ΓΡΑΦΕΙ Ο FEATHERFACE

Δες αυτή τη στήλη ως ένα μάνιουαλ για τις αδερφές, μιας και νιώθω πως ήρθε ο καιρός επιτέλους να γνωριστούμε λίγο καλύτερα. Πέρα από το πως μας ξέρεις για τη Μύκονο, τους ένστολους νταγκλαράδες και τη Φουρέιρα, να σε ενημερώσω ως ανταποκριτής στα χαρακώματα στερεοτύπων πως υπάρχει μεγάλη ποικιλία στο αδερφοταξικό μέτωπο, όπως άλλωστε και στο στρέιτ - δεν έχουμε όλοι τα ίδια "πυρομαχικά".  

Γιατί αγγούρι όμως;  

Νιώθω πως η δαιμονοποίησή του στα ελληνικά είναι σαν τσόντα Σειρηνάκη σε συνδυασμό με Σοπενάουερ: το αγγούρι ως εννοιολογικό αποκούμπι, εκτός από το γκρι σορτς του τύπου απέναντί σου (μλκ τι αγγούρι αχνοφαίνεται εκεί) είναι και το 20+ εκατοστών αγγούρι που θα φας στη δουλειά, στο δρόμο, με την ίδια σου την πάρτι (έφαγα ένα αγγούρι ΝΑ) ή η παθητική αντιμετώπιση στο οτιδήποτε ως παραπομπή στην μεχ γεύση του (μη στέκεσαι σαν αγγούρι, κάνε κάτι).  

Στην εγχωριανή καθομιλουμένη, το αγγούρι ό,τι χάνει σε θερμίδες το αναπληρώνει σε κλείσιμο του ματιού, ασάλιωτη τιμωρία και παλικαρίσια ενοχή: το μουρουνόλαδο της ελληνικής κοινωνίας δηλαδή.

Τα γκέι παιδάκια το καταπίνουμε από πολύ νωρίς πηγαίνοντας ξεβράκωτα στ’ αγγούρια (σημαίνει κινδυνεύω/δυσκολεύομαι), μέχρι να επιτρέψουμε στον πιτσιποπούστριο θεό να φτερουγίσει τις πρώτες πεταλούδες στο στομάχι μας, για το χαμόγελο του Πέτρου ή το σπίντο του Μάνου.

Υπάρχουν όμως και άτομα που τσαλαβουτάνε με ατέρμονες παπάρες στην χωριάτικη της ελληνικής νοοτροπίας επειδή τους έχουν αχρηστέψει τους γευστικούς τους κάλυκες.

Εκτός γαστρονομικού προτσές, αυτό λέγεται ομοφοβικός γκέι και είναι ό,τι το σαράκι για την καλύβα της Χάιντι: θα πέσει να την πλακώσει τη γλυκούλα.

Τι φταίει εκείνη όμως; Δεν είχε γονείς για να την προστατεύσουν.

Όπως πολλά γκέι παιδιά που ενώ έχουν γονείς ληξιαρχικά, δε σημαίνει πως τους έχουν εκεί όταν τα καταπλακώνουν μπάζα από νοικοκυριά άλλων. Για να τονίσω το δράμα genZ μου, η Χάιντι ήταν μια ρουστίκ ορφανή.

Το μανιφέστο της ελληνικής οικογένειας έχει συγκεκριμένη νομοθεσία στα περί αποδοχής, από πράσινο ή μπλε, από μαμούθ μέχρι λιβελούλα, από γκέι μέχρι στρέητ. Στο σχολείο, στις παρέες, στο τι πρεσβεύει αυτό που φοράς, το κινητό, η ομάδα, πότε και πως θα κάνεις σεξ, πότε θα κάνεις μόκο, πότε θα κάνεις οικογένεια, πότε θα ξενοπηδήσεις, πότε θα κάνεις μπάκα.

Και ξυπνάς μια μέρα σε μια ζωή που όφειλες σε κάποιους, με μια σχέση που ενδείκνυται και με ένα δέρμα πατρόν. Πιάσε κόκκινο ΤΩΡΑ γιατί μοιάζουμε σε πολλά αγάπη, το χεις; Το αγγούρι το τρώμε γκέι, στρέητ και οποιοδήποτε άλλο πλάσμα ενδιάμεσα.

Είναι πολλά που ακόμα ψάχνω στα 42, αλλά θα σου πω με σιγουριά (σοφή) πως το αγγούρι ευτυχώς δεν τελειώνει.

Θα πονάει επειδή τα καλά ξεκώλοις κτώνται και αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να μάθουμε να το τρώμε με στρατηγική και αγάπη.

Τα supefroods άστα για αυτές που περιμένουν να εφευρεθεί το ψυχικό μπότοξ.

Και αφού αρχίσαμε να γνωριζόμαστε, κλείνοντας θα σου συστήνομαι με το ο,τι βρισκω εύκαιρο από μένα. Αν είχα κουήρ ύμνο, θα ήταν το Path Of Love της Tamaryn.

Ούτε Φουρέιρες, ούτε Γκάγκες, ούτε Μπιγιόνσες. Γιατί υπάρχουμε κι άλλες μωρέ εκεί όξω.