβάζω παλιά μου κείμενα, όπως δεν μου αρέσει να βλέπω τις παραστάσεις μου ή τις σειρές που έχω παίξει. Το να διαβάζω όμως κείμενο της εφηβείας μου ύστερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια η αλήθεια είναι ότι με συγκίνησε γιατί ακόμα αναζητώ το ίδιο με τότε. Στόχους με νόημα.

Ακολουθεί το κείμενο:

«(…) Ο λόγος που σας στέλνω, είναι για να γνωρίσετε το πώς βλέπω εγώ την κοινωνία που μεγαλώνω. Παρόλο που το άρθρο γράφτηκε πριν από ένα χρόνο, εγώ, προσπαθώ να μένω σταθερός στις απόψεις μου, όσο φυσικά μου επιτρέπει η ηλικία μου.

Στόχοι με νόημα

Εκείνο που με φοβίζει περισσότερο απ’ όλα, είναι η έλλειψη ιδανικών. Νιώθω πως δεν έχουμε αξίες για να παλέψουμε.

Δεν έχουμε τα κατάλληλα κίνητρα που θα μας ωθήσουν στην αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Ενός κόσμου δίχως ρατσιστικές ιδεολογίες, δίχως εγκληματικότητα, δίχως ανεργία και δυστυχία, αλλά πάνω απ’ όλα, δίχως ταμπέλες. Δεν μας αρέσει να μας κρίνουν από το βαθμό του σχολείου, δεν μας αρέσει να μας κρίνουν από το πόσες ξένες γλώσσες μιλάμε ή από το πόσα πτυχία έχουμε.

Κατανοούμε πως η κοινωνία δεν πρέπει να μένει στάσιμη και η απαιτήσεις αυξάνονται από τον κοινωνικό περίγυρο. Πρέπει όμως να καταλάβουμε όλοι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πραγματικές αξίες της ζωής. Κανείς δεν πρέπει να μας τιμωρήσει για το αν τελικά δεν επιτύχουμε το στόχο μας… Αρκεί να υπάρχει στόχος.

Προχωρούμε όλοι, σαν πρόβατα στη σφαγή. Προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, θυσιάζουμε ελεύθερο χρόνο, προσωπικές σχέσεις και καταστάσεις που δίνουν αξία στη σύντομη ζωή, μόνο και μόνο για να επιτύχουμε το στόχο που δεν έχουμε επιλέξει εμείς, αλλά η κοινωνία: ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ.

Μεγαλώνουμε έχοντας στο μυαλό μας την ημέρα που θα από φοιτήσουμε από την Τρίτη Λυκείου. Μαθαίνουμε να ζούμε με την ιδέα του «Διάβαζε τώρα, για να απολαύσεις αργότερα» μόνο που στην πραγματικότητα κανείς δεν μας λέει αν τελικά θα απολαύσουμε αργότερα. Αν τελικά οι αγωνίες οι κόποι και οι θυσίες δώδεκα χρόνων έπιασαν τόπο. Τα πράγματα παρουσιάζονται πολύ εξιδανικευμένα.

«Η μάθηση και η καλλιέργεια του πνεύματος δεν πάνε ποτέ χαμένα», λένε οι ωριμότεροι. Σύμφωνοι, υπό την προϋπόθεση όμως να μην υπάρχει η πίεση που σε κάνει να ξεχνάς την ουσία και να συνεχίζεις το ταξίδι κυνηγώντας κάτι που δεν είσαι σίγουρος αν θέλεις.

Και μέσα στην όλη μας προσπάθεια να προλάβουμε το «τραίνο της ζωής» γινόμαστε όλοι επιβάτες του ίδιου τραίνου. Ενός τραίνου που ποτέ δεν ξέρουμε τον προορισμό του αλλά ταξιδεύουμε, πολύ απλά, επειδή ταξιδεύουν και όλοι οι άλλοι.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει γιατί σήμερα -είτε το θέλουμε είτε όχι- ανήκουμε όλοι στο ίδιο «κίνημα», σ’ αυτο της Παγκοσμιοποίησης. Στο κίνημα που αλλοτριώνει, μαζικοποιεί. Στο κίνημα του καταναλωτισμού και της έλλειψης ιδεών.

Αυτό θα πρέπει κάποτε, να σταματήσει. Ας θέσει ο καθένας τα δικά του κριτήρια για τον προορισμό του. Ας αποφασίσουμε από δω και πέρα μόνοι μας για το πού θα πάμε και στο ταξίδι που κάνουμε εκτός από το να κοιτάμε ευθεία να ρίχνουμε και μια λοξή ματιά γύρω μας, στους συνανθρώπους μας.

Η διαφορά μας με τους μεγαλύτερους είναι ότι εμείς, σαν νέοι, ξέρουμε να αντιστεκόμαστε. Μπορούμε να μιλάμε, να σεβόμαστε και να μην σκύβουμε το κεφάλι. Έχουμε ακόμα όνειρα και ιδέες για ένα καλύτερο αύριο. Δεν έχουμε απογοητευτεί… ακόμα.

Δεν ζητάμε να μας εφοδιάσετε με μέσα που θα μας χρησιμεύσουν μόνο και μόνο για να επιβιώσουμε. Ζητάμε να μας δείξετε τον τρόπο για να ζήσουμε τη ζωή. Θέλουμε να μας δείχνετε τα ευχάριστα και να μας υπενθυμίζετε τα δυσάρεστα. Να μας κρατάτε ζωντανό το ενδιαφέρον και να μας δίνετε λόγους ύπαρξης. Θέλουμε, ζητάμε, να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής με πραγματικούς στόχους. Στόχους με νόημα.

Χάρης Τζωρτζακης.