Γενικές δοκιμές στο λόφο του Λυκαβηττού. Η βραδιά θα περιλαμβάνει περίτεχνους φωτισμούς, πολυμελής ορχήστρα. Πυροτεχνήματα-σιντριβάνια θα σκίσουν τον αττικό ουρανό, γλυκές κλουβίτσες των ΜΑΤ θα παραφυλάνε, η προσμονή και η ελπίδα θα μας κυκλώσουν σαν μια ευχάριστη αίσθηση φρεσκάδας.

Οι αμέριμνοι, αισιόδοξοι άνθρωποι ξεχωρίζουν από μακριά.

Είναι απαστράπτοντες, ντύνονται με βυσσινί βελούδινα σακάκια, τραγουδούν χριστουγεννιάτικα με τη χάρη του Michael Bublé και καραβοτσακισμένη άρθρωση, συντροφιάζουν με καναλάρχες, εργολάβους, εφοπλιστές, απολαμβάνουν τη ζεστασιά των μοναδικών σαλέ στην Αράχωβα και τα Ζαγοροχώρια (πάντοτε με το ρίσκο του ανοιχτού κινητού), εύχονται αλληλοκατανόηση κι αλληλεγγύη με το χέρι πεταχτά στην καρδιά.

Οι άριστοι άνθρωποι υπογράφουν υπερκοστολογημένες συμβάσεις και κουνούν το δάχτυλο στους κακόμοιρους μίζερους γκρινιάρηδες, στους οποίους ρίχνουν το γλειμμένο κοκαλάκι της αύξησης του 2%.

Χεμ χεμ, μην ξεφεύγουμε, λοιπόν, πάρτε θέσεις. Η κακοστημένη λυπηρή γιορτή ξεκινά.

Δείξε μου το φιάσκο σου, να σου πω ποιος είσαι.
Ρε μπας και βρισκόμαστε στην Τάιμς Σκουέρ της Νέας Υόρκης; Εκεί δεν οργανώνουν κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς τη φιέστα του Ball Drop και φωνάζουν λαμπερά αστέρια να τραγουδούν μες στο κρύο; Από τη Mariah Carey στη Cindy Lauper, μέχρι και τους Journey ξέθαψαν φέτος.

Και σκέφτομαι παράλληλα: μήπως έχουν δίκιο; Αποδέξου τη φάση με το Ρουβά, μη ζορίζεσαι τόσο. Μη φαρμακώνεσαι. Εκπολιτίσου. Εξευρωπαΐσου. Εξαμερικανίσου. Απόβαλλε για λίγη ώρα το χτικιό του Βαλκάνιου. Για 17 χρυσοπληρωμένα λεπτά μόνο. Κρίμα είναι. Κοίτα εδώ μια φάση ψώνιο που σου έστησαν. Με τη συναίνεσή σου. Με χρήματα που άλλοι δε βγάζουν σε μια ζωή ολόκληρη.

«Ναι, έλα ρε, χρόνια πολλά, καλή χρονιά, με υγεία. Χαχα όχι, δεν ήταν φάρσα αυτό που είδες. Ή, μάλλον, μπορεί και να ήταν, ξέρω κι εγώ;».

Έτσι που λες, κάτι με πιάνει τις γιορτές, μια μελαγχολία απ' αυτές που σου κυκλώνουν τη ψυχή. Η μελαγχολία των γιορτών φταίει που δεν ξεσηκώθηκαν όλοι να επικροτήσουν αυτή την αναιδέστατη κατασπατάληση.

Αδίκως δηλαδή ολοφύρομαι, κλαίω θρηνητικά και κρώζω. Εγώ ο μίζερος πολίτης. Που δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα. Που παίζω περίλυπος με τα τρίμματα της βασιλόπιτας μες στο πιάτο μου και δεν σκάω ο ξεφτίλας ένα χαμόγελο.

Για τη χρυσή μας Πρωτοχρονιά. Για τον Σάκη τον Ρουβά, που χρίστηκε ξανά καλλιτεχνικός εκπρόσωπος του Συστήματος. Του συστήματος που ξεπουλάει τα πάντα για να σερβίρει διαστημική σαπίλα και μπαγιάτικο σταριλίκι.

Κι ας ξεσηκώθηκε πάλι σύσσωμη η ιντελιγκέντσια, όπως τότε με τον εφιάλτη του «Άξιον εστί» ή τις «Βάκχες». Τι ξέρουν από πολιτισμό;

Εντάξει, ας μην τα βάλω μόνο με τον Ρουβά. Όποιος μυρίσει ψημένο κρέας, άλλωστε, θα τρέξει.

Δεν έχω, όμως, κανένα αίσθημα δίκιου να αποδώσω σ’ αυτούς τους ελεήμονες άρχοντες του «τόπου» μας, που επιδεικτικά προκαλούν με την κάθε πράξη παροιμιώδους εξευτελισμού. Που επιχειρούν στο όνομα της ψυχαγωγίας των πολιτών, την ώρα που η χώρα καταρρέει από τρομακτικές ελλείψεις στη δημόσια υγεία.

Την ώρα που η απαγόρευση της μουσικής θεωρείται αποδοτικό μέτρο για την ανάσχεση μιας πανδημίας. Αντί να υποκριθούν, έστω, πως πίσω τους αφήνουν ένα έργο ουσίας. Να υποκριθούν πως δεν τοποθετούν επίτηδες ένστολους να ενεδρεύουν για πετούμενα γιαουρτάκια, γιατί μπορεί  τελικά να τα αξίζουν πραγματικά. Το χειρότερο πράγμα που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν εξαιρέσουμε όλα τ’ άλλα, δεν είναι που κάποιοι την ψώνισαν τόσο που νομίζουν πως είναι Μεγαλέξανδροι και Ναπολέοντες, είναι που οι προτεραιότητές τους είναι εντελώς επιφανειακές και κενές. Αρρωστημένες κάπως.

Και δεν γρατζουνιέται λίγο η κοινή λογική και δεν γκρεμίζεται κανενός το μυαλό.

Έλα που το καλύτερο ρούχο του ανθρώπου είναι η ντροπή. Και για να αλλάξεις τον εαυτό σου, θα πρέπει πρώτα να ντραπείς για αυτό που είσαι.

Αυτή είναι η «πολιτισμένη» εθνική ντροπή. Εκεί είναι τα δύσκολα. Εκεί σας θέλω.

Άντε και καλά μας μυαλά.