Ένα απ' τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω συναντήσει σε αυτό το επάγγελμα είναι να ξεκινήσω το συγκεκριμένο κείμενο. Όχι γιατί δεν ξέρω τι θα πω -ξέρω πολύ καλά- αλλά γιατί διάολε, όλα όσα θέλω να βγάλω από μέσα μου δεν μπορούν να γραφτούν.

Μου είναι ακόμα δύσκολο να χωνέψω το γεγονός ότι ένα παλικάρι 19 χρονών, λίγο πιο μικρό από μένα, δεν είναι πια μαζί μας γιατί "έκανε το λάθος" να υποστηρίζει μια ομάδα. Δεν χωνεύεται κάτι τέτοιο...

Και ναι, εντάξει, δέχομαι το μοίρασμα των ευθυνών στην κυβέρνηση που τα έχει κάνει μπάχαλο γενικότερα, τους προέδρους των ομάδων που είναι οι πρώτοι που έχουν την ευθύνη για τέτοια περιστατικά (καθώς οι "στρατοί" των οπαδών τους ανήκουν), αλλά ρε γαμώτο, εμείς σαν δημοσιογράφοι δεν φταίμε;

Δεν φταίμε που τόσα χρόνια δεν κάναμε κάτι για να μην "δυναμιτίζουμε" το κλίμα;

Το αντίθετο. Μπορώ να θυμηθώ άνετα σε κάθε "ντέρμπι" τα πρωτοσέλιδα (και όχι μόνο) των εφημερίδων να "δίνουν το σύνθημα" για να γαμ... διαλύσει η ομάδα τους τους αντίπαλους της.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, οι δημοσιογράφοι θέλουμε να έχουμε γρήγορες, εύπεπτες και "πιασάρικες" ειδήσεις ανά πάσα στιγμή.
Θέλουμε να διαβάζουνε οι άλλοι τα κείμενα μας συνέχεια. Χρειαζόμαστε μεγάλα νούμερα και clicks για την επιβίωση των Μέσων που εργαζόμαστε. Πώς σκατά νομίζεις ότι θα έρθουν αυτά; Με τίτλους του τύπου "Καλή επιτυχία στην ομάδα μας!". Όχι. Αν δεν βγάλεις οπαδισμό στις αθλητικές (και πολιτικές) εφημερίδες και ιστοσελίδες, δεν "πουλάς"...

Στην Ελλάδα, έτσι είναι η δημοσιογραφία. Ή το χωνεύουμε ή το αλλάζουμε.

Όταν μιλάμε για ελληνικό αθλητισμό, ας μην ξεχνάμε και τους προέδρους των σωματίων. Σε αυτούς δεν ανήκουν μόνο οι σύλλογοι, αλλά και κανάλια και εφημερίδες και ιστοσελίδες. Και ποιοι δουλεύουν εκεί; Δημοσιογράφοι!

Πιστεύετε πραγματικά ότι κάποιος πρόεδρος θα θέλει να περάσει παραέξω το κόνσεπτ  του "Ευ αγωνίζεσθαι"; Σε άλλη χώρα ίσως ναι, εδώ είναι διαφορετικά τα πράγματα. 

Εδώ αν πας να "χτυπήσεις" κάποιο "μεγάλο κεφάλι" που έχει ομάδα, αυτό το "κεφάλι" βγαίνει μπροστά και λέει «Δεν χτυπάνε εμένα, χτυπάνε τον σύλλογο μας». Και να σου τα ούγκανα με τα ρόπαλα και τα μαχαίρια, με την υποστήριξη των (κόκκινων, πράσινων, κίτρινων, μαύρων) παπαγάλων... που «αδικείται η ομάδα μας».

Και το παραπάνω το γνωρίζουμε όλοι. Όχι μόνο οι δημοσιογράφοι, αλλά όλοι. Και καλό θα ήταν να το αποδεχθούμε και να το αλλάξουμε.

Και όσο για τους δημοσιογράφους, που τόσο ταραχτήκαμε με το περιστατικό που έγινε, καλό θα ήταν να βγάλουμε λίγο το σκασμό.
Να σκάσουμε και να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, γιατί έχουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης.

Και πριν κουνήσουμε το δάκτυλο (σωστά) προς όλες τις κατευθύνσεις θα έπρεπε πρώτα να ζητήσουμε μια γαμημένη συγγνώμη. Γιατί έχουμε και εμείς ευθύνη και είναι τεράστια.

Αν με κάποιον τρόπο σταματήσουμε να ανεχόμαστε τέτοια περιστατικά, ίσως αλλάξει κάτι.

Θα το κάνουμε ή θα μας φταίνε πάλι όλοι οι άλλοι, μαζί με τον Χατζηπετρή;

Η κεντρική, σατιρική φωτογραφία του άρθρου είναι δημιουργία του αρχιτέκτονα Χάρη Χεϊζανόγλου