Μια που τον έμαθα και μια που ξέχασα την περίπτωσή του.

Μέχρι που είδα ένα βίντεο να λεει «είσαι γλυκό συνεσταλμένο αλλά πας και κάθεσαι στα πόδια του με υπουλία (sic) μόνο και μόνο για να δεις τη σούβλα του να σηκώνεται, τι θες να πέτυχεις δηλαδη; Άμα σε στήσει στο απόσπασμα και σε κάνει ντέφι θα φταίει;».

Δεν ξέρω γιατί δε σοκαρίστηκα, ούτε με το πρώτο ούτε με το δεύτερο. Ίσως έχω μεγαλώσει πια κι έχω δει τη σκατίλα της πατριαρχίας σε ολες τις εκφάνσεις.
Ίσως γιατί αυτή τη στιγμή προσπαθώ να διαχειριστώ ότι μας σφάζουν και μας βιάζουν και ότι είμαστε όλες εν δυνάμει θύματα.

Ναι, με το «να την κάνει ντέφι» δε σοκαρίστηκα, γιατί δυστυχώς έχω ακούσει κι εγώ τέτοια απ’τους «κολλητούς» μου, γιατί ήμουν αγοροκόριτσο ή καλυτέρα ήθελα να έχω μια ξεχωριστή θέση στις συνειδήσεις των αγοριών που έκανα παρέα. Ήθελα να είμαι η «εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες». Έτσι γελούσα με τέτοια "αστεία" γιατί τα έλεγαν για τις «άλλες» τις χαζές κι έτσι ένιωθα σπέσιαλ.

Δε σοκαρίστηκα, γιατί σκέφτηκα ότι αυτό το άτομο ήδη έχει αποδείξει ότι είναι μέλος μιας παρέας με κάγκουρες, αμόρφωτους ή έστω ακαλλιέργητους «ζεν πρεμιέ» που η πατριαρχία τους κάνει να συμπεριφέρονται λες και το μόριό τους καθορίζει όλη την ύπαρξη τους. Η πατριαρχία τους αναγκάζει να μην παρεκκλίνουν καθόλου απ’το πρότυπο «αγέλη κοκόρων». Στις αγέλες αυτές, αυτός ή αυτοί που εκτελούν χρέη χορηγού πρέπει πάση θυσία να παραμείνουν στο απυρόβλητο.

Εν πάση περίπτωση, η περίπτωση του Κοψιάλη δε μ’ εξόργισε αν και θα έπρεπε.

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ να εξοργιστώ και πολύ με τον ίδιο τον Κοψιάλη γιατί είμαι ήδη εξοργισμένη.
Στην πραγματικότητα η οργή μ’έχει εξαντλήσει.

Είμαι εξοργισμένη με τις γυναικοκτονίες.

Έχω εξοργιστεί με το victim blaming.

Έχω εξοργιστεί που μας βγάζουν τρελές που εξοργιζόμαστε.

Που είμαστε όλες εν δυνάμει σφαγμένες ή βιασμένες και ο λόγος είναι πάντα επειδή έχουμε αιδοίο και όχι πέος.

Ο Κοψιάλης δεν είναι ικανός να με κάνει να γίνω πιο έξαλλη.

Εννοείται πως αν είχα τη δυνατότητα να του τα χώσω, θα το έκανα με μεγάλη χαρά αλλά μου φαίνεται πολύ γατάκι σε σχέση με αυτά που βλέπω κάθε μέρα.

Κι αφού πια δε τον θεωρώ επικαιρότητα, χαζεύω στο τικτοκ και βλέπω ένα βίντεο ενός πιτσιρικά με επισύναψη ένα σχόλιο του Κοψιαλη σε προηγούμενο βίντεο.

Ο πιτσιρικάς φοβόταν ότι ο Κοψιάλης θα του κάνει μήνυση για κάτι που είπε (κάτι για 15 μαχαιριές).
Δεν είδα καν το προηγούμενο βίντεο. Ήμουν σίγουρη ότι ο πιτσιρίκας είχε ποστάρει μέγιστη βλακεία. Τον είδα ωστόσο αληθινά φοβισμένο και έγραψα «μη φοβάσαι, η μήνυση κοστίζει τουλάχιστον 150€ και υπάρχουν τόσοι εκεί έξω που του λένε διάφορα, αν κάνει σε όλους δε θα του μείνει βρακί» και το ξέχασα.

Μετά από κάποια ώρα βλέπω απάντηση στο σχόλιό μου από τον ίδιο τον Κοψιάλη, ότι μου έχει στείλει μήνυμα στο instagram.

Μπαίνω instagram και όντως μου είχε στείλει να μου πει ότι για το βίντεο με τις μαχαιριές, τα 150€ θα έπιαναν τόπο.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μιλάω μ’ένα παιδάκι.
Είχα απέναντί μου έναν 14χρονο και κάνω εικόνα τον μικρό μου αδερφό όταν ήταν 14 και δυσκολευόταν πάρα πολύ ν’ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της πατριαρχίας και έκανε τα πάντα μες στον πανικό χωρίς σκέψη.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή κι εγώ ήθελα να τον βρίσω, να βγάλω τ’ απωθημένα μου για τα ΠΑΝΤΑ. Να του χρεώσω μέχρι και το προπατορικό αμάρτημα.

Αλλά όταν άρχισε να μου λέει πόσο πανικοβλημένος είναι, κατάλαβα ότι τα social έπιασαν πάτο γι’άλλη μια φορά.

Αυτόν τον πάτο του «ψοφου». Αυτό που ανώνυμα μοιράζουν απειλές και καρκίνους και που τελικά κάνουν τον αγώνα μας ευτελή και ανήθικο.

Αυτά που μου έδειχνε σε screenshot ήταν απάνθρωπα. Που να του μιλήσω; Πως να του τα χώσω; Αυτός φοβόταν ακόμα κι εμένα, έχει παιδί και το απειλούν.

Ευτυχώς η επίγνωση και η ενσυναίσθηση υπερίσχυσαν του "Γιαγκούλα" μέσα μου. Τον άκουσα, είδα screenshots από σχόλιο που ντρέπομαι να επαναλάβω.

Αποφάσισα να είμαι εγώ η ψύχραιμη και να του μιλήσω σα marketer. Του είπα αν έχει μάνατζερ, να τον απολύσει. Ότι το μόνο που αρκούσε να πει ήταν «συγγνώμη, είμαι πάντα με τα θύματα» .

Είπα ψύχραιμα αυτά που θα του έλεγα γαμωσταυρίζοντάς (excuse me) τον.

Για να μην τα χάσω μπήκα σε zone τεχνοκράτη. Ξέρετε, αυτό το ύφος που σου λέει το χειρότερο πράγμα του κόσμου σα να είναι ουδέτερος αφηγητής.

Δεν καταλήξαμε πουθενά.
Δεν έχουμε κανένα σημείο επαφής, πως θα μπορούσαμε αλλώστε;

Αν του μιλούσα όπως μιλάω σε ανθρώπους που ξέρω ότι θα συνεννοηθούμε, θα ήταν ο ασφαλέστερος τρόπος να σκοτωθούμε.

Τα είπα όμως. Είχα την τύχη και την ευκαιρία να του τα πω ασκαρδαμυκτί (λέμε τώρα).

Όχι, δε μου έφυγε η οργή, αλλά τουλάχιστον δε με πνιγεί και δε συσσωρεύεται. Δε με κάνει να φωνάζω «ψόφους» σε δημόσια σχόλια.

Εξάλλου πόσο θα μπορούσα να τον τιμωρήσω και να τον κάνω να πονέσει απ’το Instagram, χωρίς να χάσω τον πολιτισμό και το ήθος μου;

Ξέρω πως νιώθετε.

Νιώθω τα ίδια, αλλά αν θέλετε ακουστέ σας παρακαλώ λίγο τη θεία Σίσσυ.

Αυτό το έντονο κάψιμο στον λαιμό όταν σε πνιγεί το δίκιο σου δεν ηρεμεί πετώντας κακάκια στον εχθρό.
Ηρεμεί όταν ορθώνουμε τον ανώτερο εαυτό μας και μιλάμε σαν ενήλικες.

Κάτι πολύ σοφό που διάβασα κάποτε ήταν το: «μη βάζεις σε βάθρο το αντικείμενο του πόθου σου, μη βάζεις σε βάθρο τον εχθρό σου».