Το twitter είναι ένα ποικιλόμορφο μέσο στο οποίο μπορείς να συναντήσεις πολλούς διαφορετικούς κόσμους.

Ενημερώνεσαι περισσότερο από πρόσωπα και όχι μόνο από τα Μέσα.
Γελάς με την ευρηματικότητα στα #hashtags και βρίσκεις κοινά με ανθρώπους όπως εσύ, από την απέναντι πολυκατοικία μέχρι την άλλη πλευρά του κόσμου.

Τον τελευταίο καιρό, η δημοσιογραφία στην χώρα βιώνει μια τρομακτική κρίση που όμοια της δεν έχει υπάρξει στο πρόσφατο παρελθόν.

Το βλέπαμε να συμβαίνει στην γειτονική χώρα και το ρίχναμε στον ηγεμόνα της. «Τρελός είναι ο Ερντογάν, εδώ δεν γίνονται αυτά», λέγαμε σε παρέες.
Αυτή την στιγμή, κάπου στην Κωνσταντινούπολη, ίσως σε μια άλλη παρέα κάτι τύποι σαν και εμάς να λένε «Ρε τον Μητσοτάκη, δεν του το ‘χαμε. Πάλι καλά, δεν είμαστε μόνοι πλέον»

Η ίδια η πραγματικότητα ήρθε με τον πιο σκληρό τρόπο να μας δείξει ότι ζούμε σε μια χώρα που η ελευθερία του λόγου κοστίζει πολύ ακριβά, όπως έλεγε και ο Παύλος Φύσσας.

Η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση της βασιλεύουσας λογοκρισίας πληρώνεται με μηνιάτικα ban και το όλο κλίμα μοιάζει με επεισόδιο του Black Mirror.

Σε λίγο καιρό, όσοι υποστηρίζουν την κυβέρνηση, μπορεί να παίρνουν εκπτωτικά κουπόνια. (Αυτό δεν ισχύει για εσάς όμως κυρία Σταμάτη μου, εσείς έχετε φάει ban από τους ανθρώπους της Τέχνης).

Ο αγώνας της εξουσίας να banάρει όποιους λένε την αλήθεια, βρίσκει ένα μπλε αφιλτράριστο τοίχο, που λέγεται Twitter.

Συμφωνούμε ότι υπάρχουν φορές που τα πράγματα ξεφεύγουν, γράφονται ανακρίβειες και διαδίδονται fake news. Ιδανικά, μακάρι να υπήρχαν οδηγίες χρήσης. Όταν όμως οι ίδιοι οι πολιτικοί λένε ψέματα, τι απαιτήσεις να έχεις από τον ίδιο τον κόσμο;

Τα hashtags ενώνουν τον κόσμο και δεν είναι και λίγες φορές που οι χρήστες παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, μέσω του πληκτρολογίου.

Το e-food ήταν μια νίκη του λαού και των socialmedia. Η περίπτωση του Στάθη Παναγιωτόπουλου, η επαναφορά του Ζαραλίκου, του Αβραμίδη και πολλών άλλων περιπτώσεων που σίγουρα μου διαφεύγουν.

Δεν περισσεύει καμία νίκη όταν η μάχη είναι άνιση και το Τwitter ενώνει φωνές, έστω και μέσω του διαδικτύου, αποτελώντας ένα άτυπο pre-game για την συνάντηση στους δρόμους (και να μην εκτονώνεται όλο αυτό μόνο διαδικτυακά).

Δεν είναι κακό να υπάρχει και μια μικρή επανάσταση μέσω του twitter, αρκεί να υπάρχει.

Η επανάσταση των hashtags, λοιπόν.

Δεν ακούγεται και άσχημο.

Ευτυχώς υπάρχει και το twitter.