Η δολοφονία του Άλκη στη Θεσσαλονίκη ήταν ένα γεγονός που τάραξε συθέμελα όλη την ελληνική κοινωνία. Η ευκολία με την οποία κάποιοι τύποι αποφάσισαν πως ένας άλλος άνθρωπος δεν άξιζε πλέον να ζει είναι τουλάχιστον τρομακτική, αποκρουστική και ανησυχητική. Από πάρα πολλές απόψεις. 

Ήρθε, όμως, να φέρει στην επιφάνεια ένα θέμα που σαν κοινωνία είχαμε αφήσει στην άκρη. Αυτό της οπαδικής βίας.

Πόση άραγε προβολή παίρνουν τα συχνά ραντεβού θανάτου που δίνονται μεταξύ οπαδών; Καμία, εκτός αν καταλήξει κανείς στο νοσοκομείο. 

Ή μήπως ξεχάσαμε πώς ο νεοναζισμός εκκολαπτόταν και συνεχίζει να εκκολάπτεται και εντός των οπαδικών τειχών; 

Ξεχάσαμε μήπως ποιος χαρτζιλικώνει αυτούς τους τύπους; Ή μήπως ξεχάσαμε όλοι αυτοί οι «ομαδάρχες» κάποιων συνδέσμων τι είναι και σε τι χώρους δουλεύουν; 

Νομίζω δε μας παίρνει να κάνουμε κι άλλο τις πάπιες. Το χρωστάμε στον Άλκη, στον Φιλόπουλο και σε κάθε θύμα οπαδικής βίας. 

Σα να μην έφτανε αυτό, χθες επιτέθηκαν και σε ένα δεκατετράχρονο παιδί, πάλι για οπαδικά, προκαλώντας του πολλά τραύματα. Το παιδί ευτυχώς σώθηκε κατόπιν παρέμβασης υπαλλήλων ενός ξενοδοχείου. 

Δεν υπάρχει, να ξέρετε, κάτι πιο φρικτό από το να παρακαλάς τους άλλους να σταματήσουν να σε χτυπάνε. 

Στις 30 του Δεκέμβρη έπεσα θύμα επίθεσης από 2 τύπους στα Χανιά, οι οποίοι μέσα στην παράνοια τους φώναζαν «μόνο ΑΕΚ». Δε με λήστεψαν, δεν ήταν αυτό το κίνητρο. Το κίνητρο ήταν απλά η ευχαρίστηση μέσα από το ξύλο. Δε θυμάμαι πόσες φορές παρακάλεσα να σταματήσουν να με χτυπούν στο κεφάλι. 

Εγώ ήμουν τυχερός και έφυγα από αυτό το περιστατικό με απλά τραύματα, κυρίως επιδερμικά. Και πολλά ψυχικά όμως.

Ο Άλκης, ο Μιχάλης ο Φιλόπουλος και άλλοι πολλοί, δυστυχώς, δεν στάθηκαν τυχεροί. 

Όλα αυτά με κάνουν να πονάω βαθύτατα πολυπλεύρως.

Ως άτομο που πηγαίνει στο γήπεδο και αγαπάει το μπάσκετ και την ομάδα του.

Ως θύμα επίθεσης αντίστοιχων κινήτρων, αλλά κυρίως ως άνθρωπο. 

Είναι τρομακτικό το πόσο μίσος υπάρχει ακόμα και πόσο αυτό όσο περνάνε τα χρόνια μονιμοποιείται στις καρδιές των ανθρώπων. Ή πόσο πολύ έχουμε εξοικειωθεί με αυτό. 

Το μίσος που εκφραζόταν μέσω της χρυσής αυγής δεν εξαφανίστηκε. Υπάρχει ακόμα. Απλώς αλλάζει μέσο έκφρασης 

Το μίσος, όπως είπε και ο Βέβηλος στο ομώνυμο τραγούδι του, φοράει κασκόλ κάθεσαι δίπλα του. 

Και τέλος, θα ήθελα να κλείσω αυτό το σύνολο σκέψεων με αυτό που έγραψε ενας φίλος του ΠΑΟΚ σε ένα κομμάτι χαρτί που άφησε στον τόπο της δολοφονίας του Άλκη: «Δε γυρνάς πίσω. Δεν ξαναπατάω γήπεδο. Τους σιχάθηκα. Σιχαθείτε τους και αγαπήστε τις ιδέες σας όχι τα γούστα τους»