Το μεσημέρι της Δευτέρας, καθώς σκρόλαρα στην αρχική μου στο Facebook, είδα μια φωτογραφία με έναν απ' τους σπουδαιότερους (κατά τη γνώμη μου) αθλητές της γενιάς μου, τον Νίκο Παππά.

Αμέσως κατάλαβα ότι η λεζάντα στη συγκεκριμένη δημοσίευση είχε κάτι ξεχωριστό και δεν έπεσα έξω.

Ήταν η ιστορία του Νικόλα με τον Αλί απ' το Μπαγκλαντές:

Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας το βίντεο δεν ξαφνιάστηκα.

Ο Νίκος Παππάς δεν είναι ένας τυχαίος μπασκετμπολίστας. Ο Παππάς είναι κάτι διαφορετικό. 

Δεν μου έκαναν εντύπωση τα λόγια του συγκεκριμένου ανθρώπου, ούτε η ιστορία του. Αυτό που με ταρακούνησε είναι κάτι άλλο...

Είναι το γεγονός ότι με τον πιο ωμό τρόπο, ο παίκτης της ΑΕΚ, με έκανε να καταλάβω ότι μπορώ να βοηθήσω τον κάθε Αλί εκεί έξω με τον πιο απλό τρόπο. Μιλώντας μαζί του!

Γιατί ναι, όσο σημαντικά είναι τα χρήματα για αυτούς τους ανθρώπους, άλλο τόσο σημαντική είναι και η επικοινωνία.

Και δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους, δεν την έχουν. Αντιθέτως, καθημερινά αντιμετωπίζουν μια κοινωνία που τους γκετοποιεί με τον πιο απαράδεκτο και ρατσιστικό τρόπο.

Αλλά για φαντάσου, πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν για κάθε Αλί εκεί έξω, υπήρχε ένας Νίκος Παππάς;

Πόσο πιο απλή θα ήταν η ένταξη για έναν μετανάστη, αν όταν ερχόταν να σου πουλήσει ένα λουλούδι, μαζί με τα 2 ευρώ, του έδινες την ευκαιρία να σου μιλήσει για τον εαυτό του, τους αγώνες του, τη ζωή του;

Πόσο πιο χαρούμενο θα έκανες ένα πλανόδιο, αν κάθε φορά που ερχόταν προς το μέρος σου ήξερε ότι εκεί θα συναντήσει τον φίλο του, τον άνθρωπο που μπορεί να του εμπιστευτεί πράγματα και να τον βοηθήσει;

Ο Αλί βρήκε τον καλύτερο φίλο που θα μπορούσε να έχει, τον Νικόλα. Ο Νικόλας με τη σειρά του, με τον πιο απλό τρόπο, έδωσε στον Αλί την ελπίδα ότι "κάτι υπάρχει" ακόμα σε αυτόν τον σάπιο κόσμο. Τι σπουδαίο...

Τι μάθημα μας έδωσες πάλι ρε Νικόλα...

"Για αυτό νιώσε με κάτσε δίπλα μου έλα μίλα μου,

θέλω να μου πεις τον καημό σου και εγώ την πίκρα μου,

θα βρω ελευθερία όταν στα λεωφορεία,

στην δίπλα θέση κάτσεις άνετα χωρίς φοβία..."