Και τι έγινε; Είναι νέοι, πλούσιοι και αυτοδημιούργητοι

Ό,τι κι αν γύρευε, αγαπητές κι αγαπητοί, στη σουίτα, σίγουρα δεν γύρευε να ναρκωθεί και να βιαστεί ομαδικά.

Και τι έγινε; Είναι νέοι, πλούσιοι και αυτοδημιούργητοι
ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν κατάλαβα καλά, έτσι χοντροκομμένα όπως γράφτηκε, στις σουίτες των πολυτελών ξενοδοχείων θεωρείται αμφίβολο να διεξάγονται ασφαλή πάρτι, ενώ είναι μάλλον πιο πιθανό κι αναμενόμενο να λάβει χώρα ένας βιασμός.

Δυστυχώς μόλις επέλεξες να χάσεις το δάσος για το δέντρο, δαιμονοποιώντας αδέξια το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου ως μοναδικό τόπο ανομημάτων, προβαίνοντας σε έμμεσο slut-shaming χωρίς κανένα έρεισμα προς το θύμα κι αδιαφορώντας πλήρως για το ανήθικο έγκλημα καθαυτό.

Γιατί η συγκεκριμένη άποψη θεωρείται ισοδύναμη αυτής της φριχτής ερώτησης που κάτι σκατόμυαλα τόλμησαν να εκφράσουν δημόσια τις τελευταίες μέρες, αναρωτώμενα με περιπάθεια «τι διάολο γύρευε το κορίτσι στη σουίτα;».

Και δεν φτάνει αυτό, έχουν και το θράσος να μην καταλαβαίνουν γιατί τους σκυλοκράζουν. Ό,τι κι αν γύρευε, αγαπητές κι αγαπητοί, σίγουρα δεν γύρευε να ναρκωθεί και να βιαστεί ομαδικά. Σίγουρα δεν γύρευε να χτυπηθεί μέχρι θανάτου και τα λοιπά.

Και δεν ξέρω τι να σκεφτώ, πολύ περισσότερο για τις γυναίκες που απορούν γι’ αυτό.

Να το θεωρήσω ξεφτίλα; Να τις λυπηθώ που ο εγκέφαλός τους έχει μουλιάσει στα μαύρα βουρκόνερα της πατριαρχίας και όσο και να τον στύψεις δεν θα καθαρίσει; Να τις δικαιολογήσω για τον ίδιο ακριβώς λόγο;

Ας μην πέφτουμε, ωστόσο, στην παγίδα του συστήματος. Καθόλου δεν έχει να κάνει με το αν είσαι γυναίκα ή άνδρας. Μα καθόλου.

Το ότι η αντίληψη πως το θύμα σεξουαλικής επίθεσης «ψάχνεται για μπελάδες», πως «πηγαίνει γυρεύοντας» έφτασε να θεωρείται ηθικά αποδεκτή, το ότι δεν ανοίγει μύτη κάθε που κάποιος δηλώνει κάτι παρόμοιο, είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που πάσχει και έχει ενσωματώσει την έμφυλη βία σε δραματικά επίπεδα.

Στην Ελλάδα μόνο αυτοί που μας κοιμίζουν είναι στο απυρόβλητο, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Από το ορμητήριο του χλιδάτου ξενοδοχείου της συμπρωτεύουσας, φορώντας το εξαιρετικής ποιότητας κοστούμι του Μορφέα και κραδαίνοντας οπιούχες ουσίες, κάτι ντεμέκ επιφανείς «γιοί του Ύπνου» έρχονται να προτείνουν πως ο άντρας δικαιούται να εισπράττει ανεμπόδιστα τα δυσνόητα φετίχ της βίας και του καταναγκασμού κατά τη διάρκεια του σεξ.

Τους κάνει, ρε παιδί μου, πολλή καύλα. Στο γεμάτο ναρκισσιστική θύελλα μυαλό τους, η έξαψη του φιλήδονου επιτρέπει τα πάντα. Είναι, λοιπόν, μεγάλη καύλα να ναρκώνεις έναν άνθρωπο, ώστε να τον βιάσεις από κοινού με την παρέα σου. Δεν είναι άρρωστο, δεν είναι χυδαίο, δεν είναι αποκρουστικό. Δεν είναι κατά πρώτο λόγο εγκληματικό. Είναι εμπνευσμένο, πρωτότυπο, ένας τρόπος να νοστιμεύσει η σεξουαλική σου μονοτονία, να «βγάλεις γούστα».
Όλο τα συνηθισμένα; Ε όχι.

Νιάτα εκπαιδευμένα στον εύκολο εντυπωσιασμό και στην όπως όπως υπερδιέγερση, υποχείρια εκείνης της βιομηχανίας πορνό που χαρίζει την ψευδαίσθηση μιας calculated καλοπέρασης με τους φίλους σου. Καμία καλοπέραση.

Στην περίπτωση που δεν υπάρχει συναίνεση, πρόκειται για καθαρό βιασμό. Πρέπει να εμπεδωθεί επιτέλους.

Στην περίπτωση της κοπέλας στη Θεσσαλονίκη, κατά τη γνώμη μου πάντα, συνιστά εκτός των άλλων σεξουαλικό μενγκελισμό και βασανιστήριο.

Μια καθ’ όλα παραβατική συμπεριφορά, από ανθρώπους που δεν έμαθαν τι θα πει «αρνούμαι», που νομίζουν πως το σώμα του άλλου τους ανήκει και ενδείκνυται για πειράματα, για αυθαιρεσίες, από άνδρες για τους οποίους τα άρθρα 336, 337 και 338 του Ποινικού Κώδικα περί βιασμού, προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας και κατάχρησης ανικάνου προς αντίσταση σε γενετήσια πράξη αντίστοιχα αποτελούν αμαρτίες για τις οποίες εύκολα παίρνεις συγχωροχάρτι, ιδίως αν τα στάξεις χοντρά.

Και τι έγινε, λοιπόν; Είναι νέοι, πλούσιοι και αυτοδημιούργητοι. Δεν είναι αυτά αρκετά ώστε να εξαγοραστεί και να συγκαλυφθεί ένα κακούργημα; Δεν σας φτάνουν; Ορίστε κι άλλα κι άλλα κι άλλα.

Στην ελληνική δημοκρατία της αριστείας, των δωροδόκων παραγόντων, των influencers με την επιλεκτική μνήμη, των τυχάρπαστων entrepreneurs και των διωκόμενων δημοσιογράφων, οι θρασύδειλοι βιαστές μπορούν και ξεφεύγουν εύκολα πηδώντας πάνω στο δρεπανηφόρο άρμα του Μίδα και κάνοντας επίδειξη και χρήση των προνομίων της τάξη τους.

Και η δικαίωση των θυμάτων έχει καταστεί άλλη μια άνιση κοινωνική πάλη, με τα social media να ξεσκεπάζουν αυτό που τα τηλεοπτικά μέσα καίγονταν εδώ και μέρες να κουκουλώσουν. Κι ας οργιάζει η αποσύνθεση κάτω απ’ το χαλί.

Πόσο σάπιος είναι τελικά ο κόσμος μας;

Ένα από τα χίλια καλά που έφερε το ξέσπασμα του κινήματος #MeToo, εκτός από το να μπουρλοτιάσει την παγωμένη σαπουνόφουσκα ευρυθμίας στην οποία βαυκαλιζόμασταν πως ζούσαμε, είναι το ότι μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πως η πατριαρχία είναι ο εχθρός που μας υποδείχθηκε, ώστε να αγωνιστούμε καλύτερα. Να γίνουμε σωστότεροι άνδρες, γενναιότερες γυναίκες, καλύτεροι γονείς, πολίτες, άνθρωποι.

Τίποτα δεν δικαιολογεί έναν βιασμό. Το «όχι» πρέπει να ερμηνεύεται ως «όχι». Μοιάζει πια κοινότοπο να το γράφει και να το λέει κανείς, όμως είναι φανερό πως δεν έχει κατορθώσει ακόμα να διαπεράσει τις επιφανειακές στιβάδες του δέρματος όλων.

Είμαστε πολλοί όμως κι αυτό είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο. Ας γίνουμε περισσότεροι.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ