Πόσο γαμάτοι είμαστε όμως ρε παιδί μου μερικοί άνδρες;

Πόσο ευαίσθητοι, στοργικοί και με ενσυναίσθηση.

Πόσο οι πρόσφατες, κοσμογονικές αλλαγές σχετικά με την πιο διαχρονική καταπίεση στην ιστορία, συντελούνται με τη συγκατάθεσή μας.

Ναι, τόσο γαμάτοι. Τόσο μεγάθυμοι. Τόσο «πραγματικοί άνδρες».

«Ο πραγματικός άνδρας δεν σηκώνει χέρι σε γυναίκα».

«Ο πραγματικός άνδρας βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού».

«Ο πραγματικός άνδρας σέβεται τα παντελόνια που φοράει».

«Ο πραγματικός άνδρας δεν ντρέπεται να κλάψει».

«Ο πραγματικός άνδρας δεν δημοσιεύει προσωπικές στιγμές της συντρόφου του στο διαδίκτυο».

Ο κακοποιητικός σύντροφος, δεν είναι «πραγματικός άνδρας», είναι ιμιτασιόν.

Ο σεξιστής, δεν είναι «πραγματικός άνδρας», είναι ρομπότ.

Ο γυναικοκτόνος, δεν είναι «πραγματικός άνδρας». Είναι ηθοποιός.

Για να σοβαρευτούμε και να το κλείνουμε.

Κάθε φράση, όπως οι παραπάνω, που ξεκινάει με την μεγαλειώδη επίκληση «Ένας πραγματικός άνδρας», είναι η επιτομή της πατριαρχίας.
Ότι δηλαδή, η ιδανική, πραγματική έκφανση του άνδρα, αποτελεί το λαμπερό παράδειγμα της ηθικής κυριαρχίας.

Είναι ο πεφωτισμένος άρχοντας που παραχωρεί οικειοθελώς δικαιώματα και δεν καταπιέζει, ούτε κακοποιεί τις "υποτελείς" του, παρόλο που έχει τη δύναμη.

Ο «πραγματικός άνδρας» μπορεί να ασκήσει –κατά βούληση- σωματική, σεξουαλική και ψυχολογική βία στη γυναίκα, αλλά επιλέγει να μην το κάνει.

Δοξάστε τον «πραγματικό άνδρα». Είστε τυχερές που επιλέγει να σταθεί δίπλα σας.