Ο Δημήτρης Λιγνάδης καλείται να αντιμετωπίσει την ελληνική Δικαιοσύνη, με βαρύτατες κατηγορίες βιασμού ανήλικων και ενήλικων ανδρών.

Κατηγορίες που αποκάλυψαν το αληθινό, σάπιο πρόσωπο, κυβερνώντων και μη. Ηθοποιών και μη. Σκηνοθετών και μη.

Κατηγορίες που εξάπλωσαν τον ιό της αμνησίας και κανείς δεν γνώριζε κανέναν.

Άραγε με αυτή την στάση - αντιμετώπιση της Πολιτείας, αναρωτήθηκε κανείς τους πώς ένιωσαν τα θύματα; Πόσο μόνα; Πόσο ανυπεράσπιστα, μέσα σε πλήρη κρατική απουσία και με τα τηλεοπτικά κανάλια έτοιμα να τα κατασπαράξουν;

Η απάντηση είναι: Όχι.

Γιατί η Κυβέρνηση και κατ’ επέκταση η Πολιτεία είναι πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, όσο ο πολίτης την εξ-υπηρετεί.
Μετά το πέρας της εξ-υπηρέτησης, ουδείς πολίτης αναγνωρίζεται.

Το θετικό είναι ότι οι πολίτες "αναγνωρίζονται" μεταξύ τους. Συντάσσονται. Γίνονται ένα.

Η θέση μας είναι μαζί με τα θύματα.

Δίπλα στους ανθρώπους που βρήκαν το τιτάνιο θάρρος και το κουράγιο να σηκωθούν όρθιοι και να αντιμετωπίσουν το τέρας, σε μια κοινωνία που το τρέφει με χρυσά κουτάλια.

Είναι η στιγμή που καλούμαστε να σταθούμε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. Να σταθούμε όρθιοι μαζί με τα θύματα.

Είναι χρέος μας να είμαστε όλοι μαζί τους στην δίκη.
Είναι χρέος μας να προστατέψουμε τα πρόσωπά τους και την ανωνυμία τους, από τα αδηφάγα, καλοταϊσμένα Μέσα Ενημέρωσης, που τους περιμένουν σαν λυσσασμένα σκυλιά.

Είναι χρέος μας.

Το δικό μας χρέος.