Οι παραπάνω προτάσεις δεν είναι από σελίδες του Βίκτωρος Ουγκό.

Μα είναι δυνατόν; Μια γυναίκα στα γεράματα να κλέβει για να ζήσει;

Είναι!

Γιατί εδώ κυρία μου, ηλικιωμένη μου κυρία, είμαστε ζούγκλα...

Εμείς κυρία μου, στις υπεραγορές, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, κάνουμε φιλανθρωπικό έργο και δίνουμε τρόφιμα σε όσους πεινάνε.
Μάρκετινγκ και εταιρική κοινωνική ευθύνη λέγεται.

Εσύ, γριά, ό,τι είχες να δώσεις το έδωσες. Πάει τώρα.

Εμείς εδώ, καλή μας κυρία, δεν μπορούμε να σε "αφήσουμε" να κλέψεις γιατί είμαστε επιχείρηση. Εμείς, έχουμε μισθούς να δώσουμε στους εργαζόμενούς μας. Πού θα βρούμε εμείς τα 650 ευρώ, μικτά, για κάθε παιδί που έχει ανάγκη, αν εσύ μας κλέβεις κρέας και τυρί για να κάνεις το τραπέζι στα παιδιά σου;

Ξέρεις, γιαγιά, πρέπει να πληρώσεις και αν δεν το κάνεις θα σε πάμε στα 70 σου για πρώτη φορά αυτόφωρο. Έτσι, να υποφέρεις. Και αν δεν έχεις λεφτά για να πληρώσεις το στεγαστικό, δεν τρέχει τίποτα, μπορείς να μείνεις και στον δρόμο, πλέον δεν σε έχουμε ανάγκη.

Αλλά πρόσεξε, όχι σε όλους τους δρόμους. Μερικοί είναι πιο "κομψοί" για εσένα.

Μερικοί δρόμοι είναι εκεί για να... προμοτάρουν την κουλτούρα, τον πολιτισμό, τα βιβλία.

Αυτοί οι δρόμοι, μιλάνε για Λιβαδίτη, Καβάφη, Καββαδία, Καζαντζάκη...

Οι δρόμοι του "Ιανού", δεν είναι για τον καθένα. Αν δεν έχεις σπίτι, δεν είσαι για αυτούς τους δρόμους.

Και αν τολμήσεις να προσπαθήσεις να βρεις ζεστασιά μπροστά από μια κρύα τζαμαρία με τα βιβλία, εμείς θα σε βρέξουμε για να φύγεις.

Και θα το κάνουμε γιατί αυτά τα βιβλία τα πουλάμε, δεν τα ανοίγουμε.

Και αν αναρωτηθείς ποιοι είμαστε εμείς: Είμαστε οι καπιταλιστές, ηλίθιε!