Δεν μετριέται ο θάνατός τους ως θάνατος, ούτε ως ευθύνη.

Δεν ξέρουμε με ποιο τρόπο έφυγαν, ούτε αν μπορούσαν να είχαν σωθεί.

Δεν κηρύσσει κανείς Εθνικό Πένθος γι αυτούς, δεν έχουν λαλιά οι οικογένειές τους, δεν ξέρουμε αν πέθαναν σε απομόνωση στο σπίτι τους, σε κάποιο ράντζο, σε διάδρομο ή σε ΜΕΘ.

Δεν γράφονται πουθενά τα ονόματά τους, αγνοούμε τι ζωή είχαν, πώς κόλλησαν, πόσων χρόνων ήταν, τι τους συνέβη.

Δεν υπάρχουν μαύρα πρωτοσέλιδα εφημερίδων με ονοματεπώνυμα, ούτε εξώφυλλα με αναμμένα κεράκια, ούτε γίνονται φωτομοντάζ ως «άγγελοι».

Φεύγουν αθόρυβα. Ανώνυμα.

Ήδη ξεχασμένοι, ήδη ανύπαρκτοι, ήδη άφαντοι. Σε σακούλες, σα λεπροί.

Σε ομαδικούς τάφους, όπως στους πολέμους. Αλλά δεν θα υπάρξει μνημείο γι αυτούς. Κανείς δεν θα θέλει να τους θυμάται με τ´ όνομά τους.

Συνηθίσαμε να τους χάνουμε κατά εκατοντάδες καθημερινά, αλλά χωρίς να τους ξέρουμε.

Συνηθίσαμε να πεθαίνουν, χωρίς να πενθούνται.

Δεν έχει σημασία ποιοι είναι. Μόνο πόσοι είναι. 80. 100. 130.

Αριθμοί είναι μόνο.

Αριθμοί σε στατιστικούς πίνακες που πλέον δεν ενδιαφέρεται να κοιτάξει κανείς.

Συνηθίσαμε.