Εξάλλου, ο φεμινισμός δεν μάχεται για μια κοινωνία όπου οι άνδρες είναι κατώτεροι, αλλά για μια κοινωνία κατά την οποία όλοι είναι ίσοι, απολαμβάνοντας ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες.

Και αν και προσωπικά είμαι η πρώτη που πάντα θα κατακρίνω όλα τα αποτελέσματα της τοξικής αρρενωπότητας, οφείλω να παραδεχτώ πως είναι άδικο να τους βάζουμε όλους στο ίδιο "τσουβάλι".

Γιατί υπάρχουν άνδρες που πιστεύουν επίσης σε αυτήν την ισότητα. Και παλεύουν γι' αυτήν. Είναι εκείνοι που δεν ανέχονται τη βία και τις διακρίσεις απέναντι σε οποιοδήποτε ον, αντιδρούν και αντιστέκονται με κάθε τρόπο.

Είναι οι ίδιοι που μας συνοδεύουν στις πορείες υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων, που φωνάζουν και αγωνιούν για όσες δεν είναι πια μαζί μας, κρατούν πανό και απαιτούν μαζί με εμάς, χωρίς να βολεύονται στα ανδρικά προνόμιά τους.

Είναι εκείνοι που δεν θα αφήσουν να θιχτεί ούτε ο εγωισμός, ούτε ο ανδρισμός τους αν αναλάβουν δουλειές για το σπίτι, αν βάλουν μπουγάδα ή πλύνουν κανένα πιάτο. Δεν θεωρούν την ανατροφή των παιδιών αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση και συμβάλουν εξίσου σε αυτήν.

Μαθαίνουν στα παιδιά τους τι θα πει να αγαπάς άνευ ορίων, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς φυλετικά στερεότυπα, χωρίς ρατσισμό και σεξισμό. Γίνονται μπαμπάδες που δεν μεγαλώνουν «μάγκες» γιους και «σεμνές» κόρες, ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να παίζουν με ό,τι παιχνίδι θέλουν, να ντύνονται όπως θέλουν και να ονειρεύονται όποια δουλειά θέλουν.

Είναι πολύ πιθανό να τους δεις να κυκλοφορούν στο σπίτι με πολύχρωμα τσιμπιδάκια στα μαλλιά, γκλίτερ στο πρόσωπο, τακούνια και φούστες, απομεινάρια από το παιχνίδι με τα παιδιά. Είναι εκείνοι που δεν θα παραπονεθούν ποτέ πως «οι άνδρες δεν τα κάνουν αυτά».

Αν συναντήσουν μια γυναίκα το βράδυ σε άδειο σκοτεινό δρόμο, θα σκεφτούν να κρατήσουν τις αποστάσεις τους για να μην την φοβίσουν, θα φροντίσουν καμία να μην νιώσει ανασφαλής και δεν θα προβούν σε πρακτικές mansplaining, manspreading κλπ. Γιατί έχουν ενσυναίσθηση και καταλαβαίνουν.

Υπάρχουν άνδρες που πιστεύουν στην αυτοδιάθεση των γυναικών και θέλουν να τις βλέπουν να πετυχαίνουν. Έχουν μάθει να μην απειλούνται από μια δυναμική γυναίκα, την στηρίζουν να κυνηγήσει την καριέρα της και την βοηθούν να πετύχει τα όνειρα και τους στόχους της.

Είναι οι άνδρες εργοδότες που θα δώσουν την προαγωγή, την αύξηση, την ευκαιρία, προσπερνώντας φύλα και κοιτάζοντας μόνο πτυχία, προσόντα και δυνατότητες, που είναι ισάξιες με έναν άνδρα.

Η πατριαρχία επηρεάζει αρνητικά και τις ζωές των ανδρών.

Η κοινωνία τους έχει ορίσει ρόλους - όπως εκείνου του «άνδρα-κουβαλητή» - που τους πιέζουν να είναι πετυχημένοι μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία, να βγάζουν x λεφτά τον μήνα για να μπορούν να συντηρήσουν την οικογένεια τους, όλα αυτά διατηρώντας ένα σταθερό ψυχολογικά προφίλ, αλλιώς θεωρούνται άχρηστοι και ανίκανοι.

Υπάρχουν εκείνοι όμως που δεν θα φοβηθούν να δείξουν τα συναισθήματά τους. Θα δείξουν τον φόβο τους, την ανασφάλειά τους, τη συγκίνησή τους. Δεν θεωρούν ότι θα είναι λιγότερο άνδρες αν κλάψουν.

Όχι λοιπόν, δεν είναι όλοι οι άνδρες ίδιοι. Αυτούς τους άνδρες τους αναγνωρίζουμε και σε αυτές τις περίεργες, ενάντια των γυναικών, εποχές που ζούμε, τους αγαπάμε λίγο περισσότερο.

Τέτοιους άνδρες οφείλουμε να μεγαλώσουμε, με αξίες και ιδανικά που βάζουν την ισότητα και τον σεβασμό πιο ψηλά από όλα. Τότε ο κόσμος θα ήταν σίγουρα πολύ πιο όμορφος.